مقدمه: خونریزی خودبخودی داخل مغزی از موارد اورژانس نسبتا شایع سیستم عصبی است که با مرگ و میر قابل توجه همراه می باشد. هدف از این بررسی، مشخص کردن علائم رادیولوژی، تظاهرات بالینی، ریسک فاکتورهای محتمل خونریزی های داخل مغزی است.
مواد و روش ها: یافته های کلینیکی و رادیولوژی (CT scan آغازین) هشتاد بیمار با خونریزی داخل مغز بطور گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفته است. بیمارانی که خونریزی ثانوی به ضربه، تومورهای مغزی داشتند و یا دچار انفارکتوس هموراژیک بودند حذف شدند. رویهم رفته 300 بیمار جمعیت این پژوهش را تشکیل می دهد. اسکن مغز تمام بیماران از نظر مشخص نمودن محل خونریزی، وسعت و گسترش آن و یافته های تصویری برحسب سن لخته مورد بررسی قرار گرفته است.
یافته ها: 160 بیمار مرد، 140 بیمار زن، میانگین سنی 62 سال (کوچکترین بیمار 28 و بزرگترین بیمار 78 ساله) بود. شایعترین تظاهرات بالینی، کاهش هوشیاری در 51% موارد، سردرد در 41.6% مشاهده می شد، تنها 8.3% بیماران با کوما ارجاع شده بودند. جایگزینی هماتوم 36% لوبار، 32.6% در هسته های قاعده ای (لنتیکولر) بود و در تالاموس ها 15%، در مخچه 9% و در بقیه نواحی 7.3% مشاهده می شد. هیپرتانسیون در 60.3% بیماران، مصرف داروهای ضد انعقاد در 9% موارد دیده می شد و در 30.6% بیماران عامل خطر مشخصی دیده نمی شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: هیپرتانسیون از عوامل خطر عمده بشمار می رفت. در مبتلایان به هیپرتانسیون خونریزی بیشتر موارد در هسته های قاعده ای اتفاق افتاده بود. سردرد در بیشتر موارد در خونریزی های مخچه مشاهده می شد. گسترش خونریزی به داخل بطن ها بیشتر در خونریزی های تالاموسی دیده می شد و خونریزی ساب آراکنوئید اکثرا با خونریزی های لوبار همراه بود. سن اغلب بیماران هیپرتانسیو مبتلا به خونریزی داخل مغزی بالای 45 سال بود. کنترل عوامل خطر بخصوص در هیپرتانسیون در جلوگیری از خونریزی مغزی از اهمیت بالایی برخوردار است.
