مجله دانشکده پزشکی

---

دیابت وابسته به انسولین، ارتباط نزدیکی با سایر بیماریهای اتوایمیون از جمله بیماریهای تیروئید دارد. از هر 5 کودک مبتلا به دیابت وابسته به انسولین یک نفر در سرم خود آنتی بادی ضدتیروئید دارد که شیوع آن 20-2 برابر بیشتر از جمعیت معمولی است. در یک مطالعه case series، تعداد 122 بیمار مبتلا به دیابت نوع I که از مهر 75 تا 78 به انستیتو غدد و متابولیسم و مطب مراجعه کرده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. هدف از این مطالعه تعیین میزان شیوع گواتر و اختلالات تیروئید در کودکان دیابتی و تعیین اهمیت بررسی این اختلالات در این بیماران بود. از کلیه بیماران، شرح حال کامل گرفته شد و معاینه فیزیکی در همه بیماران انجام گردید. از تقسیم بندی سازمان بهداشت جهانی جهت تعیین درجه گواتر استفاده شد و آزمایشات تیروئید انجام گردید. سن بیماران 16-2 سال با متوسط سنی (11/2 سال) و متوسط زمان دیابت آنها 4/2 سال بود. 64 نفر از بیماران دختر (52/4 درصد) و 58 نفر پسر (47/6 درصد) بودند. شیوع گواتر در بیماران 53/2 درصد بدست آمد (65 نفر)، 9 نفر از بیماران هیپوتیروئید بودند (7/3 درصد) و فقط دو بیمار هیپرتیروئیدی داشتند (1/6 درصد)، 54 نفر از بیماران (91/1 درصد) یوتیروئید بودند. یافته های این تحقیق بر این دلالت می کند که خطر بروز گواتر و بیماری های تیروئید در بیماران مبتلا به دیابت نوع یک اطفال بیش تر از دیگران است. تاخیر رشد و نیز دیابت ناپایدار در این بیماران ممکن است در اثر اختلالات تیروئید بوده باشد. به عنوان نتیجه این تحقیق پیشنهاد می شود همه اطفال دیابتیک همه ساله از نظر بیماری های تیروئید مورد غربالگری واقع شوند.

---

مقدمه: اولین قدم در ارزیابی کودکان مبتلا به بلوغ زودرس، این است که موارد خوش خیم را از موارد جدی جدا نمائیم. به نظر می رسد دو معیار "سن قدی" و "سن استخوانی" جهت این امر مفید باشند.

مواد و روشها: برای بررسی صحت این مطلب، مطالعه ای تحلیلی و گذشته نگر بر روی 74 کودک مبتلا به بلوغ زودرس (50 دختر و 24 پسر) که در فاصله سالهای 72 تا 79 به درمانگاه غدد اطفال بیمارستان امام خمینی مراجعه کرده اند، انجام دادیم. بیماران بر اساس شرح حال و علائم بالینی، و در صورت لزوم برخی آزمایشات، در گروههای مختلف بلوغ زودرس تقسیم بندی می شدند. درتمام بیماران، سن قدی و سن استخوانی تعیین شد. بیمارانی که به هر شکل نیاز به درمان پیدا کردند، نیز مشخص شدند. با آنالیز آماری یافته ها این نتایج حاصل شد: 

یافته ها: در بیماران مذکر: ارتباط واضحی بین سن قدی، سن استخوانی، نوع بلوغ زودرس و نیاز به درمان پیدا نشد و تمام بیماران (100 درصد) نیاز به درمان پیدا کردند. در بیماران مونث: گروهی که مبتلا به بلوغ زودرس کامل پیشرونده بودند (16 نفر) بطور مشخص سن قدی و سن استخوانی پیشرفته تری نسبت به سایر گروه ها داشتند. همچنین بین نیاز به درمان و سن قدی پیشرفته (11 بیمار) و سن استخوانی پیشرفته (10 بیمار) ارتباط مستقیمی وجود داشت.

نتیجه گیری و توصیه ها: هر پسر دچار بلوغ زودرس را باید بطور کامل تحت بررسی قرار داد زیرا معمولا دچار یک بیماری جدی است ولی در دختران می توان با استفاده از «سن قدی» و «سن استخوانی» و علائم بالینی، موارد خوش خیم را شناسایی کرده و از انجام آزمایشات یا درمانهای بی مورد اجتناب نمود. .

---

مقدمه: بلوغ زودرس به ایجاد خصوصیات ثانویه جنسی قبل از 8 سالگی در جنس مونث و قبل از 9 سالگی در جنس مذکر اطلاق می شود. این مطالعه به منظور بررسی فراوانی انواع بلوغ زودرس و تعیین عوامل زمینه ای آن و نیز بررسی میزان فراوانی نیاز به درمان در کودکان مبتلا بر حسب جنس انجام شده است.

مواد و روشها: در یک مطالعه گذشته نگر کلیه پرونده های درمانگاه غدد اطفال بیمارستان امام و پرونده های مطب شخصی از سال 1372 تا 79 مورد بررسی قرار گرفتند. با استفاده از پرسشنامه واحد اطلاعات مورد نیاز استخراج شد.

یافته ها: در مورد توزیع سنی بیماران، کمترین سن 0/8 سال و بیشترین سن 10 سال با میانگین سنی 5/37 سال و بیشترین فراوانی در سن 7 سال بود. از مجموع 74 کودک مراجعه کننده 50 نفر دختر (67/6 درصد) و 24 نفر پسر (32/4 درصد) بودند که بنابراین بیش از دو سوم موارد در دختران دیده می شد. در بیماران مذکر از مجموع 24 بیمار 18 نفر (75 درصد) دچار بلوغ زودرس مرکزی و 6 نفر (25 درصد) دچار بلوغ زودرس محیطی بودند که در بین بیماران دچار بلوغ زودرس مرکزی در 7 نفر (38/8 درصد) با علت زمینه ای شناخته شده و در 11 نفر بقیه (61/2 درصد) با علت ناشناخته (ایدیوپاتیک) بودند. در بیماران مذکر دچار بلوغ زودرس محیطی همه بیماران (100 درصد) دچار هیپرپلازی مادرزادی آدرنال بودند و سایر علل بلوغ زودرس در بین بیماران مذکر ما یافت نشد. در بین بیماران مونث از مجموع 50 بیمار 20 نفر دچار بلوغ زودرس مرکزی (40 درصد)، 23 نفر (46 درصد) دچار تلارک زودرس، 4 نفر (8 درصد) دچار پوبارک زودرس و 1 نفر (2 درصد) مبتلا به منارک زودرس و 2 نفر (4 درصد) مبتلا به سایر انواع بلوغ زودرس من جمله سندرم مک کوئین آلبرایت (یک مورد) و کم کاری تیروئید (یک مورد) بوده اند. در بیماران مونث دچار بلوغ زودرس مرکزی در 2 مورد علت زمینه ای مشخص (10 درصد) و در بقیه با علت ناشناخته ایدیوپاتیک (90 درصد) بودند. از 50 دختر دچار بلوغ زودرس 19 بیمار (38 درصد) نیاز به درمان پیدا کردند و از 24 پسر دچار بلوغ زودرس همه نیازمند درمان بودند (100 درصد).

نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج حاصل از بررسی ما موید شایع تر بودن بلوغ زودرس در جنس مونث نسبت به جنس مذکر است ولی در اغلب دختران با فرمهای خوش خیم بلوغ زودرس مواجه هستیم. که فقط نیاز به پیگیری منظم و صحیح و اطمینان دادن به خانواده و بیمار دارند. ولی برعکس در گروه جنسی مذکر اغلب با علت های زمینه ای مهم همراه هستند که نیاز به درمان دارند بنابراین توصیه می شود که در بیماران مذکر دچار بلوغ زودرس با دقت و وسواس زیادتری بیماران را پیگیری کرد و به دنبال یافتن علت زمینه ای برای آن بود.

---

مقدمه: قبلاَ ندول ها یا تومورهای بیضه در بیماران با هیپرپلازی مادرزادی آدرنال به خوبی توصیف شده است. این عارضه عمدتا در مبتلایان به کمبود آنزیم 21 هیدروکسیلاز گزارش گردیده و موارد معرفی شده در این مقاله موارد هشتم و نهم از بیماران گزارش شده با نقص آنزیمی 11 هیدروکسیلاز همراه با تومور دو طرفه بیضه است که تاکنون گزارش شده اند.

مواد و روشها: در این گزارش دو برادر 7/5 ساله و 5 ساله با علائم بلوغ زودرس و فشار خون بالا و بزرگی غیر یکنواخت و نامنظم بیضه ها معرفی شده اند.

یافته ها: اندازه بیضه ها در هر دو بیمار بعد از شروع درمان با استروئید کاهش واضح یافتند که این فرایند معرف تومور از نوع هیپرپلازی بقایای آدرنال (Adrenal rest tumor) می باشد که تحت تاثیر ACTH رشد یافته اند. در تشخیص افتراقی این تومورها، تومور سلولهای لیدیگ نیز مطرح است که بیوپسی بیضه کمک چندانی در افتراق این دو از هم نمی کند.

نتیجه گیری و توصیه ها: نهایتا به نظر می رسد که بهترین روش برخورد با بزرگی غیر یکنواخت بیضه ها در بیماران مبتلا به هیپرپلازی مادرزادی آدرنال، انجام بیوپسی بیضه و متعاقب آن مشاهده پاسخ درمانی این تومورها به درمان سرکوب کنندگی ACTH با مقادیر کافی استروئید می باشد و برداشتن بیضه ها در این بیماران ضرورتی ندارد.

---

زمینه و هدف: صرع از بیماری‌های شایع اعصاب اطفال است. داروهای ضد تشنج متعددی برای جلوگیری از صرع در اطفال استفاده می‌شود، مصرف این داروها ممکن است عوارضی از جمله اختلال متابولیسم استخوان و ویتامین D داشته باشد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر داروهای ضد تشنج بر متابولیسم ویتامین D در کودکان مبتلا به صرع می‌باشد.

روش ‌بررسی: مطالعه به روش آینده‌نگر و به‌صورت مقطعی انجام شد. در یک دوره یک ماهه، 89 کودک مبتلا به صرع مراجعه‌کننده به بیمارستان امام‌خمینی و بهرامی، که حداقل شش ماه مصرف داروی ضد تشنج داشته‌اند و فاقد بیماری‌های زمینه‌ای بودند وارد مطالعه شدند. کلسیم، فسفر و آلکالن فسفاتاز سرم و 25- هیدوکسی ویتامین D اندازه‌گیری شدند. اطلاعات مربوط به سن، جنس، نوع دارو، پلی یا مونوتراپی، مقاومت به درمان و مصرف پروفیلاکتیک ویتامین D از پرونده بیماران استخراج شد.

یافته‌ها: تعداد 49 پسر و 40 دختر وارد مطالعه شدند، متوسط سن بیماران 1/2±8/7 سال بود، میانگین مدت تحت درمان نیز 4/0±3/2 سال بود. 70 نفر تحت مونوتراپی و 19 نفر تحت پلی‌تراپی بودند. سطح کلسیم و فسفات سرم بیماران در حد نرمال بود. آلکالن فسفاتاز حدود 43% بیماران افزایش دو برابری و بیشتر را نشان می‌داد. 42% بیماران ما دچار کمبود ویتامین D بودند. 32% بیماران ما تحت درمان پروفیلاکتیک با ویتامین D به میزان 400-200 واحد در روز بودند، میانگین ویتامین D این بیماران ng/ml1/6±7/23 بود که در مقایسه با سایر بیماران ng/ml07/2±2/13 تفاوت معنی‌دار (04/0p=) بود. 

نتیجه‌گیری: اندازه‌گیری دوره‌ای سطح 25- هیدروکسی ویتامین D در کودکان مبتلا به صرع تحت درمان با داروهای ضد تشنج توصیه می‌شود. همچنین با توجه به تفاوت چشمگیر و معنی‌دار، مصرف پروفیلاکتیک ویتامین D در بیماران تحت درمان داروهای ضد تشنج قابل پیشنهاد و بررسی است.