جستجو در مقالات منتشر شده


13 نتیجه برای فتوحی
A.C.T.H
صادق پیروز عزیزی، فضل الله معتضدی، حسن شفیعیان راد، عبدالصمد رفعت، عطاءالله بوترابی، محمد فتوحی، حسن حسینی،
دوره 8، شماره 9 - ( 1-1330 )
چکیده

علائم الکتریکی هیپر تروفی بطن ها (چپ و راست)
محمد قریب، امیر خسرو فتوحی،
دوره 13، شماره 9 - ( 1-1335 )
چکیده

نظرسنجی از اعضاء هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در رابطه با مشکلات دانشگاه و دانشکده ها، آبان و آذر ماه 1376
محمدرضا ظفرقندی، اکبر فتوحی، سیداحمد رضائی، خسرو صادق نیت حقیقی، رامین مهرداد،
دوره 56، شماره 4 - ( 4-1377 )
چکیده

این طرح جهت آشنایی سیستم مدیریت دانشگاه با نظرات، انتقادات و پیشنهادات اعضا هیات علمی دانشگاه و ایجاد حس همکاری و ارتقا سطح روابط طراحی شد. اندکی پس از تغییر ریاست دانشگاه، این طرح توسط سیستم مدیریت جدید دانشگاه در آبان و آذرماه 76 جهت دستیابی به اهداف مذکور اجرا گردید. در این طرح تمامی اعضا هیات علمی در مورد مسایل و مشکلات موجود در دانشگاه و دانشکده ها مورد پرسش واقع شدند. پرسشنامه ای مشتمل بر 23 سؤال در دو صفحه در اختیار اعضا هیات علمی قرار گرفت و بازگشت فرمها از طریق پست بوده است. حدودا 47/5% از پرسش شوندگان به سوالات پاسخ دادند. در بررسی نتایج اکثریت قاطع (93%) پاسخ دهندگان معتقد بودند که دانشگاه تهران باید بهترین دانشگاه علوم پزشکی در کشور باشد و توانائی رسیدن به این مرحله را نیز دارا می باشد ولی اکثریت (66%) این افراد اعتقاد داشتند که در حال حاضر چنین وضعیتی وجود ندارد. اکثریت قابل توجهی از پاسخ دهندگان وظایف اصلی دانشگاه را وظیفه آموزشی و پژوهشی می دانند و وظایف بهداشتی، درمانی و فرهنگی را در مراحل بعدی قرار داده اند. در مورد جایگاه دانشکده ها در دانشگاه بجز دانشکده بهداشت و پزشکی سایر دانشکده ها ابراز نارضایتی کرده اند. رضایت اعضا هیات علمی دانشگاه از عملکرد آموزشی و پژوهشی دانشکده ها مورد پرسش قرار گرفت که در مجموع نتایج آن در دانشکده های مختلف متغیر بوده است. به طور بارزی نارضایتی از عملکرد پژوهشی، بیشتر خود را نشان می دهد. 46 درصد از اعضا هیات علمی دانشکده پزشکی از عملکرد آموزشی و 25 درصد از عملکرد پژوهشی دانشکده متبوع خود اعلام رضایت کرده اند. از هیات علمی در مورد مشکلاتشان سوال شده است که بزرگترین مشکلی که ذکر شده است مسلئل رفاهی بوده است. به منظور ارتباط با مدیریت دانشگاه بیش از 90% پاسخ دهندگان نظرخواهی را راهی مناسب در برقراری ارتباط میان مدیریت دانشگاه و اعضا هیات علمی دانسته و بر برگزاری جلسات متناوب با ریاست دانشگاه و ملاقات حضوری نیز تاکید کرده اند.


فشار داخل چشمی تهران -1381
امیرحسین کاشی، اکبر فتوحی، حسن هاشمی،  کاظم محمد،
دوره 63، شماره 3 - ( 3-1384 )
چکیده

مقدمه: هدف این مطالعه تعیین توزیع فشار داخل چشمی جمعیت تهران و عوامل مؤثر بر آن است.
مواد و روشها: : در مطالعه شاخص‌های چشم‌پزشکی مردم تهران از طریق یک مطالعه مقطعی، 4565 شهروند تهرانی وارد مطالعه شدند. در این مقاله یافته‌های مربوط به فشار داخل چشم شرکت‌کنندگان با سن 10 سال یا بیشتر که دارای گلوکوم نبوده و یا مشکوک به آن نبودند ارائه می‌گردد. تمام شرکت‌کنندگان تحت آزمایشات مشخصی در قالب یک پروتکل معاینه شامل اندازه‌گیری فشار داخل چشم، معاینه ته چشم و اندازه‌گیری بعضی از اندکس‌های چشمی قرار گرفتند. همچنین از تمامی آنها اطلاعات دموگرافیک جمع‌آوری گردید و مورد مصاحبه نیز قرار گرفتند. توزیع فشار داخل چشمی شرکت‌کنندگان بر حسب سن، جنس و تعدادی از پارامترهای چشمی بررسی گردید.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار فشار داخل چشم در کل شرکت‌کنندگان برابر با 6/2±5/14 میلی‌متر جیوه بود و در زن‌ها و مردها به تفکیک برابر با 5/2±5/14 و 7/2±4/14 بود. مقدار فشار داخل چشم با افزایش سن و نسبت کاپ به دیسک افزایش می‌یابد و تنها در سنین بالا مقدار آن اندکی افت می‌کند. همچنین مقدار آن از وضعیت انکساری نرمال به سمت نزدیک‌بینی نیز به صورت غیرخطی افزایش می‌یابد.
نتیجه گیری و توصیه ها: میانگین و دامنه طبیعی فشار داخل چشم و رابطه آن با متغیرهای گوناگون بررسی شد که با مطالعات دیگر تفاوت‌هایی مشاهده گردید. با توجه به یافته‌های این مطالعه، منطقی است که توزیع فشار داخل چشم در افراد طبیعی و افراد مبتلا به گلوکوم جداگانه بررسی گردد و شیوع عوامل خطر آن نیز جداگانه گزارش گردد تا نتایج مطالعات به‌طور منطقی‌تری قابل مقایسه باشند.


بررسی نتایج بلندمدت عمل لیزیک در درمان نزدیک بینی
حسن هاشمی، شیوا مهرآوران، اکبر فتوحی، سعید پاپور،
دوره 63، شماره 10 - ( 1-1384 )
چکیده
مقدمه: هدف از این تحقیق تعیین کارآیی، پایداری و بی خطری بلند مدت عمل لیزیک و رضایت بیماران در درمان نزدیک بینی بعد از پنج سال می باشد.
مواد و روش ها: برای انجام این مطالعه 54 بیمار (97 چشم) که 4 تا 6 سال قبل یا Omnimed Summit Excimer Laser تحت عمل لیزیک قرار گرفته بودند، مجدداً مورد معاینه قرار گرفتند. در کلیه این بیماران از Chron Automated Comeal Shaper (ACS) برای ایجاد فلپ استفاده شد. معاینات انجام شده شامل حدت بینایی، رفراکشن، معاینه با اسلیت لمپ، اندازه گیری فشار چشم، معاینه شبکیه، کراتومتری، پاکیمتری و توپوگرافی قرنیه بود. همچنین برای ارزیابی رضایت آنان از کیفیت دید و نتیجه عمل ، از بیماران خواسته شد یک پرسشنامه 11 سئوالی را کامل کنند.
یافته ها: متوسط زمان پیگیری بعد از عمل تا آخرین ویزیت انجام شده 4/5 سال (4/4 تا 3/6 سال) بود. میانگین و انحراف معیار معادل اسفریک قبل از عمل در این مطالعه برابر با 42/3 ± 50/8 - دیوپتر (از 88/2-تا 75/16- دیوپتر) بود. پنج سال بعد از لیزیک، میانگین و انحراف معیار اسفریک به 77/1± 72/1- دیوپتر (از 75/0 تا 25/8- دیوپتر) رسید. معادل اسفریک در 55 چشم (7/56%) در محدوده 1± دیوپتر و در 86 چشم (66/88%) در محدوده 3± دیوپتر از مقدار مورد نظر بود. حدت بینایی اصلاح نشده در 23 چشم (7/23%) برابر 20/20 یا بهتر و در 66 چشم (68%) برابر با 40/20 یا بهتر بود. دید اصلاح شده در چهار چشم بیش از 2 خط بهبود و در 2 چشم بیش از 2 خط افت داشت. بر اساس پاسخ بیماران به پرسشنامه ، 1/96% از آنها از نتیجه عمل و دیدشان " راضی" یا " خیلی راضی" بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: در بلند مدت، لیزیک روشی بی خطر و مؤثر در اصلاح نزدیک بینی خصوصاً در درجات خفیف تا متوسط می باشد. با پیشرفت های تکنولوژی بوجود آمده و درک بهتری که امروزه از اثرات و عوارض آن وجود دارد، در آینده نتایج بهتری را نیز می توان انتظار داشت.


بررسی نتایج میان مدت درمان جراحی پارگی تمام ضخامت (Full-thickness) روتاتور کاف و عوامل مؤثر در پیش آگهی آن
محمدرضا گیتی، سعید فتوحی، محمود فرزان،
دوره 64، شماره 4 - ( 4-1385 )
چکیده

زمینه و هدف: پارگی تاندون روتاتور کاف یا آسیب به آن، یکی از شایع‌ترین بیماری‌های ارتوپدی است و ترمیم جراحی پارگی روتاتور کاف به عنوان یک روش درمانی مرسوم در این زمینه محسوب می‌شود. هدف مطالعه حاضر بررسی نتایج ترمیم پارگی تمام ضخامت روتاتور کاف و ارزیابی پیش گویی کننده‌های پیامد میان‌مدت آن می باشد.
روش بررسی: در این مطالعه Case-Series، 27 بیمار (17 مرد و 10 زن با میانگین سنی 7/57 سال) که تحت جراحی ترمیمی باز روتاتور کاف در بیمارستان امام خمینی در فاصله سال‌های 1379 تا 1382 قرار گرفته‌ بودند، در فواصل 6 و 12 ماه پس از عمل ارزیابی شدند. عملکرد شانه بر اساس Constant Score (CS) تعیین شده و عوامل مرتبط با پیامد جراحی نیز مورد ارزیابی قرار گرفتند.
یافته‌ها: مقدار متوسط CS پیش از جراحی 1/14 ± 8/45 و پس از 12 ماه 8/8 ± 2/91 بود. بر اساس CS، 6 بیمار (2/22%) نتایج خوب و 21 بیمار دیگر (8/77%) نتایج عالی نشان دادند. تسکین درد به طور کلی رضایت بخش بود. با استفاده از آنالیز رگرسیون چندمتغیره، فقط CS پیش از عمل و Acromio-Humeral Interval (AHI) به طور معنی‌داری با نتایج عمل در ارتباط بود و ارتباطی بین نتایج عمل با آتروفی قبل از عمل، سایز پارگی، مورفولوژی آکرومیون، طول دوره نشانه‌های پیش از عمل و سن یافت نشد.
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که روش استاندارد ترمیم روتاتور کاف با تسکین درد و نتایج خوبی همراه بوده است. با این حال، مطالعات با پیگیری طولانی‌تر جهت ارزیابی نتایج این عمل توصیه می‌شوند.


مقایسه تاثیر پماد کالاندولا و بتامتازون در پیشگیری از درماتیت حاد رادیاسیون : یک مطالعه آینده‌نگر
محمد فتوحی، فرهاد سمیعی، فرناز اموزگار هاشمی، پیمان حداد، علی پاشا میثمی،
دوره 65، شماره 3 - ( 3-1386 )
چکیده
درماتیت حاد رادیاسیون یکی از عوارض شایع پرتودرمانی در بسیاری از سرطانها، از جمله سرطان پستان می‌باشد. علیرغم شیوع بالای درماتیت حاد رادیاسیون، مطالعات اندکی برای پیشگیری از این عارضه با درمانهای موضعی انجام گرفته است. علیرغم ارزش کورتیکواستروییدهای موضعی، بعلت نگرانی از عوارض، معمولا˝ از آنها در کار بالینی استفاده نمی‌شود. این کارآزمایی برای یافتن درمان جدیدی با تاثیری مشابه کورتیکواستروییدها و بدون عوارض جانبی آنها انجام شد.
روش بررسی: در این کارآزمایی بیماران ٧٣-٣٠ ساله با تشخیص سرطان پستان که پرتودرمانی پستان برای آنها در نظر گرفته شده بود، وارد طرح شدند. دوز دریافتی در بیماران با جراحی رادیکال مودیفیه ۵٠ گری در پنج هفته و در بیماران با جراحی کنسرواتیو ٦٠ گری در شش هفته در فراکشنهای ٢٠٠ سانتی‌گری بود. در مجموع ٦٠ بیمار بطور تصادفی به دو گروه بتامتازون (٣٠) و کالاندولا (٣٠) تقسیم شدند. به یک گروه پماد بتامتازون و به گروه دیگر پماد کالاندولا تجویز شد. بیماران دارو را از روز اول شروع درمان تا یکماه پس از خاتمه درمان روزانه دو بار در محل پرتودرمانی استفاده کردند. ویزیت بیماران بطور هفتگی و نیز یکماه پس از خاتمه درمان انجام شد و یافته‌ها در پرسشنامه ثبت گردید.
یافته‌ها: میانگین زمانی بروز درماتیت در دو گروه بتامتازون و کالاندولا به ترتیب ٧/٣ و٨٧/٣ (هفته) بود. حداکثر شدت درماتیت در طول درمان در گروه بتامتازون گرید صفر ٧/٦%، یک ٣/٧٣%، دو ٧/١٦%، سه ٠% و چهار ٣/٣% و در گروه کالاندولا به‌ترتیب گرید صفر ٣/١٣%، یک ٦٧%، دو٧/١٦%، سه ٠% و چهار ٣/٣% بود (762/0>(P که اختلاف آماری معنی‌داری نداشت. میزان بروز سمپتوم‌هایی مانند خارش، سوزش و درد هم در دو گروه اختلاف آماری معنی‌داری نداشت.
نتیجه‌گیری: پماد کالاندولا در کاهش شدت درماتیت حاد رادیاسیون دارای تاثیری معادل بتامتازون است و در عین حال عوارض دراز مدت کورتیکواستروییدها را ندارد.


ارتباط حاملگی با تعداد جنین‌های منتقله در سیکل‌های ART
فرناز سهراب‌وند، مامک شریعت، نوید فتوحی قیام، مهدی هاشمی،
دوره 67، شماره 2 - ( 2-1388 )
چکیده

Normal 0 false false false EN-GB X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: با توجه به اینکه در حال حاضر در مراکز ناباروری در ایران محدودیت‌های خاصی در تعداد جنین منتقله اعمال نمی‌شود، از اینرو مطالعه حاضر در یکی از بخش‌های دانشگاهی و مرجع درمان ناباروری در تهران با هدف بررسی رابطه تعداد جنین‌های منتقله با پیامد درمان ناباروری انجام شد.

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی- توصیفی- تحلیلی تعداد 536 سیکل ART که در مرکز ناباروری بیمارستان ولیعصر مرکز تحقیقات بهداشت باروری ولیعصر در فاصله زمانی آبان 1378 تا پایان اسفند 1381 انجام شده بود بررسی گشت. متغیرهای مورد بررسی شامل تعداد جنین‌های منتقل شده، علت و مدت ناباروری، سن مادر، نتیجه ART بودند. آمار تحلیلی پس از جمع‌آوری داده‌ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.

یافته‌ها: میزان حاملگی با افزایش سن کاهش نشان داد. تفاوت معنی‌دار در فراوانی حاملگی فقط بین گروه‌های سنی کمتر از 40 سال با سن بالاتر از 40 سال به‌دست آمد. میزان حاملگی با افزایش تعداد جنین منتقله (5-1 جنین) افزایش داشت. اما این افزایش فقط در رده انتقال دو جنین به سه جنین معنی‌دار بود، در سایر موارد علی‌رغم بالا رفتن فراوانی حاملگی، تفاوت‌ها معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری: غیر از فاکتور تعداد جنین، فاکتورهای دیگری از جمله سن نقش مهمی در تعیین میزان حاملگی و همچنین چندقلویی دارند که باید در هنگام انتقال جنین در هر بیمار به‌طور جداگانه در نظر داشت.


پلی‌مورفیسم ژن CD14 در بیماران مبتلا به پولیپوز بینی
نسرین یزدانی، مهسا محمد آملی، علی مرساقیان، علی باقری حق، فروغ سیاح پور، رضا فتوحی،
دوره 68، شماره 7 - ( 7-1389 )
چکیده
زمینه و هدف: CD14 به‌عنوان یک گیرنده برای لیپوپلی‌ساکارید باکتری‌ها و شروع واکنش التهابی و نیز به‌عنوان گیرنده‌ای در ماکروفاژهای انسانی برای تشخیص و پاک‌سازی سلول‌های در حال مرگ برنامه‌ریزی شده سلولی (Apoptotic)، شناخته شده است. در افراد با مواجهه طولانی با ترکیبات میکروبی ریسک واکنش‌های آلرژیک کاهش می‌یابد و به‌طور مشخصی سطوح CD14 در سلول‌های خونی آنان بالاتر است. علیرغم این‌که علت بیماری پولیپوز به‌طور دقیق مشخص نیست ولی آلرژی همواره به‌عنوان عامل بالقوه این بیماری مطرح شده است. CD14 در منطقه کروموزومی 31q5 واقع شده و ارتباط آن با آسم مشخص شده است. در این مطالعه اثر پلی مورفیسم ژن CD14 روی پولیپوز و شدت بیماری مذکور بررسی گردید.

روش بررسی: در مطالعه حاضر 106 فرد مبتلا به پولیپوز بینی با میانگین سنی 41 سال در گروه بیمار و 87 نفر با میانگین سنی 7/36 سال در گروه کنترل مورد مقایسه قرار گرفت. پس از استخراج DNA از خون، ژنوتیپ‌های مختلف CD14  با تکنیک PCR-RFLP تعیین گردید. این تحقیق به‌صورت مطالعه مقدماتی بوده و مورد مشابه قبلی نداشت.

یافته‌ها: بین آلل CD14 (CT+ CC) C در مقابل TT و پولیپوز بینی ارتباط معنی‌داری وجود دارد (03/0p=). در بیماران آسمی مبتلا به پولیپوز هم شیوع آلل (CC) C در مقابل CT+TT به‌طور معنی‌داری بالاتر بود (01/0p=). همچنین در بیماران آسمی با آلل CD14 C احتمال ابتلا به پولیپوز بیشتر بوده و نیز در بیماران مبتلا به پولیپوز شدید بینی که با Lund Mackay بالاتر مشخص می‌شوند، آلل C از ژن مذکور شیوع بالاتری دارد.

نتیجه‌گیری: بین آلل C از ژن CD14 و پولیپوز بینی رابطه معنی‌داری وجود دارد.


تولید آنتی‌بادی پلی‌کلونال علیه ناحیه حفاظت‌شده هماگلوتینین ویروس آنفلوآنزا (A/H1N1/2009) سویه تهران: گزارش کوتاه
سمیه زمانی، فاطمه فتوحی چاهوکی، زهرا نورمحمدی، سعیده صادقی نشاط، وحیده مظاهری، علی ترابی، بهرخ فرهمند،
دوره 73، شماره 7 - ( مهر 1394 )
چکیده

زمینه و هدف: ویروس آنفلوآنزا یکی از عوامل مرگ‌ومیر بالا در جهان است. پژوهشگران به استفاده از آنتی‌ژن‌های حفاظت‌شده این ویروس (مانند زیرواحد کوچک مولکول گلیکوپروتیین هماگلوتینین) به‌منظور ساخت واکسن و پژوهش‌های سرولوژیک توجه خاص دارند. این پژوهش با هدف تولید آنتی‌بادی‌های پلی‌کلونال علیه HA2 با کارایی لازم اجرا شد. روش بررسی: این پژوهش از نوع علوم پایه (در زمینه تولید فرآورده) بود و از مهر 1392 تا خرداد 1393 در بخش آنفلوآنزا انستیتو پاستور تهران انجام شد. پروتیین‌ نوترکیب HA2 به‌همراه ادجوانت فروند از طریق عضلانی به خرگوش تزریق شد و کارایی سرم خرگوش به‌وسیله تست‌های نفوذ شعاعی (Radial immunodiffusion, RID) و وسترن‌بلاتینگ بررسی شد. یافته‌ها: در تست‌ RID خط و هاله رسوبی مشاهده شد. همچنین نتایج وسترن‌بلاتینگ برای آنتی‌سرم HA2 مثبت بود. نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که آنتی‌بادی علیه پروتیین HA2 تولید و پاسخ ایمنی هومورال به‌خوبی القا گردیده است.


فراوانی هپاتیت E در بیماران مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی بر اساس روش مولکولی در اصفهان
بهروز عطایی، مرتضی پوراحمد پوراحمد، علی فتوحی، کتایون طایری، مجید یاران،
دوره 75، شماره 11 - ( بهمن 1396 )
چکیده
زمینه و هدف: ویروس هپاتیت E متعلق به خانواده هپه ویریده‌ها و از جنس هپه ویروس می‌باشد. این ویروس دارای چهار ژنوتیپ است. ژنوتیپ‌های سه و چهار این ویروس، می‌تواند باعث بروز عفونت مزمن در بیماران نقص ایمنی شود. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی عفونت با ویروس هپاتیت E در بیماران مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی بود.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی، مقطعی بر روی ۱۱۱ بیمار شناخته‌شده مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی اکتسابی که به‌طور تصادفی انتخاب شده بودند، صورت گرفت. این مطالعه تحت نظارت مرکز تحقیقات نقص ایمنی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان از فروردین تا اسفند ۱۳۹۵ در اصفهان انجام شد. پس از خون‌گیری از بیماران انتخاب‌شده، با کمک Real-time PCR آلودگی به ویروس هپاتیت E بررسی شد. در این بررسی از پرایمرو پروب تهیه‌شده از RealStar® HEV RT-PCR Kit 1.0 (Altona Diagnostics, Hamburg, Germany) استفاده شد و RNA ویروس جدا cDNA تهیه و بررسی انجام شد.
یافته‌ها: میانگین سنی بیماران مطالعه‌شده ۱۱/۵± ۳۸/۵ سال بود. از ۱۱۱ بیمار، ۷۵ (۶۷/۶%) مرد و ۳۶ (۳۲/۴%) زن بودند. از نظر آنتی‌ژن هپاتیت B تعداد شش نفر (۵/۴%) و هپاتیت C تعداد ۳۹ نفر (۳۵/۱%) آلوده بودند. در این مطالعه مشخص شد که هیچ‌کدام از بیماران انتخاب‌شده آلوده به ویروس هپاتیت E نبودند.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می‌توان گفت که شانس ابتلا به هپاتیت E و تبدیل آن به هپاتیت مزمن E در بیماران ایرانی مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی وجود ندارد.

تعادل در سالمندان و تعیین‌کننده‌های آن
مهدی صفرپور، سیدرضا حسینی، حجت زراعتی، علی بیژنی، اکبر فتوحی،
دوره 76، شماره 5 - ( مرداد 1397 )
چکیده
زمینه و هدف: اختلال تعادل یکی از مسایل شایع دوران سالمندی است که می‌تواند سبب سقوط و ایجاد آسیب‌های جدی گردد. این مطالعه با هدف ارایه مدل و تعیین‌کننده‌های وضعیت تعادل در سالمندان صورت گرفت.
روش بررسی: مطالعه مقطعی کنونی بخشی از مطالعه کوهورت "بررسی وضعیت سلامت سالمندان شهر امیرکلا" می‌باشد که با حضور ۱۶۱۶ نفر از سالمندان ۶۰ سال و بالاتر انجام شد. داده‌های پایه این مطالعه در مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت دانشگاه علوم پزشکی بابل از فروردین ۱۳۹۰ تا تیر ۱۳۹۱ گرد‌آوری شد. وضعیت تعادل شرکت‌کنندگان با استفاده از آزمون تعادل برگ، به دو گروه طبیعی (خطر کم سقوط) و اختلال تعادل (خطر متوسط یا زیاد سقوط) گروه‌بندی شد.
یافته‌ها: میانگین و انحراف‌معیار سن شرکت‌کنندگان ۷/۶±۶۹/۳۷ سال و اکثریت (۵۴/۷%) مرد و ۷/۵% دچار اختلال تعادل بودند. نسبت شانس سقوط متوسط یا زیاد در زنان نسبت به مردان، (۴/۱-۱/۰ :۹۵%CI، ۲/۱OR=)، تعداد بیماری همراه (۲/۹-۱/۰۳ :۹۵%CI، ۱/۷۵OR=)، داشتن عضلات قوی چهار سر ران نسبت به عضلات ضعیف (۰/۴-۰/۰ :۹۵%CI، ۰۴/۰OR=)، سالمندان ۸۰ سال و بالاتر در مقایسه با سالمندان ۶۹-۶۰ سال (۱۰/۶- ۲/۳ :۹۵%CI، ۵/۰OR=)، افراد با فعالیت فیزیکی زیاد در مقایسه با افراد با فعالیت فیزیکی کم (۰/۶-۰/۱ :۹۵%CI، ۳/۰OR=)، فعالیت روزانه (۶۰/۴-۳/۴ :۹۵%CI، ۱۴/۴OR=) بوده که از نظر آماری معنادار بود. نسبت شانس سقوط، برای متغیرهای ویتامین D، شاخص توده بدنی و فشارخون وضعیتی اختلاف آماری معناداری نشان نداد.
نتیجه‌گیری: ضعف عضلات چهار سر ران، افزایش سن، زن بودن و داشتن بیماری‌های همراه از مهمترین عوامل خطر اختلال تعادل در سالمندان می‌باشند.

ارزیابی ایمنی‌زایی نوکلئوپروتیین نوترکیب آنفلوانزا (NP) جهت دستیابی به واکسن یونیورسال
علی ترابی، بهرخ فرهمند، محمدرضا ذوالفقاری، فاطمه فتوحی، محسن زرگر،
دوره 79، شماره 11 - ( بهمن 1400 )
چکیده
زمینه و هدف: نوکلئوپروتیین (NP) پروتیین بسیار محافظت شده ویروس آنفلوانزا، می‌تواند به‌عنوان یک گزینه برای تولید واکسن یونیورسال استفاده گردد. ادجوانت آلومینیوم هیدروکساید با تغییر در تاخوردگی اپی‌توپ‌ها، ایمنی‌زایی را بهبود می‌بخشد، اما به‌دلیل عوارض سمیت برای سیستم عصبی، بهتر است از گزینه‌های مطلوب‌تر نظیر ادجوانت‌های با پایه کربوهیدرات استفاده گردد. سوکروزاستر نوعی ماده فعال سطحی غیر یونی است، که قابلیت‌های سازگاری با بدن انسان و تجزیه‌پذیری در طبیعت و وجود هشت جایگاه استری شدن و خواص فیزیکوشیمیایی و زیستی را دارد. در این پژوهش ایمنی‌زایی مولکول نوکلئوپروتئین نوترکیب با ادجوانت سوکروزاستر و حفاظت‌بخشی آن مورد مطالعه قرار گرفت.
روش بررسی: وکتور نوترکیب (PET-28a-NP) بیانی در سیستم پروکاریوتی جهت تهیه نوکلئوپروتیین در پژوهشی تجربی در بخش آنفلونزا انستیتو پاستور ایران در نیمه دوم سال 1396 بیان و تخلیص شد و در ادامه ایمنی‌زایی آن، با و بدون ادجوانت‌های سوکروزاسترو آلومینیوم هیدروکساید در مدل موش بالبسی (BALB/c) و پاسخ ایمنی همورال و سلولی و میزان حفاظت بخشی در مدل حیوانی در پاییزسال 1398 بررسی شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که مولکول نوترکیبNP  می‌تواند در حضور ادجوانت سوکروزاستر مشابه آلوم در مدل موش BALB/c پاسخ‌های ایمنی هومورال و سلولی مناسب القا کند و قابلیت حفاظت‌بخشی در برابر ویروس با دوز کشنده را دارد.
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد موش‌های واکسینه شده با نوکلئوپروتیین، با ادجوانت سوکروزاستر، می‌توانند پاسخ‌های ایمنی مناسب را ایجاد کنند. قدرت ایمونوژنیک این ترکیب پروتیینی با فعال‌سازی ایمنی هومورال از طریق اندازه‌گیری IgGs (کل و زیر تیپ‌ها) و ایمنی سلولی با اندازه‌گیری سایتوکاین‌های اینترفرون گاما (IFN-γ) و اینترلوکین 4 (IL-4) تایید شد. نتایج نشان داد که ادجوانت کربوهیدراتی واجد سوکروزاستر در ترکیب با پروتیین NP در مقایسه با ادجوانت آلوم می‌تواند محافظت و ایمنی قابل قبولی در برابر سویه همولوگ (H1N1) ویروس آنفلوانزای A ایجاد کند.
صفحه 1 از 1     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 , Tehran University of Medical Sciences, CC BY-NC 4.0

Designed & Developed by : Yektaweb