مجله دانشکده پزشکی

---

برای بررسی اثر آمبولیزاسیون قبل از عمل جراحی، 22 بیمار بصورت گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفته اند. 6 بیمار در گروه آمبولیزه شده و 16 بیمار در گروه آمبولیزه نشده قرار دارند. تمام تومورها با روش اینفراتمپورال نوع A جراحی شده اند. بیماران از نظر میزان از دست دادن خون در عمل، طول مدت عمل، مدت بستری و میزان ضایعه عصبی مورد بررسی قرار گرفته اند. در گروه آمبولیزه شده، خونریزی زمان عمل کمتر و طول مدت عمل کوتاهتر بوده و مدت بستری آنها کمی کوتاهتر از گروه آمبولیزه نشده بوده است. آمبولیزاسیون تاثیری در کاهش آسیب عصبی نداشته است. مهارت جراح تیم جراحی در کاهش خونریزی زمان عمل و مدت عمل موثر است. آمبولیزاسیون، خود بالقوه می تواند خطرناک باشد و لذا کاربرد آن بستگی به مهارت رادیولوژیست دارد.

---

هیستیوسیتوزیس ایکس به گروهی از حالت های بالینی اطلاق می شود که با پرولیفراسیون منتشر سلول های رسیده هیستیوسیت همراه با سلول های رتیکولواندوتلیال Foamy مانند که حاوی قطرات چربی هستند و تعداد متغیری از ائوزینوفیل و بافت همبند مشخص می گردد. این سلول ها باعث توده های تور مانند در استخوان ها و ارگان های مختلف بدن می شوند و نتیجتا علایم کلینیکی مختلفی ایجاد می کنند. ممکن است بصورت حاد و Fulminant یا مزمن و با پیشرفت آهسته باشد. در این گزارش، طفل سه ساله ای که مبتلا به نوع مزمن HSC می باشد با گرفتاری ارگان های مختلف معرفی می گردد. این بیمار گرفتاری استخوان تمپورال بصورت اوتیت مزمن میانی COM، ترشح چرکی مزمن گوش راست و گرانولویشن کانال خارجی، گرفتاری هیپوفیز بصورت دیابت بی مزه و گرفتاری احشا داخلی شکم بصورت بزرگی طحال و کبد دارد.

---

مقدمه: اتیت میانی مزمن (C.O.M) و ماستوئیدیت، عارضه ای شایع در میان بیماریهای گوش است. اگر چه شیوع آن به اندازه اتیت میانی حاد نمی باشد اما هنوز هم به عنوان یک مشکل دائمی و پیچیده مطرح می باشد. امروزه، هر چند که با بهبود سیستم های دسترسی به مراقبتهای بهداشتی درمانی، تکنولوژی پیشرفته روشهای تصویربرداری و ورود داروهای جدید و قوی ضد میکروبی، عوارض خطرناک و مرگبار عفونت های مزمن گوش میانی و ماستوئید به طور قابل توجهی کاهش پیدا کرده است اما متاسفانه هنوز هم کمابیش عوارض خطرناک و جدی این بیماری دیده می شود.
مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته نگر، تعداد 1500 بیمار مبتلا به اتیت میانی مزمن که طی سالهای 77-1370 در بیمارستان امیراعلم تحت جراحی قرار گرفته اند، بررسی شده اند.
نتایج: سن بیماران بین 8 ماه تا 78 سال و اوج قله سنی آنان دهه سوم عمر بوده است. از میان این بیماران 56 بیمار (3.7 درصد) مبتلا به یکی از عوارض عمده و خطرناک عفونت های مزمن گوش بوده اند که شیوع این عوارض بترتیب چنین بوده است:
فلج عصب فاسیال 27 بیمار (1.8 درصد کل)                      (48.2 عوارض)
لابیرنتیت و فیسچول پری لنفی 16 بیمار (1.06 درصد)       (28.6 درصد عوارض)
آبسه داخل جمجمه ای 5 مورد (0.33 درصد کل)                 (8.9 درصد عوارض)
ترومیوز سینوس لاترال- سیگموئید 4 بیمار (0.26 درصد کل) (7.1 درصد عوارض)
مننژیت 2 بیمار(0.13 درصد کل)                                      (3.6 درصد عوارض)
آبسه بزولد 2 بیمار (0.13 درصد کل)                                (3.6 درصد عوارض)
اوج قله سنی بروز این عوارض نیز در دهه سوم عمر و نسبت جنسی مرد به زن به نسبت 3 به 2 بوده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: عوارض خطرناک عفونت مزمن گوش میانی بخصوص عوارض اینتراکرانیال هنوز وجود دارند و توجه خاص به این عوارض از اهمیت خاص برخوردار است. تشخیص زودرس هنگامی امکان پذیر است که به فکر وجود این عوارض باشیم.

---

مقدمه: فضای گوش میانی توسط مجرای شیپور استاش با فضای نازوفارنکس ارتباط پیدا می کند. انسداد راه تنفسی فوقانی به هر دلیل ممکن است عملکرد شیپور استاش را مختل سازد. انحراف تیغه بینی یکی از علل شایع انسداد راه تنفسی فوقانی است که می تواند بر روی عملکرد تهویه ای شیپور استاش تاثیر بگذارد.

مواد و روش ها: این مطالعه از تابستان سال 1378 تا پایان بهار سال 1379 بر روی بیماران مبتلا به انسداد کامل یکطرفه بینی که بدلیل انحراف شدید تیغه بینی در بیمارستان امیراعلم تحت عمل جراحی سیتوپلاستی قرار گرفتند انجام گردیده است.

یافته ها: تعداد کل بیماران 140 نفر بوده که از آن میان 34 نفر مونث (24.3%) و 106 نفر مذکر (75.7%)، با میانگین سنی 22.7 سال و میانه سنی (Median) بیست سال و نمای سنی (Mode) هجده سال بوده اند. طیف سنی بیماران 12 تا 40 سال بوده است.

نتیجه گیری و توصیه ها: مقایسه میانگین فشار گوش میانی قبل و بعد از عمل جراحی سیتوپلاستی در این تعداد بیماران نشان می دهد که میانگین فوق تفاوت آشکار و قابل توجهی را از لحاظ آماری نشان نمی دهد (P=0.798).

---

هیپوتیروئیدی به‌عنوان یک عارضه کاملا˝ شناخته شده پس از درمان کانسر حنجره و بویژه در بیمارانی که تحت درمان لارنژکتومی قرار می‌گیرند مطرح است. در مطالعه حاضر فراوانی هیپوتیروئیدی در بیماران کانسر حنجره درمان شده به‌روش توتال لارنژکتومی را بررسی نموده‌ایم.
روش بررسی: در قالب یک مطالعه مقطعی، 31 بیمار با تشخیص کانسر سلول سنگفرشی حنجره (با میانگین سنی 6/53 سال) که 14 نفر از آنان تنها با جراحی و 17 نفر آنها با جراحی به‌همراه رادیوتراپی درمان شده بودند را با ارزیابی T4 و T3 آزاد و TSH و نیز آنتی بادی ضد تیروئیدی، هم پیش از عمل و هم در فواصل روز اول، ماه اول و ششم پس از عمل بررسی نموده‌ایم.
یافته‌ها: کلیه بیماران در پیش از عمل جراحی عملکرد تیروئیدی نرمال داشتند و پس از شش ماه، فراوانی تجمعی هیپوتیروئیدی پنج نفر (1/16%) بود که از این میان سه بیمار (6/9%) هیپوتیروئیدی ساب کلینیکال (TSH بالا در کنار T4 آزاد نرمال) و دو بیمار (5/6%) هیپوتیروئیدی بالینی (سمپتوماتیک) داشتند. رادیوتراپی و دیسکسیون گردنی بطور معنی‌داری در ارتباط با انسیدانس افزایش‌یافته هیپوتیروئیدی بود.
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان می‌دهد که هیپوتیروئیدی در بخش قابل توجهی از بیماران کانسر حنجره به‌دنبال جراحی روی داده که این یافته ضرورت انجام مطالعات و ارزیابی‌های عملکرد تیروئیدی را بصورت روتین در جریان پیگیری بیماران کانسر حنجره، به‌ویژه در مواردی که رادیوتراپی و دیسکسیون گردنی جزئی از روند درمانی باشد مورد تاکید قرار می‌دهد.

---

شنوایی یکی از مهمترین حس‌های بدن است که هرگونه نقصی در آن می‌تواند تهدیدکننده باشد. میزان بروز کاهش شنوایی شدید به‌دنبال عمل بای پس کرونر یک در هر هزار نفر گزارش شده است. کاهش شنوایی حسی عصبی بعد از عمل قلب می‌تواند ناشی از میکرو‌آمبولی باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط این عمل جراحی با کاهش شنوایی می‌باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تمام بیمارانی که سابقه قبلی از مصرف داروهای اتوتوکسیک نداشتند در روز قبل از عمل معاینه شده و سپس تحت اودیومتری قرار می‌گرفتند، شش روز پس از عمل نیز بیماران مجددا˝ معاینه می‌شدند و در مورد کاهش شنوایی و وزوز گوش از آنها سؤال می‌شد و مجددا˝ اودیومتری انجام می‌شد. در انتها نتایج با هم مورد مقایسه قرار می‌گرفت.

یافته‌ها: 100 بیمار بر اساس نتایج شنوایی‌شان در سه گروه قرار داده شدند: بیمارانی‌که تغییری در شنوایی نداشتند (47 بیمار)، بیمارانی‌که دچار کاهش شنوایی به‌میزان کمتر از db 10 شده بودند (43 بیمار) و بیمارانی‌که کاهش شنوایی به‌میزان بیشتر از db 10 داشتند (ده بیمار). هیچکدام از بیماران دچار کاهش شنوایی حسی عصبی از نوع شدید نشدند. همچنین 90% بیمارانی که دچار کاهش شنوایی db 10 شدند به‌طور همزمان دچار بیماری دیابت و هیپرلیپیدمی بودند و زمان بیشتری از پمپ قلبی استفاده کرده بودند.

نتیجه‌گیری: افت شنوایی بعد از عمل جراحی قلب می‌تواند با بیماری‌های همراه (دیابت و هیپرلیپیدمی) و طول مدت عمل تشدید شود. کاهش زمان استفاده از پمپ کاردیوپولمونری در این راستا می‌تواند موثر باشد.