مجله دانشکده پزشکی

مقدمه: عفونت دستگاه ادراری یکی از عفونت های شایع در شیرخواران و کودکان می باشد که می تواند موجب تغییرات پایدار در کلیه شود. امروز اسکن DMSA، یک روش بسیار حساس و انتخابی در ارزیابی بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد می باشد.

مواد و روشها: در این پژوهش آینده نگر تغییرات پارانشیم کلیه در ۶۲ کودک با محدوده سنی ۱ ماه تا ۱۲ سال که برای اولین بار با تشخیص پیلونفریت حاد بستری شده بودند توسط اسکن DMSA مورد بررسی قرار گرفت. در همه بیماران در مرحله حاد عفونت، اسکن DMSA و سونوگرافی سیستم ادراری و در ۶۰ بیمار بعد از منفی شدن کشت ادرار سیستوگرام بعمل آمد.

یافته ها: میزان آسیب پارانشیم کلیه در گروه سنی بالاتر بیشتر بود (P=۰,۰۴) ولی هیچ ارتباط معنی داری بین گرفتاری پارانشیم کلیه ها و میزان CPR ،ESR مشاهده نشد. در ۶۲ بیمار جمعا ۱۲۴ کلیه مورد بررسی قرار گرفت که در ۱۰۶ کلیه (۸۵/۵ درصد) اسکن DMSA غیر طبیعی گزارش گردید در حالیکه سونوگرافی غیر طبیعی فقط در ۲۴ کلیه (۱۹/۴ درصد) مشاهده شد (حساسیت ۲۰ درصد و ویژگی ۸۳ درصد) (Kappa=۰.۰۶). چهارده کودک (۲۳/۳ درصد) مبتلا به ریفلاکس ادراری بودند و از ۹۹ کلیه بدون ریفلاکس در ۸۳ درصد موارد یافته ها به نفع گرفتاری پارانشیم کلیه در اسکن DMSA بود.

نتیجه گیری و توصیه ها: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه حساسیت اسکن DMSA در تعیین درگیری پارانشیم کلیه در جریان پیلونفریت حاد بالاتر از سونوگرافی می باشد و نیز گرفتاری پارانشیم کلیه در کودکان مبتلا به پیلونفریت حاد حتی در صورت عدم وجود ریفلاکس ادراری شایع است.

مقدمه: سندرم نفروتیک اولیه حدود ۹۰% از موارد نفروز دوران کودکی را تشکیل می دهد. برای کم کردن عوارض یا توکسیسیته کورتیکواستروئید و یا عودهای مکرر از پروتکل های مختلفی در درمان سندرم نفروتیک کودکان استفاده می شود. بمنظور بیان وضعیت کلینیکوپاتولوژی و نتایج درمانی، این مطالعه انجام شده است.

مواد و روش ها: ما ۵۰۲ کودک مبتلا به سندرم نفروتیک اولیه را طی سال های ۷۹-۱۳۶۰ مورد بررسی قرار دادیم.

یافته ها: از کل بیماران مورد مطالعه ۵ کودک رمیسیون خودبخودی پیدا کردند و پاسخ اولیه به درمان در ۳۱۳ مورد مثبت بود. از ۱۸۴ بیمار باقیمانده از ۷۸ مورد قبل از شروع درمان و در ۱۰۶ مورد در ادامه درمان، حداقل یک نوبت بیوپسی کلیه بعمل آمد. از این تعداد در ۶۷ مورد (۳۶,۴%) آسیب گلومرولی با ضایعات ناچیز (MCNS: Minimal change nephrotic syndrome) در ۴۱ مورد (۲۲.۳%) اسکلروز گلومرولی قطعه ای کانونی (FSGS: Focal segmental glomerulosclerosis) در ۲۸ مورد (۱۵.۲%) افزایش سلول های مزانژیال بصورت منتشر (DMP)، در ۲۱ مورد (۱۱.۴%) گلومرولونفریت مامبرانوپرولیفراتیو (MPGN)، در ۱۲ مورد (۶.۵%) گلومرونفریت پرولیفراتیو موضعی (FPGN)، در ۸ مورد (۴.۳%) سندرم نفروتیک مادرزادی (CNS) و در نهایت در ۷ مورد (۳.۸%) نفروپاتی مامبرانو (MN) از جمله یافته های مشاهده شده در مطالعه هیستولوژیک بود. از ۱۰۳ کودک مبتلا به سندرم نفروتیک عود کننده و از نوع حساس و وابسته به استروئید ۳۳ بیمار (۳۱.۷%) پس از درمان با لوامیزول رمیسیون طولانی مدت پیدا کردند. درمان با سیکلوفسفامید و سیکلوسپورین بترتیب در ۴۹ مورد (۵۰%) از ۹۸ بیمار و ۲۸ مورد (۴۱.۳%) از ۶۸ بیمار منجر به رمیسیون طولانی مدت گردید.

 نتیجه گیری و توصیه ها: این مطالعه نشان داد که در بیماران وابسته به استروئید یا دارای پاتولوژی MCNS، پاسخ به سیکلوفسفاماید یا سیکلوسپورین بهتر از گروه مقاوم به استروئید یا دارای پاتولوژی FSGS می باشد (P<۰,۰۵). بعلاوه، تجربه ما نشاندهنده فواید کلینیکی قابل توجه لوامیزول در بیماران مبتلا به سندرم نفروتیک از نوع عود کننده و وابسته به استروئید می باشد.

اختلال عملکرد دستگاه ادراری تحتانی می‌تواند علت عفونت‌های مکرر ادراری Urinary Tract Infection (UTI) و ریفلاکس وزیکویورترال Vesico Ureteral Reflux (VUR) در کودکان باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی فراوانی اختلال عملکرد مثانه در کودکان مبتلا به عفونت ادراری مکرر بوده است.

روش بررسی: در طول مطالعه ۱۳۳ کودک (۱۱ پسر و ۱۲۲ دختر) وارد مطالعه شدند. دامنه سنی از ۷ ماه تا ۱۴ سال متغیر بود. گروه A شامل ۷۸ کودک با سابقه‌ UTI مکرر بدون VUR، در ‌حالی‌که گروه B شامل ۵۵ کودک مبتلا به UTI و VUR بود. بررسی‌های یورودینامیک (سیستومتری) بر روی تمام این کودکان انجام شد.

یافته‌ها: عملکرد غیرطبیعی سیستم ادراری تحتانی در ۹۸ کودک (۱/۷۳%) دیده شد که ۵۷ کودک از گروه A (۱/۷۸%) و ۴۱ کودک از گروه B (۸/۷۸%) بودند. (۰۵/۰p>) شایع‌ترین اختلال عملکرد دیس‌سینرژی دترسور اسفنکتر (DSD) بود که در ۵۴% موارد وجود داشت،۲/۴۶% در گروه A و ۶۰% در گروه B. (۰۵/۰p<) مثانه ناپایدار در ۴۴ کودک (۳۳%) دیده شد که تفاوت معنی‌داری در دو گروه نداشت. در ۱۷ بیمار (۶/۱۲%) DSD همراه با ناپایداری مثانه بود. از نظر اختلال ادرار کردن حدود ۲۰% کودکان در هر دو گروه هیچکدام از علائم اختلال را نداشتند، در‌ حالی ‌که ۸۰% دیگر علائم مختلفی را گزارش می‌کردند که شایعترین آنها یبوست و اورجنسی بود. در نیمی از کودکان گروه A و یک‌چهارم افراد گروه B همزمانی چند علامت دیده می‌شد از جمله: تکرر ادرار، اورجنسی، ادرار منقطع، بی‌اختیاری،‌ ادرار قطره‌قطره و احتباس و یبوست.

نتیجه‌گیری: شایع‌ترین اختلال عملکردی سیستم ادراری تحتانی در کودکان با UTI مکرر DSD است که در کودکان مبتلا به VUR با فراوانی بیشتری رخ می‌دهد.