مجله دانشکده پزشکی

عفونت مزمن گوش میانی بیماری شایعی است که می تواند در صورت پیشرفت باعث عوارض جدی و حتی مرگ بیمار شود. بهبود عملکرد شیپور استاش قبل از عمل می تواند در کسب نتیجه بهتر از عمل جراحی گوش میانی موثر باشد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثر عملکرد شیپور استاش روی سلامت پیوند پرده صماخ در بیمارانی است که به علت عفونت مزمن گوش میانی تحت عمل جراحی تمپانوپلاستی و ماستوئیدکتومی-تمپانوپلاستی قرار می گیرند. در این مطالعه 126 بیمار مبتلا به عفونت مزمن گوش میانی که در سال 1376 در بیمارستان امیراعلم تهران تحت عمل جراحی قرار می گرفتند، بصورت آینده نگر بررسی شده اند. عملکرد شیپور استاش قبل از عمل، روش جراحی، استفاده یا عدم استفاده از سایلاستیک، سن، جنس، وجود یا عدم وجود کلستئاتوم بررسی گردید. واسکولاریزه شدن پیوند بعد از 6 تا 8 هفته، به عنوان موفقیت عمل تلقی گردید. از 126 گوش مورد بررسی 59 مورد عملکرد استاش خوبی داشتند که از این تعداد 52 نفر یعنی 88/1% عمل موفقیت آمیز بود. در 67 نفر دیگر که عملکرد استاش ضعیف بود 46 نفر یعنی 68/7% عمل با موفقیت روبرو شدند. وجود این تفاوت معنی دار نشان دهنده نقش عملکرد شیپور استاش در نتیجه عمل جراحی می باشد.

مقدمه: اغما حالتی شبیه به خواب است که طی آن بیمار پاسخ هدفمندی به محیط نمی دهد و بیمار را نمی توان از آن بیدار نمود. تعیین پیش آگهی بیمار و تصمیم گیری در جهت تعیین و تخصیص بودجه و تکنولوژی محدود برای بیماران اغمایی بستگی به آگاهی ما از شیوع و پیش آگهی انواع اغما دارد. در این تحقیق فراوانی انواع اغما و پیش آگهی اغمای غیر ترومایی و میزان همراهی علایم عصبی اولیه با پیش آگهی یک ماهه بیماران اغمایی غیر ترومایی تعیین شده است.

 مواد و روش ها: این مطالعه در طی یکسال (از آبان 1379 تا آبان 1380) در بیمارستان سینا بر روی 130 بیمار اغمایی شامل 80 مورد غیر ترومایی و 50 مورد ترومایی انجام شد.

یافته ها: 74% بیماران مرد و 26% زن بودند. در مجموع شایعترین علت اغما تروما (38.5%) بود. علل شایع بعدی بترتیب شامل بیماری های مغزی-عروقی (25.4%)، سرطان ها (10%) و هیپوکسی-ایسکمی (8.5%) بودند. شایعترین علت اغما در مردها تروما به سر (46.9%) و در زن ها علل عروقی (41.2%) بود. تروما 57.5% علل اغما در زیر 40 سال و 28% علل اغما در بالای 40 سال را تشکیل می داد. علل عروقی و سرطان ها در زیر 40 سال 15% و در بالای 40 سال 46.5% از علل اغما را تشکیل می دادند. در بین علل اغمای ترومایی هماتوم زیر دورا با 40% بیشترین فراوانی را دارا بود. در مطالعه ما هیچکدام از بیمارانی که در روزهای سوم و هفتم پس از اغما فاقد یکی از رفلکس های مردمک، اکولوسفالیک یا حرکتی بودند پس از یکماه به بهبود قابل قبول نرسیدند. با قرار دادن 4 رفلکس مردمک، قرنیه، اکولوسفالیک و حرکتی در یک گروه فقدان حداقل دو رفلکس از این بین در روزهای سوم و هفتم با پیش آگهی قابل قبول 0% همراه بود. از طرف دیگر وجود سه رفلکس یا بیشتر در روزهای سوم و هفتم احتمال بهبودی قابل قبول را نوید می دهد، بگونه ای که فراوانی نسبی بهبودی قابل قبول با وجود رفلکسهای مردمک، قرنیه، اکولوسفالیک در روز سوم 80% و در روز هفتم 88.9% بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: براساس مطالعه حاضر، بهترین پیش بینی پیش آگهی براساس معاینه نورولوژیک روز سوم و هفتم و در نظر گرفتن مجموعه چند رفلکس مردمک، قرنیه، اکولوسفالیک و پاسخ حرکتی بدست می آید، لذا پیشنهاد می شود در ارتباط با بکارگیری روش های درمانی و نیز اطلاع رسانی به خانواده بیمار نتایج حاصله مدنظر باشد.