مقدمه: اغما حالتی شبیه به خواب است که طی آن بیمار پاسخ هدفمندی به محیط نمی دهد و بیمار را نمی توان از آن بیدار نمود. تعیین پیش آگهی بیمار و تصمیم گیری در جهت تعیین و تخصیص بودجه و تکنولوژی محدود برای بیماران اغمایی بستگی به آگاهی ما از شیوع و پیش آگهی انواع اغما دارد. در این تحقیق فراوانی انواع اغما و پیش آگهی اغمای غیر ترومایی و میزان همراهی علایم عصبی اولیه با پیش آگهی یک ماهه بیماران اغمایی غیر ترومایی تعیین شده است.
مواد و روش ها: این مطالعه در طی یکسال (از آبان 1379 تا آبان 1380) در بیمارستان سینا بر روی 130 بیمار اغمایی شامل 80 مورد غیر ترومایی و 50 مورد ترومایی انجام شد.
یافته ها: 74% بیماران مرد و 26% زن بودند. در مجموع شایعترین علت اغما تروما (38.5%) بود. علل شایع بعدی بترتیب شامل بیماری های مغزی-عروقی (25.4%)، سرطان ها (10%) و هیپوکسی-ایسکمی (8.5%) بودند. شایعترین علت اغما در مردها تروما به سر (46.9%) و در زن ها علل عروقی (41.2%) بود. تروما 57.5% علل اغما در زیر 40 سال و 28% علل اغما در بالای 40 سال را تشکیل می داد. علل عروقی و سرطان ها در زیر 40 سال 15% و در بالای 40 سال 46.5% از علل اغما را تشکیل می دادند. در بین علل اغمای ترومایی هماتوم زیر دورا با 40% بیشترین فراوانی را دارا بود. در مطالعه ما هیچکدام از بیمارانی که در روزهای سوم و هفتم پس از اغما فاقد یکی از رفلکس های مردمک، اکولوسفالیک یا حرکتی بودند پس از یکماه به بهبود قابل قبول نرسیدند. با قرار دادن 4 رفلکس مردمک، قرنیه، اکولوسفالیک و حرکتی در یک گروه فقدان حداقل دو رفلکس از این بین در روزهای سوم و هفتم با پیش آگهی قابل قبول 0% همراه بود. از طرف دیگر وجود سه رفلکس یا بیشتر در روزهای سوم و هفتم احتمال بهبودی قابل قبول را نوید می دهد، بگونه ای که فراوانی نسبی بهبودی قابل قبول با وجود رفلکسهای مردمک، قرنیه، اکولوسفالیک در روز سوم 80% و در روز هفتم 88.9% بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: براساس مطالعه حاضر، بهترین پیش بینی پیش آگهی براساس معاینه نورولوژیک روز سوم و هفتم و در نظر گرفتن مجموعه چند رفلکس مردمک، قرنیه، اکولوسفالیک و پاسخ حرکتی بدست می آید، لذا پیشنهاد می شود در ارتباط با بکارگیری روش های درمانی و نیز اطلاع رسانی به خانواده بیمار نتایج حاصله مدنظر باشد.
