مجله دانشکده پزشکی

---

در جریان حاد هپاتیت ویروسی، افزایش ضخامت کیسه صفرا، کاهش اکوی پارانشیم کبدی و هپاتومگالی گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تغییرات سونوگرافیک کبد و مجاری صفراوی و عوامل مرتبط با آن انجام شده است. بر روی 42 بیمار مبتلا به هپاتیت حاد ویروسی (میانگین سنی 31/5 سال و 61/9% مذکر) سونوگرافی کبد و مجاری صفراوی و آزمایشات انجام گرفت. در 45/21% بیماران ضخیم شدگی کیسه صفرا، 33/3% هپاتومگالی و در 19/3% کاهش اکوی پارانشیم کبد دیده شد. بین سن، جنس، نوع هپاتیت، علایم مشابه به کوله سیستیت و مقادیر سرمی alanine aminotransfrase ،alkaline phosphatase، aspartate aminotransfrase و bilirubin ارتباط معنی داری با این تغییرات نداشتند. تنها افزایش prothrombin time با ضخیم شدگی کیسه صفرا (P<0.01) و کاهش اکوی پارانشیم کبدی (P<0.01) و در یا حساسیت ربع راست فوقانی شکم (P<0.05) مرتبط بود. ضمنا ضخیم شدگی کیسه صفرا و کاهش اکوی پارانشیم کبدی در هپاتیت حاد ویروسی با شدت تخریب نسج کبد ارتباطی نداشت و در عوض با اختلال عملکرد کبدی مرتبط است.

---

مقدمه: در جوامع کنونی، کمردرد Low back pain بیماری شایعی است که 80-50 درصد منشا عضلانی داشته و به خوبی با اقدامات محافظتی درمان می شوند. 1.7 درصد موارد ناشی از بیماری دیسک کمری است. 20 درصد دیسک ها نیازمند درمان تهاجمی یاinterventional  می باشند. Percutaneous Laser Disc Decompression با منظور کردن معیارهای خاصی می تواند به عنوان یک آلترناتیو درمانی باشد. این روش احتمالا از کارآیی موثری برخوردار است و می تواند به طور سرپائی انجام شود و هزینه بسیار کمتری را به فرد و نیز دولت تحمیل می نماید.
مواد و روشها: این تحقیق به روش آینده نگر برای بررسی نتایج درمان هرنیاسیون دیسک کمری با لیزر در یک دوره 3 ساله از تاریخ 24/7/75 لغایت 24/8/78 در بیمارستان امام خمینی صورت گرفت. در این مطالعه سعی شده است توصیف روشنی از چهارچوب علمی، اهمیت انتخاب بیمار، مزایا و مضرات PLDD در درمان هرنیاسیون دیسک بین مهراه ای از نوع Contained ارائه گردد و در عمل 50 بیمار از طرف متخصصین مغز و اعصاب، روماتولوژی و جراحی اعصاب با تشخیص هرنی دیسکال معرفی و پس از معاینه و تایید MRI  در برنامه درمان با لیزر منظور شدند. از آنجائیکه مبتلایان به تنگی کانال نخاعی، استئوفیت مارژینال، کم آبی پیشرفته دیسک، پارگی طناب خلفی طولی، Free Extrude Fragment  و سایر موارد منع کاربرد لیزر از این روش سودی نمی برند تعدادی از آنها از مطالعه خارج گردید. از این رو 40 مورد تحت PLDD قرار گرفتند. پس از قرار دادن سوزن مخصوص لیزر تحت هدایت CT Scan 1000تا 1600 ژول انرژی به نوکلئوس پولپوزوس وارد گردید. میزان بهبودی بیماران یک روز، یک هفته، یک ماه، سه ماه، شش ماه و یک سال پس از لیزر درمانی مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: نتیجه درمان در 80 موارد قابل توجه بود بدون اینکه عارضه مهمی داشته باشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: از اینرو به شرط انتخاب صحیح بیمار، لیزر درمانی می تواند در موارد خاصی به عنوان الترناتیو درمانی محتمل فتق دیسک منظور شود.

---

مقدمه: باتوجه به شیوع خونریزی های زیرعنکبوتیه و بروز آنوریسم های مغزی و تاثیر عوامل و فاکتورهای نژادی، جغرافیای و محیطی بر آن، این مطالعه جهت تعیین فراوانی یافته های آنژیوگرافی در بیماران با آنوریسم مغزی انجام شد.

مواد و روش ها: 136 بیمار با آنوریسم مغزی طی سال های 79-1374 که دچار خونریزی زیرعنکبوتیه شده و تحت آنژیوگرافی عروق مغزی قرار گرفته بودند تحت بررسی قرار گرفتند.         

یافته ها، نتیجه گیری و توصیه ها: 58% بیماران مرد و 42% آنها زن و میانگین سنی بیماران 46 سال بود. 89% آنوریسم ها در سیرکولاسیون قدامی و 11% در سیرکولاسیون خلفی مغز بود. شایعترین محل آنوریسم در هر دو جنس شریان رابط قدامی بود. 9.6% بیماران دو آنوریسم و 5.5% آنوریسم های ساکولر کشف شده ژانت بودند. 3% بیماران دارای آنوریسم فوزیفرم بودند. پایین تر بودن میانگین سنی بیماران، شیوع بیشتر در آقایان و پراکندگی بیشتر آنوریسم ها در بیفورکاسیون شریان های کاروتید و مغزی میانی و در شاخه های انتهایی شریان های مغزی قدامی و شیوع بیشتر آنوریسم رابط قدامی در خانم ها، تفاوت های این بررسی را با سایر آمارها نشان داد.

---

اختلالات تصویربرداری در سینوس‌های پارانازال به عنوان یک یافته اتفاقی در MRI در مقالات ذکر شده است ولی شیوع آنها در ایران مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه بررسی این یافته‌ها در سینوسهای پارانازال و همینطور بررسی شیوع، محل درگیری و نوع اختلالات سینوسهای پارانازال می‌باشد.
روش بررسی: تصاویر T2-weighted MRI در 256 بیمار که مبتلا به بیماریهایی غیر از بیماریهای مربوط به سینوسهای پارانازال بودند بین سالهای 82-81 مورد مطالعه قرار گرفت. یافته‌ها بر اساس موقعیت آناتومیکی و شاخص‌های تصویربرداری اختلالات موجود بررسی و اطلاعات موجود در فرمهای مخصوص بر اساس وجود کدورت سینوسها، ضخیم شدگی مخاطی به میزان مساوی یا بزرگتر از پنج میلی‌متر، وجود سطح مایع- هوا، کیست احتباسی و پولیپ ثبت گردید و یک‌طرفه یا دوطرفه بودن درگیری و انحراف سپتوم نیز مورد بررسی قرارگرفت.
یافته‌ها: اختلالات سینوس در 110 بیمار (9/42%) از 256 بیمار دیده شد. سینوس ماگزیلا (4/66%) و پس از آن سینوس اتموئید (6/63%) شایع‌ترین محل درگیری بودند. شایع‌ترین اختلال ضخیم شدگی مخاط بود. انحراف سپتوم به میزان معنی‌داری در بیمارانی که سینوزیت داشتند بالاتر بود (29% در مقابل 1/19%-01/0P<). 4/23% از بیماران انحراف سپتوم داشتند که بصورت معنی‌داری در بیماران با سینوزیت بیشتر بود (29% در مقابل 1/19%، 01/0P<). با بررسی بر روی شرح حال بیماران دارای اختلال سینوس معلوم گردید که 85% از آنها از سرفه، گرفتگی بینی، ترشحات بینی، درد فاسیال و ترشحات پشت حلق (PND) شکایت داشتند و در 24% آنها شخیص سینوزیت مزمن داده شده بود.
نتیجه‌گیری: نتایج نشانگر شیوع بالای اختلالات اتفاقی در سینوسهای پارانازال بود که با مشکلات اصلی بیمار که مراجعه کرده بودند مرتبط نبود.

---

زمینه و هدف: انتوباسیون اندوتراکئال یک روش معمول برای دسترسی به راه‌هوایی در بیماران بسیار بد حال و در انتقال آنها می‌باشد. عمق ورود لوله تراشه بر اساس سن، جنس، وضعیت سر و گردن، نوع عمل جراحی و توجهات آناتومیک متفاوت است. هدف این مطالعه تعیین فواصل راه‌هوایی در بیماران ایرانی با یک روش غیرتهاجمی و دقیق بود که عبارت است از بازسازی کامپیوتری تصاویر CT-scan با رزولوشن بالا (HRCT)، روش برونکوسکوپی مجازی. روش بررسی: 140 بیمار ایرانی که کاندیدای
CT-scan سینوس و قفسه سینه بودند، در یک مطالعه مقطعی در مجتمع بیمارستانی امام خمینی تهران در سال‌های 1387 و 1386 وارد شدند. بعد از بازسازی فواصل راه‌هوایی، فواصل دندان‌های پیشین فوقانی تا طناب‌های صوتی (IVD)، طناب‌های صوتی تا کارینا (VCD) و دندان‌های پیشین فوقانی تا کارینا (ICD)، تعیین شدند. ضمناً ارتباط بین این فواصل با سن، جنس و شاخص توده بدنی (BMI) مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: در کل 140 بیمار بررسی شدند که 70 نفر (50%) از آنها مرد بودند. تفاوت آماری واضح بین گروه‌های سنی و جنسی و
 BMI در بیماران مورد مطالعه وجود نداشت. مقادیر IVD برای مردان 7/9±5/145، زنان 3/6±29/127 و در کل جامعه 29/12±43/136 میلی‌متر بود. مقدار VCD برای مردان 99/13±131، زنان 7/11±59/122 و در کل جامعه 65/13±09/127 و مقدار ICD در مردان، زنان و کل جامعه به‌ترتیب 63/16±17/277، 54/11±88/249 و 66/19±52/263 میلی‌متر بود.
نتیجه‌گیری: میزان عمق ورود برای ثابت کردن لوله اندوتراکئال در بیماران بزرگسال ایرانی مشابه با مقادیری است که در کتب مرجع بیهوشی ذکر شده است. برونکوسکوپی مجازی یک روش غیر تهاجمی و دقیق بر اساس بازسازی تصاویر توموگرافی کامپیوتری است و تصاویر بازسازی شده توموگرافی می‌توانند در اندازه‌گیری و ارزیابی آناتومی راه‌هوایی مفید باشند.