جستجو در مقالات منتشر شده


4 نتیجه برای لماس
جیب خاره ای فوقانی
آزدیره لماس، سید حسین کوثریان،
دوره 22، شماره 2 - ( 2-1343 )
چکیده

حذف لوله بینی- معده‌ای بعد از اعمال جراحی رزکسیون مری: کارآزمایی بالینی تصادفی
پرویز دریایی، فرزاد واقف داوری، محمدرضا میر، ایرج حریرچی، حجت سلماسیان،
دوره 65، شماره 12 - ( 12-1386 )
چکیده
در اکثر روش‌های جراحی رزکسیون مری به‌طور روتین از لوله بینی‌معدی استفاده می‌شود. با توجه به عوارض بسیار استفاده از این لوله و زیر سؤال بودن آثار مفیدی که به آن نسبت داده می‌شود و کمبود مطالعات در این زمینه به‌خصوص در بیماران مبتلا به کانسر مری در این مطالعه قصد داریم لزوم استفاده از این لوله را بررسی نماییم.
روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که در انستیتو کانسر بیمارستان امام‌خمینی انجام شد. 40 نفر از مبتلایان به کانسر مری بعد از عمل جراحی ازوفاژکتومی به‌طور تصادفی به دو گروه دارای لوله NG و بدون لوله به‌علاوه تجویز متوکلوپرامید تقسیم ‌شدند. تمام بیماران بعد از عمل تحت درمان با هپارین،رانیتیدین و آنتی‌بیوتیک قرار گرفتند. در مواردی که از لوله NG استفاده نشده بود و در بیمارانی که لوله آنها کشیده شده بود در صورت اتساع شکم یا استفراغ‌های مکرر لوله NGگذاشته شد. CXRبعد از عمل برای تمام بیماران گرفته شد و تمام بیماران تحت فیزیوتراپی تنفسی قرار گرفتند. متغیرهایی که برای هر فرد ثبت می‌شدند شامل زمان دفع اولین گاز، زمان دفع اولین مدفوع، زمان سمع صداهای روده‌ای، تعداد روزهای بستری بعد از عمل، تهوع و استفراغ، اتساع شکم، عوارض ریوی، عوارض زخم، نشت آناستوموز و نیاز به گذاشتن مجدد لوله NG بودند.
یافته‌ها: برای 22 نفر لوله NG گذاشته شد در حالی که در 18 نفر از لوله استفاده نشد. بروز نشت آناستوموز در گروه دارای لوله NG به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه دیگر بود. بقیه عوارض هیچ تفاوتی بین دو گروه نداشتند. میانگین زمان‌ دفع گاز، دفع مدفوع، سمع صداهای روده‌ای و روزهای بستری در دو گروه تفاوت معنی‌داری نداشت. دو گروه از نظر نیاز به گذاشتن مجدد لوله NG تفاوتی نداشتند. مرگ بعد از عمل تفاوت معنی‌داری در دو گروه نداشت.
 نتیجه‌گیری: استفاده روتین از لوله
 NG بعد از عمل برای تمام بیماران توصیه نمی‌شود و ‌به‌نظر‌ می‌رسد بهتر است در مورد استفاده از این لوله بسته به شرایط هر بیمار تصمیم‌گیری شود


بررسی سطح ایمونوگلوبولین‌های مونوکلونال در بیماران با سندرم شوگرن اولیه
ستاره عبدلی، سیمین الماسی،
دوره 77، شماره 6 - ( شهریور 1398 )
چکیده
زمینه و هدف: سندرم شوگرن در حدود ۵/۰% عموم مردم شیوع دارد. مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی شیوع ایمونوگلوبولین‌های مونوکلونال در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن اولیه صورت پذیرفت.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی بر روی ۳۱ بیمار مبتلا به شوگرن اولیه مراجعه‌کننده به بیمارستان فیروزگر تهران طی شش ماه نخست سال ۱۳۹۵ که تحت معاینه بالینی و آزمایشات مربوطه قرار گرفته بودند، انجام پذیرفت. در تمام بیماران آزمایش خون از نظر مونوکلونال آنتی‌بادی با استفاده از الکتروفورز ایمن‌سازی روی ژل‌های آگارز با آنتی‌سرم اختصاصی به زنجیره‌های IgG، IgM، IgA وκ  و λ تجزیه و تحلیل گردید. ایمن‌سازی با استفاده از Helena immunofixation agarose kit (Helena Laboratories, Beaumont, TX, USA)، اتو آنتی‌بادی‌های Anti-Ro، Anti-La، Rheumatoid factor (RF)، آنتی‌بادی ضدهسته با روش ایمونوفلورسانس، آزمایشات خون با تهیه لام خون محیطی، سدیمانتاسیون با روش مرجع لوله وستر گرین، آنالیز ادراری با Dip stick و اندازه‌گیری غلظت ادرار (Urine specific gravity) با استفاده از Refractometer (Mesu Lab Instruments Co., Guangzhou, China)، اندازه‌گیری کمپلمان سرم با روش توربیدومتری و کمپلمان CH۵۰ با روش الایزا انجام گرفت.
یافته‌ها: در بیماران مورد بررسی تاری دید ۹۴%، خشکی دهان در ۸۴%، التهاب و درد مفاصل در ۴۸% و بزرگی غدد تحت فکی در ۱۹% بیماران، بزرگی غدد لنفاوی، درگیری ریوی و پاراتیرویید هر کدام در ۱۶% و التهاب رگ‌های خونی و عروقی در ۱۳% و پدیده رینود در ۶% مشاهده گردید و درگیری کلیوی و درگیری کبدی با کمترین درصد شیوع هر کدام در ۳% بیماران مشاهده گردید. فاکتور روماتویید ۲۲/۵۸% و سدیمانتاسیون در ۱۲/۹۰%، الگوهای آنتی‌بادی ضدهسته و فلورسانس آنتی‌بادی ضدهسته ۱۶/۱۲%، کمپلمان C۳ در ۱۲/۹% و کمپلمان C۴ در ۶/۴۵% از بیماران غیرطبیعی بود. در مجموع در ۲۹% از بیماران مونوکلونال آنتی‌بادی‌ها بیشتر از حالت نرمال بودند. ایمونوگلوبولین‌های مونوکلونال IgG، IgM و IgA به‌ترتیب در ۱۹/۳%، ۶/۴% و ۳/۲% غیرطبیعی بودند.
نتیجه‌گیری: سطح ایمونوگلوبولین‌های مونوکلونال در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن اولیه افزایش یافت.

مقایسه پیامد‌های کوتاه مدت وازوپرسین و ترانکسامیک اسید در خونریزی حاد گوارشی
سید آرش یزدان‌بخش، سیمین نجف‌قلیان، آرش ایزد‌پناه، محمد پروهان، عظیم فروزان، امیر الماسی حشیانی،
دوره 81، شماره 11 - ( بهمن 1402 )
چکیده
زمینه و هدف: خونریزی حاد گوارشی یکی از اورژانس‌های پزشکی است که در صورت مدیریت صحیح، پیش‌آگهی خوبی دارد. جهت تثبیت وضعیت همودینامیک این بیماران، ترکیبی از درمان‎های دارویی، بهترین نتایج بالینی ممکن را داشته است در این مطالعه پیامد‌های کوتاه مدت تجویز همزمان وازوپرسین و ترانکسامیک اسید با تجویز هر یک به تنهایی و بدون‌تجویز این داروها, مقایسه شد.
روش بررسی: در این مطالعه کار آزمایی بالینی دو سوکور از آبان ماه 1399-1398 در بیمارستان ولیعصر اراک،120 بیمار واجد شرایط با خونریزی حاد گوارشی در چهار گروه مورد‌بررسی قرار گرفتند. سه گروه علاوه بر اقدامت معمول، وازوپرسین یا ترانکسامیک اسید به تنهایی و یا ترانکسامیک اسید به همراه وازوپرسین دریافت کردند. پیامدهای کوتاه مدت در 24 ساعت پیگیری شد.
یافته‌ها: در این مطالعه، گروه وازوپرسین کاهش بیشتری در هموگلوبین داشتند (05/0≤P)، افزایش اوره خون در دو گروه دریافت‌کننده وازوپرسین کمتر از گروه‌های گروه دیگر بود (05/0≤P)، گروه تحت درمان با ترانکسامیک اسید نسبت به گروه تحت درمان با وازوپرسین شرایط بسیار بهتری از نظر هماتوشزی یا قطع هماتمز، نیاز به انتقال خون، خونریزی مجدد، نیاز به آندوسکوپی و جراحی اورژانسی داشتند و افزودن وازوپرسین به ترانگزامیک اسید نیز منجر به بهبود نتایج شد (05/0≤P).
نتیجه‌گیری: استفاده از ترانکسامیک اسید همراه با وازوپرسین در خونریزی دستگاه گوارش، با بهبود عملکرد کلیوی و قطع خونریزی و کاهش خطر خونریزی مجدد، نیاز به تزریق خون و مداخله آندوسکوپیک وجراحی همراه است. نتایج بلند مدت آن نیاز به مطالعه بیشتر دارد.
 
صفحه 1 از 1     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 , Tehran University of Medical Sciences, CC BY-NC 4.0

Designed & Developed by : Yektaweb