مجله دانشکده پزشکی

---

این مطالعه بصورت یک بررسی گذشته نگر انجام شده است و برای آن پرونده های بیماران بستری در بیمارستانهای امیراعلم، شریعتی، امام خمینی از تاریخ 72/4/1 تا 72/11/1 مورد بررسی قرار گرفته است. تعداد کل بیماران مبتلا به انفارکتوس در این بررسی 209 نفر بوده است که متوسط سنی کل افراد 59/5 سال می باشد. از این تعداد 123 نفر مرد هستند که متوسط سنی آنها 57/1 سال می باشد و 76 نفر نیز زن با متوسط سنی 63/6 سال می باشد. به این ترتیب در یک نگاه می توان گفت که زنان بطور متوسط در سنین بالاتری نسبت به مردان به انفارکتوس میوکارد مبتلا می شوند. از 209 بیمار مبتلا به انفارکتوس، 51 نفر به دیابت مبتلا بودند که این نشاندهنده شیوع 24/4% دیابت در جمعیت مورد مطالعه است. از طرف دیگر 28 نفر از این تعداد مرد هستند که نسبت به جمعیت کل مردان (133 نفر) شیوع دیابت در مردان مطالعه شده 31/8% می باشد. از طرف دیگر، 23 نفر زن مبتلا به دیابت نیز با احتساب جمعیت کل آنها (76 نفر) شیوع 30/2% را نشان می دهند. باین ترتیب متوجه می شویم که زنان دیابتیک بیشتر از مردان دیابتیک دچار عارضه قلبی عروقی شده اند و این یافته با آمارهای دیگران نیز مطابقت دارد. از طرف دیگر متوسط سنی افراد دیابتی در این مطالعه 58/6 سال می باشد که نسبت به سن متوسط افراد غیردیابتی این جمعیت یعنی 61/5 سال، کمتر می باشد. ولی سن متوسط مردان دیابتی تفاوت قابل ملاحظه ای با سن متوسط مردان غیردیابتی نشان نمی دهد. ضمنا سن متوسط زنان دیابتی بطور محسوسی از سن متوسط زنان غیردیابتی کمتر است. مجموعه این نکات نشان دهنده این مطلب است که افراد دیابتی در کل، در سنین پایین تری مبتلا به انفارکتوس میوکارد می شوند. شیوع دیابت در دهه های 6 و 7 زندگی هم در زنان و هم در مردان به حداکثر می رسد. این موضوع تقریبا با آمارهای بین المللی که بیماری علامتدار کرونر را برجسته ترین مشخصه بالینی دیابت در دهه های 6 و 7 عمر می دانند مطابقت دارد. فشارخون شایعترین ریسک فاکتور انفارکتوس در جمعیت مورد مطالعه بوده است. فشارخون و هیپرلیپیدمی شایعترین ریسک فاکتورهای همراه دیابت در بیماران انفارکتوسی می باشد. از طرفی عمدتا بیماران دیابتی مبتلا به انفارکتوس، دارای یک یا بیشتر ریسک فاکتور همراه نیز هستند. طول مدت ابتلا به دیابت، در بیماران بررسی شده است که عمده بیماران، سابقه ابتلا 15-5 سال را دارند. این که چرا در دوره های ابتلا 20-15 سال یا بیشتر از 20 سال تعداد کمی از بیماران قرار گرفته اند، شاید به این علت باشد که افراد دیابتیک به علت تسریع آترواسکلروز، سریعتر به CAD مبتلا می شوند. در طریقه درمان افراد دیابتیک مورد مطالعه نشان داده ایم با توجه به اینکه اکثریت قریب به اتفاق افرادی که با دیابت به انفارکتوس مبتلا می شوند، مبتلا به دیابت نوع غیروابسته به انسولین هستند، اکثریت افراد با داروهای خوراکی به درمان خود می پردازند. در مورد علت مراجعه، درد سینه شایعترین علت بوده و مطابق آمار 14% از مردان و 30% از زنان در موقع مراجعه درد سینه نداشته اند.

---

وراپامیل داروی بلوک کننده کانال کلسیم می باشد که مدتهاست برای فشارخون بالا، بیماریهای ایسکمیک و آریتمی ها در بیماران قلبی مورد استفاده قرار گرفته است. عوارض گوارشی، حساسیتی و قلبی این دارو از قبل شناخته شده بود تا اینکه مصرف توام آن با سیکلوسپورین در بیماران پیوندی باعث افزایش طول عمر عضو پیوندی شد. با انجام مطالعه ای بر روی 30 بیمار که به مدت بیش از 3 ماه، حداقل 120 mg/day وراپامیل مصرف کرده بودند و با افراد کنترل مقایسه شدند، مشخص گردید که وراپامیل از راه افزایش CD8 T-cells و کاهش CD4/CD8 ممکن است باعث اختلال در ایمنی سلول گردد، ولی این نقص سیستم ایمنی سلولی در مدت مطالعه زمینه ساز عفونتهای فرصت طلب در بیماران نبوده است. از طرف دیگر می توان دارو را در بیماران با فشارخون بالا و گیرنده عضو پیوندی بکار برد.

---

دو عامل سیر بیماری آندوکاردیت عفونی را تغییر داده است یکی کشف تکنیک هایی برای تشخیص و درمان میکروارگانیسم ها و دیگری جراحی دریچه. در یک مطالعه گذشته نگر، ما 43 بیمار از 128 بیمار مبتلا به آندوکاردیت عفونی (33.5%)، شامل 8 زن و 35 مرد، بین سنین 4 تا 65 سال، را که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار دادیم. اندیکاسیون جراحی در این بیماران شامل نارسایی قلب که به درمان جواب نمی داد در 14 بیمار (32.5%)، عفونت دریچه مصنوعی در 10 بیمار (23.2%)، وژتاسیون بزرگ در 6 بیمار (13.9%)، عود آندوکاردیت 4 بیمار (9.3%)، آبسه رینگ در 4 بیمار (9.3%)، آندوکاردیت بروسلایی در دو بیمار (4.6%)، آندوکاردیت استافیلوکوک اورئوس در سه بیمار (6.9%) و آمبولی های مکرر در دو بیمار (4.6%) بوده است. 50-3% بیماران با آندوکاردیت عفونی در مرحله حاد بیماری عمل می شوند. این تعداد در آندوکاردیت دریچه آئورت، دریچه مصنوعی و بعضی از میکروارگانیسم ها (استاف اورئوس، گرم منفی ها، قارچ ها و بروسلاها) بیشتر می شود. توصیه می شود که متخصصین داخلی در صورت لزوم، بیماران با آندوکاردیت عفونی را هرچه سریعتر برای اقدام جراحی در مرحله حاد بیمار به جراح قلب معرفی کنند.

---

بیماری روماتیسمی قلب در کشورهای در حال پیشرفت خطر مهمی برای سلامت جامعه محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی یافته های کلینیکی و پاراکلینیکی بیماری تنگی دریچه میترال و ارتباط آنها با Function class و شدت تنگی دریچه انجام شده است. پرونده 400 بیمار مبتلا به تنگی میترال علامت دار (71% مونث، بیشتر دهه 3 و 4 زندگی و 54% Function class II) که در سال های 77-1373 به دو بیمارستان آموزشی تهران مراجعه کرده بودند، مطالعه شد. اطلاعات بالینی و اکوکاردیوگرافی استخراج شد و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. تنگی نفس (96%)، تپش قلب (41%) و درد سینه (26%) شایعترین علائم بالینی بودند. بین ارتوپنه، تنگی نفس حمله ای شبانه، خلط خونی و علائم نارسائی قلب راست با درجه ناتوانی و میزان سطح دریچه ارتباط معنی دار بدست آمد (P<0.05). 41% بیماران هنگام مراجعه یا در طی مدت بستری ریتم Atrial fibrillation پیدا کردند که بین بروز آن با سن و سطح دریچه ارتباط معنی دار دیده نشد، اما با قطر دهلیز چپ ارتباط مستقیم داشت (P<0.05). تشخیص و معالجه این بیماری نیازمند معاینه فیزیکی و اخذ سابقه طبی دقیق و ارزیابی و تفسیر صحیح انواع آزمایشات تهاجمی و غیر تهاجمی می باشد.

---

در این تحقیق به بررسی موارد منجر به فوت در بخشهای داخلی و CCU بیمارستان امیراعلم طی سالهای 76-74 پرداختیم و مواردی که مورد مطالعه قرار گرفتند عبارتند از: انواع بیماریهایی که بیشترین شیوع را در بین فوت شدگان داشته اند، علل فوت، بخش محل فوت بیمار، انجام اقدامات تهاجمی، مدت زمانی که بیمار در بیمارستان بستری بوده و سپس فوت شده است، مدت زمانی که از تشخیص بیماری تا فوت وی به طول انجامیده، وضعیت بیمه، محل سکونت بیمار و تطابق علت فوت با بیماری اصلی. بررسی این موارد که در واقع شکست کامل کادر درمانی بیمارستان در تامین اهدافشان محسوب می گردد و تحقیق درباره علل این شکستها علاوه بر ارزیابی میزان موفقیت کادر درمانی در برنامه ریزی بهتر و افزایش کیفیت خدمات ارائه شده به بیماران نقش بسزایی خواهد داشت. در این تحقیق به بررسی 104 بیمار که طی مدت زمان یاد شده در بیمارستان فوت شده بودند پرداختیم و تنها پرونده 85 بیمار قابل استفاده بود. 68/2% از بیماران مورد مطالعه مرد و 31/8% زن بودند. میانگین سنی بیماران 61/6 سال (کمترین 18 و بیشترین 95 سال) بدست آمد. بیماریهای شایع که باعث فوت شده اند به ترتیب عبارتند از: بیماریهای قلبی-عروقی (41/2%)، تومورها و بدخیمی ها (29/4%)، بیماریهای گوارشی (10/6%)، بیماریهای ریوی (8/3%)، بیماریهای سیستم اعصاب مرکزی (7/1%)، بیماریهای مغز استخوان و خون (غیربدخیم) (4/7%) دیابت (3/5%). میانگین آخرین اقامت بیماران در بیمارستان (که منجر به فوت شده) 6/6 روز (کمترین 1 و بیشترین 30 روز) بود که در بخشهای مختلف به ترتیب زیر می باشد: طبی 2 (11 روز)، طبی 1 (7 روز)، طبی 3 (5/9 روز)، ICU (پنج روز)، CCU برابر (4/7 روز). تطابق علت فوت با بیماری اصلی در 90/5% از بیماران وجود داشت و اقدامات تهاجمی در 40% از بیماران فوت شده انجام شده بود. در مجموع 104 بیمار طی مدت یاد شدن در بخشهای مورد نظر فوت کرده اند که 35 نفر مربوط به CCU و 61 نفر مربوط به بخشهای طبی (1، 2 و 3) می باشند. این بررسی و موارد شبیه به آن نمودار وجود ضعف در ارائه خدمات پزشکی در وضع جاری نظام مدیریت و ساماندهی بیماران می باشند و می توانند به عنوان راهنمائی در اصلاح اشکالات موجود مورد استفاده قرار گیرند.

---

در یک مطالعه case series، کلیه پرونده های مربوط به تنگی آئورت مربوط به سالهای 78-1373 در دو بیمارستان آموزشی امام خمینی و امیراعلم مورد بررسی قرار گرفتند و یافته های اپیدمیولوژیک، علائم پاراکلینیکی و کلینیکی تنگی آئورت و ارتباط آنها با درجه ناتوانی (functional class)، میزان گرادیان آئورت (Aortic Valve Gradient (AVG و اجکشن فراکشن در 81 بیمار جمع آوری شد. از مجموعه بیماران، 73% را مردان و 27% را زنان تشکیل می دادند. شایعترین گروه سنی بیماران افراد بیش از 65 سال بودند که اغلب در کلاس 2 نارسایی قلب قرار می گرفتند. شایعترین علائم بالینی هنگام مراجعه به ترتیب تنگی نفس کوششی، تپش قلب و درد قفسه صدری بود؛ همچنین بین علائم تنگی نفس کوششی، درد سینه، ارتوپنه، تنگی نفس حمله ای شبانه (Paroxysmal Nocturnal Dyspnea (PND و علائم نارسایی قلب راست RHF) Right Heart Failure) با درجه ناتوانی FC) Functional Class) و اجکشن فراکشن ارتباط معنی دار به دست آمد. مابین FC و (Ejection Fraction (EF ارتباط معنی دار وجود داشت لیکن بین AVG و FC ارتباط معنی داری بدست نیامد.

---

مقدمه: انفارکتوس میوکارد از عوارض بیماری های عروق کرونری می باشد که در مواردی وقوع آن فاقد علائم بالینی است. این پدیده اصطلاحا انفارکتوس میوکارد بدون درد نامیده می شود. مکانیسم موثر در ایجاد آن وابسته به عوامل مختلفی است که این مطالعه جهت تعیین عوامل تسهیل کننده در انفارکتوس بدون درد انجام گرفته است.

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 100 نفر از افرادی که جهت مشاوره قلب به درمانگاه قلب بیمارستان فارابی در سال 1379 مراجعه کردند، تحت بررسی قرار گرفتند و بیمارانی که بدون سابقه علائم ایسکمیک و یا بیماری های عروق کرونر، دارای تغییرات قطعی در نوار الکتروکاردیوگرام بنفع انفارکتوس میوکارد بودند با تشخیص انفارکتوس بدون درد وارد مطالعه گشتند که عوامل مختلف در آنها بررسی گردید.

یافته ها: ما در این مطالعه 100 بیمار مبتلا به انفارکتوس بدون درد (59 نفر مذکر و 41 نفر مونث) را مورد بررسی قرار دادیم. 99% بیماران سن بالای 50 سال داشتند که میانگین سنی 69.7 سال بود. از نظر سطح تحصیلی 78% بیماران بی سواد بودند. از مجموع 100 بیمار، 41 بیمار دارای BMI بالاتر از نرمال بودند. در بررسی سابقه بیماری ها، 46% سابقه فشار خون بالا داشتند، 38% سابقه چربی خون بالا داشتند و 26% مبتلا به دیابت قندی بودند، 52% بستگان نزدیک بیماران سابقه مثبت بیماری های عروق کرونری داشته اند. 33% بیماران سیگاری بودند و 13% بیماران سابقه مصرف مواد مخدر داشتند. در بررسی های انجام شده بر روی نوار الکتروکاردیوگرام بیماران 43% درگیری سطح تحتانی قلبی، 24% درگیری سطح آنتروسپتال و 17% درگیری سطح قدامی قلبی داشته اند.

نتیجه گیری: اکثر افراد مبتلا به انفارکتوس بدون درد سن بالا داشته اند و عوامل دیابت، فشار خون بالا، BMI بالا، چربی خون و سابقه فامیل مثبت بیماری عروق کرونری بعنوان عوامل مهم تسهیل کننده در ایجاد بیماری محسوب می شود که با کنترل این عوامل خطر می توان از میزان مرگ و میر ناشی از انفارکتوس بدون درد کاست. همچنین معاینه و بررسی الکتروکاردیوگرافیک منظم و معده ای بیماران دارای عوامل مستعد کننده توصیه می گردد.

---

مقدمه: بیماری عروق کرونر CAD) Coronary Artery Disease) و عوارض و حوادث مربوط به آن به عنوان شایعترین عامل مرگ و میر در دنیا شناخته می شود. در بین عوامل خطر این بیماری، بیماری دیابت ملیتوس DM) Diabetes mellitus) به دلیل ویژگیهای خاص آن، از اهمیتی بسزا برخوردار می باشد و به نظر می رسد که هرگونه تلاشی در جهت ارزیابی هر چه مناسب تر و سریعتر میزان در خطر CAD بودن افراد دیابتیک به پی گیری، پیشگیری و درمان عوارض بیماری دیابت کمک نماید. در این پژوهش سعی شده است تا فراوانی انفارکتوس قلبی و آنژین صدری ناپایدار با درجه و نوع ضایعات رتینوپاتیک در افراد دیابتیک بررسی شود.

مواد و روشها: متغیرهای مورد مطالعه شامل جنس، سن، میزان تحصیلات، وضعیت تاهل، مدت ابتلا تحت درمان بودن، نوع درمان، تحت کنترل بودن، دیگر عوامل خطر مهم بیماری عروق کرونر، میزان و نوع ضایعات رتینوپاتیک، نوع دیابت و نوع بیماری قلبی (انفارکتوس قلبی و آنژین صدری ناپایدار) بوده است. این پژوهش، مطالعه ای مقطعی و توصیفی است که در سال 1377 بر روی 100 مورد از بیماران در بیمارستان های امیر اعلم، امام خمینی و فارابی صورت پذیرفته است.

یافته ها: یافته های مهم این پژوهش شامل موارد زیر است: 1) به نظر می رسد ضایعات چشمی NPDR) NR Non-Proliferative Diabetic Retinopathy) در جمعیت تحت بررسی از شیوع بیشتری برخوردار می باشد (چهل و یک مورد NPDR در مقایسه با 17 مورد PDR) PR Proliferative Diabetic Retinopathy) و 24 مورد طبیعی در بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی و نیز 12 مورد NPDR در مقایسه با 2 مورد PDR و 4 مورد طبیعی در بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار). 2) انواع ضایعات رتینوپاتیک دیابتی مشاهده شده به ترتیب فراوانی عبارت است از: گشادی وریدها (Venous dilation) بیست و سه مورد، انوریسم 22 مورد، هموراژی 18 مورد، نئوواسکولاریزاسیون 11 مورد، ادم ماکولا 10 مورد، جداشدگی رترورتینال 6 مورد و گلیوزیس 2 مورد. 3) در صورتیکه وجود یا عدم وجود ضایعات رتینوپاتی دیابتی DR را در نظر بگیریم، در نتیجه 72% افراد تحت مطالعه دارای درجاتی از DR بودند و تنها 28% فاقد هر گونه ضایعه DR بودند. NPDR با (53%)، نوزده نفر (19%) ضایعات PDR و 28 نفر هیچ ضایعه نداشتند. به نظر می رسد اطلاعات به دست آمده در مورد فراوانی انواع ضایعات رتینوپاتیک دیابتی در مطالعه حاضر به ترتیب عبارتند از: در افرادی که دچار MI شده اند 17 نفر مبتلا به PDR (حدود 20%)، چهل و یک نفر (50%) مبتلا به NPDR و 24 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (30%) بودند. در افرادی که دچار UA شده اند 2 نفر مبتلا به PDR (حدود 11%)، دوازده نفر (66%) مبتلا به NPDR و 4 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (23%) بودند. در کل، افرادی که مبتلا به MI شده اند، 58 نفر (70%) مبتلا به DR و 24 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (30%) بودند و در افرادی که دچار UA شده اند، چهارده نفر (77%) مبتلا به DR و 4 نفر فاقد ضایعه رتینوپاتیک (23%) بودند.

نتیجه گیری و توصیه ها: نظر به اینکه در این پژوهش به دلیل کمبود امکانات و محدودیت زمان نتوانستیم مطالعه ای آینده نگر ارائه دهیم، پیشنهاد می کنیم پژوهشی تحلیلی متشکل از گروههای شاهد و مورد در طی مدت زمانی مشخص بصورت مطالعه ای همگروه با حجم نمونه مناسب انجام گردد و از روشهای تشخیصی دقیقتر استفاده شود و نیز دیگر ضایعات میکرو واسکولر و ماکرو واسکولر DM، در نظر گرفته شود.

---

زمینه و هدف: پرولاپس میترال یک عارضه شایع دریچه‌ای در بسیاری از جوامع است و هیپرموبیلیتی مفصلی (JHM) نیز علاوه بر برخی سندرم‌های بالینی در افراد سالم نیز دیده می‌شود. مطالعه حاضر به منظور جستجوی ارتباط بین هایپرموبیلیتی مفصلی (JHM) و پرولاپس دریچه میترال (MVP) در یک نمونه از جمعیت ایرانی طراحی شده است. 

روش بررسی: 57 بیمار با پرولاپس غیرروماتیک و ایزوله لت قدامی میترال (24 مرد و 33 زن با میانگین سنی 3/2±5/23 سال) و 51 شاهد سالم (20 مرد و 31 زن با میانگین سنی 3/2±9/22 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند. وجود JHM بر اساس معیار کارتر- ویلکینسون و بیتون انجام شد. ارزیابی‌های اکوکاردیوگرافیک در تمامی افراد انجام شده و ارتباط بین نماهای اکوکاردیوگرافیک پرولاپس میترال و نمرات هایپرموبیلیتی مورد بررسی قرار گرفت. 

یافته‌ها: شیوع JHM در بیماران MVP به‌طور معنی‌داری از گروه شاهد بالاتر بود (3/26% در برابر 8/7%، 012/0=p) و میانگین نمرات JHM در دو گروه نیز به ترتیب 2/2±1/3 و 7/1±9/1 بود (001/0 

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که شیوع و شدت JHM در بیمارانی که دچار پرولاپس دریچه میترال دارند در مقایسه با افراد نرمال بالاتر می‌باشد. از طرفی دیگر یک همراهی مثبتی بین شدت JHM و شدت یافته‌های اکوکاردیوگرافی وجود دارد. این یافته‌ها پیشنهاد‌کننده یک اتیولوژی مشترک برای MVP ایزوله و JHM بوده که این فرضیه می‌بایست در قالب مطالعات مدون آتی مورد پژوهش قرار گیرد.

---

زمینه و هدف: کم‌خونی عارضه شایعی در بیماران همودیالیزی است که با موربیدیتی و مورتالیتی بالایی همراه است. از آنجایی‌که علت اصلی کم‌خونی اورمیک کاهش تولید اریتروپوئیتین (EPO) می‌باشد، تجویز اریتروپوئیتین نوترکیب انسانی (rHuEPO) در اکثریت بیماران سبب تصحیح کم‌خونی می‌شود. عده‌ای از بیماران همودیالیزی، بدون نیاز به EPO هموگلوبولین قابل قبولی خواهند داشت، علل آن می‌تواند مدت همودیالیز، نمایه توده بدنی (BMI) و سطح پلاسمایی لپتین باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط سطح پلاسمایی لپتین و میزان نیاز به EPO می‌باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی، 50 بیمار همودیالیزی واجد شرایط که هموگلوبولین بالاتر از mg/dl 11 داشتند وارد مطالعه شدند. سطح پلاسمایی لپتین و آلبومین آنان در شروع همودیالیز اندازه‌گیری و BMI و میزان نیاز هفتگی آنان به rHuEPO محاسبه گردید. اطلاعات مربوط به سن، جنس، مدت زمان همودیالیز و علت نارسایی کلیه از پرونده آنان استخراج گردید. 

یافته‌ها: در بررسی 50 بیمار همودیالیزی، 27 مرد و 23 زن، با میانگین سنی 57 سال، ارتباطی بین نیاز هفتگی بیماران به rHuEPO با جنس، BMI، علت نارسایی کلیه و سطح پلاسمایی آلبومین به‌دست نیامد. همین‌طور با سطح پلاسمایی لپتین (254/0=p). ولی ارتباط معنی‌داری بین نیاز هفتگی بیماران به rHuEPO با مدت زمان همودیالیز (0001/0 

نتیجه‌گیری: بر اساس این مطالعه، سطح پلاسمایی لپتین ارتباط مستقیمی با میزان نیاز فرد به دریافت rHuEPO ندارد و لپتین نمی‌تواند عامل مؤثری در اریتروپوئزیس بیماران باشد. البته سن بالاتر و مدت زمان کوتاه‌تر همودیالیز با کاهش نیاز فرد به دریافت rHuEPO همراه بوده است.

---

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 زمینه و هدف: ازجمله تظاهرات بالینی بیماران آلوده به ویروس نقص ایمنی انسانی (Human immunodeficiency Virus) تظاهرات قلبی عروقی می‌باشد. هدف این مطالعه، بررسی شیوع مشکلات قلبی- عروقی بیماران آلوده به HIV به منظور درمان به موقع برای کاهش میزان مورتالیتی و موربیدیتی این بیماران بوده است.

روش بررسی: این مطالعه به روش Cross sectional توصیفی روی 134 بیمار HIV مثبت مراجعه‌کننده به بیمارستان امام‌خمینی تهران طی سال‌های 87-1386 انجام شد. اطلاعات دموگرافیک، سابقه مصرف مواد مخدر و سیگار، مصرف، نوع و مدت زمان دریافت دارو‌های ضد رترو ویروس در پرسشنامه‌ای وارد شد. برای بیماران پس از انجام معاینات فیزیکی، الکتروکاردیوگرام و اکوکاردیوگرافی انجام شد.

یافته‌ها: در این مطالعه 98 بیمار (1/73%) مذکر و میانگین سنی بیماران 3/10±5/36 سال بود. میانگین CD₄ بیماران 181±296 بوده است. سابقه اعتیاد تزریقی در 4/54% بیماران مثبت بود.در مجموع مشکلات قلبی- عروقی در 84(7/62%) بیمار وجود داشت. 75% مبتلایان مذکر بودند. شایع‌ترین تغییر الکتروکاردیوگرام انحراف محور قلبی بیمار بود. پریکاردیال افیوژن و LVEF کمتر از 50% در 7(2/5%) و 23(2/17%) بیمار وجود داشت. درگیری دریچه‌های قلبی به ترتیب دریچه میترال، تریکوسپید و آئورت بوده است. اختلال عملکرد میوکارد نیز در 10(4/7) بیمار گزارش شد.

نتیجه‌گیری: مطالعه ما شیوع بالایی از مشکلات قلبی- عروقی را در بیماران HIV مثبت نشان داد. بنابراین بررسی قلبی- عروقی این بیماران حتی قبل از ایجاد علایم بالینی، ضروری به نظر می‌رسد.

---

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالای سل در مبتلایان به HIV/AIDS، این بیماری عامل مهم مرگ و میر در این بیماران می‌باشد.¹ حدود یک سوم افراد مبتلا به HIV به‌طور همزمان مبتلا به عفونت سلی هستند.³ عدم کنترل مناسب این عفونت بار اقتصادی و اجتماعی زیادی را به جامعه تحمیل می‌نماید. با توجه به آن‌که مطالعات در خصوص تعیین عوارض داروهای ضد سل در بیماران مبتلا به HIV کمتر انجام شده است، همچنین به دلیل اهمیت کاهش مرگ و میر، کاهش هزینه‌های بیمار، شناسایی فارماکوکینتیک دارویی و اهمیت تکمیل درمان‌های ضد سل، این مطالعه انجام گردید.

روش بررسی: مطالعه به صورت کوهورت تاریخی طراحی شد. با مراجعه به مرکز تحقیقات ایدز، مرکز مشاوره، بیماری‌های رفتاری و واحدهای مبارزه با سل مراکز بهداشتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران، تعداد 75 بیمار HIV مثبت و منفی مبتلا به سل ریوی منطبق با معیارهای ورود و خروج، انتخاب شد و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: در مطالعه حاضر فراوانی نوروپاتی محیطی (73%)27، آرترالژی (8/83%)31، استفراغ (6/48%)18، سردرد (3/70%)26، سرگیجه (1/54%)20، سمیت کلیوی (8/10%)4 و راش پوستی (27%)10 در مبتلایان به عفونت HIV به‌طور معنی‌داری بیش از بیمارانی بود که به عفونت HIV مبتلا نبودند. ولی بین فراوانی سمیت کبدی، تب و آنمی ارتباط معنی‌دار وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: بیماران مبتلا به سل و آلوده به HIV که تحت درمان داروهای ضد رتروویروسی نیستند به عوارض داروهای خط اول درمان سل بیشتر مبتلا می‌شوند.

---

  زمینه و هدف: عفونت ایدز (Human Immunodeficiency Virus, HIV) با تضعیف سیستم ایمنی، بزرگ‌ترین عامل گسترش بیماری سل در سال‌های اخیر و یکی‌از علل مرگ در بیماران HIV مثبت می‌باشد. در بین بیماران با سل فعال، بیماران با عفونت هم‌زمان HIV بیش‌ترین ریسک برای عود را داشته‌اند. عفونت HIV میزان سل راجعه را افزایش می‌دهد که ممکن است به‌دلیل فعال‌سازی مجدد اندوژن یا عفونت مجدد اگزوژن باشد. هدف اصلی این مطالعه بررسی پیامدهای سل در بیماران HIV مثبت درمان‌شده با رژیم استاندارد بود.

  روش بررسی: این مطالعه کوهورت گذشته‌نگر بر روی بیماران HIV مثبت مبتلا به سل مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره بیماری‌های رفتاری و بخش عفونی بیمارستان امام‌خمینی (ره) در سال‌های 91-1382 انجام شد. پیامد مورد مطالعه شامل شکست، عود و مرگ‌و‌میر بود. هم‌چنین ارتباط پیامدها با تعداد CD4 ، دریافت کوتریموکسازول، دریافت آنتی‌رتروویرال، نوع سل، بیماری‌های وابسته به ایدز (AIDS defining illness) بررسی شد.

  یافته‌ها: از 135 بیمار، هشت نفر (9/5%) مونث و 127 نفر (1/94%) مذکر بودند. میانگین کل سن افراد 02/10 ± 14/40 سال بود. از نظر راه ابتلا به عفونت HIV ، بیش‌ترین راه تزریق وریدی مواد بود. سه مورد (22/2%) شکست، 15 مورد (1/11%) عود تا زمان بررسی و 21 مورد (8/15%) مرگ‌و‌میر داشتند. سطح CD4 مهم‌ترین و موثرترین متغیر در عود بیماران بود (ریسک خطر (Hazard ratio) = (4/1-11/0)392/0، ریسک نسبی (Relative risk) = (103/1-539/0) 809/0، 068/0 P= ). با توجه به 95% CI ، تاثیر CD4 بر عود نیز معنادار نبود و دریافت آنتی‌رتروویرال مهم‌ترین و موثر-ترین متغیر در افزایش بقای بیماران بود. ( (Relative risk) = (918/0-513/0)686/0، (Hazard ratio) = (45/0-41/0) 137/0، 001/0 P= ).

  نتیجه‌گیری: بیش‌ترین عامل موثر بر پیامد بیماران دریافت آنتی‌رتروویرال بود.