مجله دانشکده پزشکی

مقدمه: پنوموتوراکس با تجمع هوا در فضای جنب یکی از مشکلات تنفسی است که می تواند بالقوه خطرناک باشد. برای برخورد با پنوموتوراکس روش های مختلف درمانی بکارگرفته شده است که اندیکاسیون ها و کنتراندیکاسیون های این روش ها هنوز بطور قطع مشخص نشده است و بین صاحب نظران اختلاف نظر بسیاری وجود دارد. مواد و روش ها: در فاز اول مطالعه با مراجعه به پرونده های بیماران بستری شده در بیمارستان امام از ابتدای سال 1375 تا انتهای سال 1378 (بمدت 4 سال) و بیمارستان بقیه الله (عج) از ابتدای سال 1371 تا انتهای سال 1380 (بمدت 10 سال)، 76 پرونده با تشخیص پنوموتوراکس خودبخودی مورد بررسی قرار گرفت. در فاز دوم بیماران تحت پیگیری از نظر نتایج روش های درمانی قرار گرفتند. یافته ها: از نظر نوع پنوموتوراکس، 39 نفر (51.3%) پنوموتوراکس اولیه، 35 نفر (46.1%) ثانویه و دو نفر (2.6%) پنوموتوراکس نوزادی داشتند. 67 نفر (88.2%) از بیماران مذکر و 9 نفر (11.8%) مونث بودند (نسبت مرد به زن، 7.5 به یک بود). متوسط سنی بیماران 20±35 سال (با حداقل سن نوزادی و حداکثر 83 سال) بود. شایعترین گروه سنی درگیر، گروه سنی 20 تا 25 سال بود که 26.3% بیماران در این گروه قرار داشتند. درمان های انجام گرفته در اولین حمله برای بیماران شامل تحت نظر گرفتن در 3.9% موارد، آسپیراسیون ساده در 2.6% موارد، گذاشتن لوله سینه ای (Chest tube) به تنهایی در 81.6% موارد، لوله سینه ای به همراه پلورودز شیمیایی در 2.6% موارد، لوله سینه ای و سپس توراکوتومی و پلورودز مکانیکی در 3.9% موارد و لوله سینه ای و بدنبال آن توراکوتومی و پلورکتومی در 5.3% موارد بود. مدت زمان بستری بیماران در بیمارستان بطور متوسط 7.3±8.9 روز (حداقل 2 و حداکثر 49 روز) بوده است. در 36.9% بیماران (21 نفر) بیماری عود کرده بود. 17.4% بیماران فوت کرده بودند که تمام موارد فوت شده مربوط به پنوموتوراکس ثانویه بودند. نتیجه گیری و توصیه ها: بنظر می رسد باتوجه به اهمیت مساله، نحوه برخورد با بیماران مبتلا به پنوموتوراکس خودبخودی در کشور ما نیاز به توجه و بازنگری جدی تر دارد و باید با شناخت هرچه بیشتر و بهتر این بیماری، تاحد امکان سعی در استفاده از روش های درمانی کم هزینه تر و با تهاجم کمتر نمود.

مقدمه: طیف وسیعی از ناهنجاری های مادرزادی قفسه سینه در نوزادان و کودکان وجود دارد که عمدتا شامل ناهنجاری های پکتوس و سندرم پولند و نقص های استخوان جناغ سینه می باشد. این ناهنجاری ها بیشتر اثرات نامطلوب روانی دارند تا فیزیولوژیک و غالبا بی علامتند ولی می توانند با سایر آنومالی ها که تهدیدکننده حیات هستند همراه باشند. ترمیم این ناهنجاری ها مورتالیتی و موربیدیتی ناچیزی دارند و با اصلاح آن مشکلات روانی و فیزیولوژیک مبتلایان حل می شود، مطالعه حاضر بمنظور بررسی انواع ناهنجاری و روش های درمانی و نتایج آن انجام گرفته است.

مواد و روش ها: این تحقیق به روش مطالعه داده های موجود Existing data study صورت پذیرفته و پرونده کلیه کسانی که در طی زمان بررسی مورد عمل جراحی قرار گرفتند از بایگانی گرفته شد و اطلاعاتی از قبیل زمان جراحی، سن، جنس، نوع عمل، علایم بالینی و سندرم های همراه و بیماری های همراه و عوارض عمل استخراج گردید و در یک فرم ثبت گردید.

یافته ها: در طی مدت 10 سال کلا 60 مورد ناهنجاری های سینه مورد عمل جراحی ترمیمی قرار گرفتند. سینه قیفی 60% Pectus excavatum و سپس پکتوس کاریناتوم 30% و بقیه سندرم پولند 6.7 و نقص فوقانی استرتوم (3.2) بودند. در گروه پکتوس نسبت مرد به زن 3/1 و سن زمان بستری بین 4 تا 27 سال (متوسط سن 6.8±13.4). شایعترین بیماری همراه اسکولیوز و سندرم های همراه مارفان ترنر و Morque بودند سن در زمان جراحی در 75% موارد بصورت تاخیری و بالاتر از 15 سال بود. دفرمیتی پکتوس همگی به روش راویچ عمل شدند عوارض عمل جراحی ناچیز و نتایج آن مطلوب بوده است.

نتیجه گیری و توصیه ها: شایعترین ناهنجاری ها شامل پکتوس اکسکاواتوم و سپس پکتوس کاریناتوم بود. در این بیماران اگرچه عمل جراحی در سن 5-3 سالگی انجام می شود ولی باتوجه به عوارض جراحی ناچیز و نتایج عالی زیبایی و بهبود روانی و فیزیولوژیک توصیه می شود که در بزرگسالی نیز انجام شود.

با توجه به توصیه کمورادیوتراپی نئواجوان neoadjuvant در بیماران مبتلا به متاستاز غدد لنفاوی مدیاستن (N2) در کانسر ریه نوع non-small cell (stage IIIA)، تشخیص درگیری این غدد قبل از توراکوتومی اهمیت زیادی می‌یابد. تشخیص این درگیری، حین مدیاستینوسکوپی یا توراکوسکوپی، توسط روش‌های touch imprint و frozen section، این امکان را می‌دهد که در صورت نیاز به توراکوتومی این عمل در یک جلسه بیهوشی انجام شود.

روش بررسی: این بررسی طی سال 1385 بر روی 58 نمونه غده لنفاوی مدیاستن که از 27 بیمار مبتلا به کانسر ریه به‌دست آمده بود انجام شد. پس از نصف کردن غده لنفاوی و تهیه لام سیتولوژی از هر نیمه، هر دو نیمه غده لنفاوی جداگانه جهت فروزن سکشن و نهایتاً پاتولوژی permanent ارسال شد.

یافته‌ها: در گزارش فروزن سکشن یک مورد و در سیتولوژی، دو مورد منفی کاذب وجود داشت. هیچ موردی از مثبت کاذب در این دو روش مشاهده نشد. به این شکل حساسیت، ویژگی و دقت فروزن سکشن به‌ترتیب 5/95%، 100% و 2/98% و در مورد سیتولوژی به‌ترتیب 9/90%، 100% و 4/96% به‌دست آمد. نتایج هر دو روش از هر جهت مشابه بود (05/0p>).

نتیجه‌گیری: هر دو روش دقت بالایی در تعیین درگیری غدد لنفاوی مدیاستن در کانسر ریه دارند. در مراکزی که فروزن سکشن موجود نیست می‌توان به کمک روش ساده‌تر، سریع‌تر و ارزان‌تر touch imprint درگیری این غدد لنفاوی را کشف کرد.