دانشکده های پزشکی و بهداشت باید از برنامه های آموزشی برای فرد در زمینه بهداشت و درمان پا را فراتر نهاده و با برقراری برنامه آموزشی و پژوهشی و ارائه خدمات در اجتماع ( Community ) تعلیمات لازم به دانشجویان خود بدهند تا از این راه یک آزمایشگاه مؤثر در همه سطوح برای تربیت پزشکان مورد نیاز جامعه بوجود آورند. در این آزمایشگاه است که می توان دانشجویان پزشکی را با فراگیری همه جنبه های پزشکی اجتماعی از برنامه ریزی تا مراقبت از بیماران هدایت و راهنمایی نمود.در دوران آموزش، دانشجویان پزشکی باید از محیط های بسته بیمارستانی خارج و همراه با پرستاران بهداشت و در موارد خاص با سایر کارکنان بهداشتی متفقاً به صورت تیم بهداشتی در بازدید منازل و رفع مشکلات بهداشتی اجتماعی خانواده ها شرکت نموده خصوصاً مراقبت های لازم در مورد مادران و کودکان معمول بدارند. به این ترتیب دانشجویان به نقش پرستار در ارائه خدمات بهداشت منزل بهتر آشنا شده و اطلاعات لازم را در مورد محیط خانواده بدست می آورند. این کارآموزیها دانشجویان پزشکی را برای همکاری آینده با پرسنل مراقبت مادر و کودک در جامعه آماده می سازد که به طور نهایی کمکی مؤثر به رفع کمبود نیروی انسانی خواهد بود.علاوه بر خدمات فوق از این راه دانشجویان به تدریج به تحقیق در زمینه طب اجتماعی آشنایی یافته با خانواده ها مصاحبه نموده و در تجزیه و تحلیل آمار شرکت می نمایند. به آنها آموزش داده می شود که به چه طریق به بررسی های اجتماعی اقدام نمایند. روشهای اپیدمیولوژیکی را بیاموزند . با محیطی که کودک و مادرش در آن زندگی می کنند آشنایی یافته نیازهای برآورده نشده آنها را بشناسند و از خدماتی که در جامعه باید داده شود آگاهی یابند.در این آزمایشگاه آموزشی تدریجاً به پرورش دانش و مهارت دانشجویان برای مبارزه با مشکلات اجتماعی مردم پرداخته ایشان را آماده سازند تا به ابتکار خود در جستجوی روشهای مؤثرتر و جدیدتر برای حل مسائل بهداشتی موجود در اجتماع تلاش نمایند.اجرای برنامه آموزش پزشکی اجتماعی بصورت اجباری از طرف دانشگا هها از راه تغییراتی در برنامه های آموزشی موجود به عنوان کلیدی برای حل قسمت عمده ای از مشکلات بهداشتی اجتماعی توصیه می گردد.
