مجله دانشکده پزشکی

---

 

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود. مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید. یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است. نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مورد معرفی دو بیمارند که به کاردیت و آرتریت روماتیسمال مبتلا گردیده اند. در اولین بیمار بلوک درجه اول دهلیزی بطنی مشاهده گردیده که طی سه روز درمان با کورتیکوتراپی بازگشت نموده است.دومین بیمار بلوک دهلیزی بطنی پیش رونده داشته و در جریان کورتیکوتراپی سیر معکوس و بازگشت آن مشخص گردیده است.

---

دارو درمانی و پیشگیری در بیماری های عفونی از نقطه نظر بهداشتی، درمانی و اقتصادی حائز اهمیت فراوان می باشد، و در این میان عفونت های ناشی از سودوموناس آئروژینوزا بسیار شدید بوده درصد مرگ و میر بالایی را دارا می باشد. در سال های اخیر علیرغم معرفی انواع مختلف از آنتی بیوتیک های با فعالیت ضد سودوموناسی، این ارگانیسم بعلت کسب مقاومت داروئی، عفونت های شدیدی را در سوختگی ها به وجود آورده است. هدف از این بررسی تعیین مقاومت دارویی این باکتری برعلیه پنی سیلین ها، سفالوسپورین ها و آمینوگلیکوزیدها با روش دیسک آگار دیفیوژن است. درصد مقاومت حاصله نسبت به آنتی بیوتیک های استفاده شده در این بررسی عبارت است از مزلوسیلین 89 درصد، پیپراسیلین 55 درصد، کربنی سیلین 89 درصد، یکارسیلین+کلاولانیک اسید 89/5 درصد، سفتری آکسون 89 درصد و توبرومایسین 95 درصد می باشد. پنج درصد کل سودوموناس آئروژینوزای جدا شده به کلیه آنتی بیوتیک های فوق مقاومت نشان داده اند.

---

یررسی سرولوژیک ویروس آنفلوانزای C در ایران در سال 1376، نخستین بررسی ویروس آنفلوانزای C در ایران است. این تحقیق در مرکز ملی آنفلوانزا-بخش ویروس شناسی دانشکده بهداشت انجام گرفت. با انجام تست سرولوژی (Hemagglutination Inhibition (HI بر روی 689 نمونه سرم از تهران و 391 نمونه از سایر استانها و محاسبه افراد دارای تیتر ایمنی بخش نسبت به این ویروس (دارای تیتر <40)، مشخص شد که درصد افراد دارای تیتر ایمنی بخش در تهران و استانها تقریبا در یک محدوده قرار دارد و حدود 40% افراد مورد بررسی، دارای تیتر ایمنی بخش نسبت به ویروس آنفلوانزای C/Paris/1/67 می باشند. توزیع سنی شیوع آنتی بادی ایمنی بخش نسبت به ویروس آنفلوانزای C، تقریبا مشابه سایر کشورهای جهان می باشد. بدین صورت که تیتر آنتی بادی از کودکی شروع به افزایش کرده در جوانی به بیشترین درصد می رسد و با افزایش سن، کاهش تدریجی دارد، که این روند را به عفونت اولیه در کودکی، عفونت مکرر در جوانی و کاهش میزان آنتی بادی قابل تشخیص با HI در پیری، می توان نسبت داد. این ویروس در سال 1376 در ایران همزمان با دو تیپ دیگر ویروس آنفلوانزا یعنی تیپهای A و B در گردش بوده است.

---

در جریان حاد هپاتیت ویروسی، افزایش ضخامت کیسه صفرا، کاهش اکوی پارانشیم کبدی و هپاتومگالی گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تغییرات سونوگرافیک کبد و مجاری صفراوی و عوامل مرتبط با آن انجام شده است. بر روی 42 بیمار مبتلا به هپاتیت حاد ویروسی (میانگین سنی 31/5 سال و 61/9% مذکر) سونوگرافی کبد و مجاری صفراوی و آزمایشات انجام گرفت. در 45/21% بیماران ضخیم شدگی کیسه صفرا، 33/3% هپاتومگالی و در 19/3% کاهش اکوی پارانشیم کبد دیده شد. بین سن، جنس، نوع هپاتیت، علایم مشابه به کوله سیستیت و مقادیر سرمی alanine aminotransfrase ،alkaline phosphatase، aspartate aminotransfrase و bilirubin ارتباط معنی داری با این تغییرات نداشتند. تنها افزایش prothrombin time با ضخیم شدگی کیسه صفرا (P<0.01) و کاهش اکوی پارانشیم کبدی (P<0.01) و در یا حساسیت ربع راست فوقانی شکم (P<0.05) مرتبط بود. ضمنا ضخیم شدگی کیسه صفرا و کاهش اکوی پارانشیم کبدی در هپاتیت حاد ویروسی با شدت تخریب نسج کبد ارتباطی نداشت و در عوض با اختلال عملکرد کبدی مرتبط است.

---

مقدمه: آسم، رینیت آلرژیک و اگزما بیماری هایی هستند که تفاوت های چشمگیری درباره فراوانی آنها در کشورها و مناطق مختلف جهان گزارش می شود. مطالعه بین المللی آسم و آلرژی ها در کودکان (ISAAC) بمنظور تهیه روش استانداردی برای تعیین فراوانی بیماری های مذکور در مناطق مختلف پایه ریزی شد. مقایسه نسبت فراوانی در مناطق جغرافیایی می تواند به یافتن عوامل موثر در ایجاد این بیماری ها کمک نماید.

مواد و روش ها: بمنظور انجام مطالعه توصیفی در این رابطه، پرسشنامه کتبی ISAAC توسط والدین 3000 کودک دبستانی 7-6 ساله شهر کاشان در پاییز سال 1377 تکمیل گردید.

یافته ها: فراوانی خس خس در زندگی کودکان دختر و پسر بترتیب 10.2 و 18.2% و فراوانی خس خس در 12 ماه گذشته در دانش آموزان دختر و پسر بترتیب 6.9 و 13.1% بوده است، درحالیکه فراوانی آسم تشخیص داده شده توسط پزشک در دختران و پسران اول ابتدایی بترتیب 1.3 و 2.2% گزارش شد که اختلاف قابل توجهی را با علائم گزارش شده نشان می دهد. فراوانی علائم رینیت (عطسه، گرفتگی و آبریزش بینی) در طی زندگی در دختران و پسران اول ابتدایی بترتیب 14.7 و 16.9% و ضایعات پوستی خارش دار مزمن در طی زندگی کودکان اول ابتدایی دختر و پسر بترتیب 5.1 و 8.3% گزارش شد.

نتیجه گیری و توصیه ها: بیماری های آلرژیک در این منطقه شایع بوده و فراوانی آنها شبیه سایر مناطق ایران و بسیاری از کشورهای دیگر جهان است. فراوانی آسم تشخیص داده شده توسط پزشک در مقایسه با سایر مطالعات انجام شده بوسیله همین روش، درصد پایینی را نشان می دهد.

---

مقدمه: آسم، رینیت آلرژیک و اگزما بیماری هایی هستند که تفاوت های چشمگیری درباره فراوانی آنها در کشورها و مناطق مختلف جهان گزارش می شود. مطالعه بین المللی آسم و آلرژی ها در کودکان (ISAAC) بمنظور تهیه روش استانداردی برای تعیین فراوانی بیماری های مذکور در مناطق مختلف پایه ریزی شد. مقایسه نسبت فراوانی در مناطق جغرافیایی می تواند به یافتن عوامل موثر در ایجاد این بیماری ها کمک نماید. مواد و

روش ها: بمنظور انجام مطالعه توصیفی در این رابطه، پرسشنامه کتبی ISAAC توسط والدین 3000 کودک دبستانی 7-6 ساله شهر کاشان در پاییز سال 1377 تکمیل گردید.

یافته ها: فراوانی خس خس در زندگی کودکان دختر و پسر بترتیب 10.2 و 18.2 درصد و فراوانی خس خس در 12 ماه گذشته در دانش آموزان دختر و پسر بترتیب 6.9 و 13.1 درصد بوده است، درحالیکه فراوانی آسم تشخیص داده شده توسط پزشک در دختران و پسران اول ابتدایی بترتیب 1.3 و 2.2 درصد گزارش شد که اختلاف قابل توجهی را با علائم گزارش شده نشان می دهد. فراوانی علائم رینیت (عطسه، گرفتگی و آبریزش بینی) در طی زندگی در دختران و پسران اول ابتدایی بترتیب 14.7 و 16.9 درصد و ضایعات پوستی خارش دار مزمن در طی زندگی کودکان اول ابتدایی دختر و پسر بترتیب 5.1% و 8.3% گزارش شد.

نتیجه گیری و توصیه ها: بیماری های آلرژیک در این منطقه شایع بوده و فراوانی آنها شبیه سایر مناطق ایران و بسیاری از کشورهای دیگر جهان است. فراوانی آسم تشخیص داده شده توسط پزشک در مقایسه با سایر مطالعات انجام شده بوسیله همین روش، درصد پایینی را نشان می دهد.

---

مقدمه: تغییرات در بسیج واحدهای حرکتی بدنبال بروز ضایعات محیطی و مرکزی اعصاب حرکتی بروز می نماید که می تواند در میزان ناتوانی فرد موثر باشد. بدنبال کمردرد با هر علت شناخته شده، نقش موثر عضلات در تامین ثبات وضعیتی یا داینامیک دچار اختلال می شود. امروزه در توانبخشی این بیماران جدای از مراتب درمانی برای کاهش درد، توجه زیادی به ارزیابی کنترل حرکت و برگشت کارآیی آن جهت جلوگیری از بروز مجدد علائم بیماری می شود. هدف از این پژوهش تعیین میزان تغییرات طرح ریزی حرکتی در سطح کنترل حرکت برای فراهم نمودن زمینه مناسب حرکت ستون فقرات کمری بدنبال پاسخ های وضعیتی بدنبال تحریکات محیطی است.

مواد و روش ها: تعداد 10 زن سالم با میانگین سنی 2.32±24.3 سال و 5 زن با سابقه کمردرد با میانگین سنی 4.67±27.34 بدون اختلال ساختمانی ستون فقرات در این آزمایشات شرکت کردند. مراحل آزمایش شامل حرکات در صفحه ساژیتال بصورت فلکشن/اکستنشن با و بدون تحریک شنوایی خارجی در زوایای 30 درجه فلکشن و 10 درجه اکستنشن به تعداد پنج تکرار بود. با اندازه گیری میزان عکس العمل افراد و محاسبه دامنه حرکتی، سرعت حرکت، گشتاور عضلانی تولید شده و زمان تاخیری برای بروز عکس العمل در قبل از رسیدن به نقطه تحریک و بعد از آن و مقایسه آنها با هم در هر دو گروه و نیز مقایسه دو گروه با هم نتایج تحقیق بدست آمد.

یافته ها: در هر دو گروه تفاوت معنی داری بین تغییرات دامنه، سرعت حرکت و گشتاور عضلانی در زمان های مشابه در قبل و بعد از تحریک شنوایی در هر دو نوع حرکت دیده شد (P<0.05)، بطوریکه میزان مقادیر فوق در مدت زمان قبل بمراتب بیشتر از بعد از شنیدن تحریک خارجی و بروز پاسخ وضعیتی بود. همچنین در مقایسه با شرایط بدون تحریک خارجی و تحمل پاسخ وضعیتی مقادیر ذکر شده در مدت زمان بروز پاسخ وضعیتی کاهش معنی داری را نشان دادند (P<0.05). گروه بیماران مبتلا به کمردرد در مقایسه با افراد سالم در مدت زمانی که حرکات بدون تحریک خارجی بود تفاوت معنی داری را با افراد سالم نشان ندادند درحالیکه در مراحل تحریک خارجی و بروز پاسخ های وضعیتی مقادیر زمانی و دامنه حرکتی، سرعت و گشتاور حرکتی تفاوت معنی داری را نشان دادند (P<0.05). در افراد سالم درصد کاهش عملکرد حرکتی بدنبال تحریک خارجی بیشتر از افراد با سابقه کمردرد بود (P<0.05).

نتیجه گیری و توصیه ها: این امر نشان می دهد افراد با سابقه کمردرد دچار اختلال در زمینه سازی برای طرح حرکتی (Planning) و یا اختلال در Feed forward می شوند، لذا در این بیماران علاوه بر اختلال حرکتی در عضلات بدلیل اسپاسم و درد، بطور ثانویه اختلال در سطح کنترل حرکت بوجود می آید. این عدم قابلیت توانایی در پاسخ های وضعیتی خود در آینده می تواند زمینه ساز ناتوانی و عود مجدد درد در کمر گردد.

---

مقدمه: نشت هوا (AL: Air leak) پس از پنوموتوراکس خودبخود اولیه و ثانویه، ترمای ریه و جراحی ریه مشکل مهمی است که جراحان قفسه سینه با آن مواجهه هستند. AL باعث می شود بیمار بمدت طولانی در بیمارستان بستری شود.

مواد و روش ها: ما از خون اتولوگ در درمان AL استفاده نموده ایم و در عرض 3 سال (80-1377) تعداد 28 بیمار را که AL بیشتر از 8 روز داشتند را با خون اتولوگ پلورودز کردیم. بین 150-70 سانتی متر مکعب خون از ورید فمورال یا ورید بازو گرفته و بداخل Chest tube تزریق کردیم و Chest bottle بیمار را 80 سانتیمتر بالاتر از سطح بدن آن قرار دادیم و پس از 24 ساعت Chest bottle در وضع طبیعی خود قرار گرفت و بیماران از نظر AL تحت بررسی قرار گرفتند. در بیماران جوان بین cc 100-70 خون و در افراد مسن بین cc 150-100 خون بداخل فضای پلور از طریق Chest tube تزریق شد. Chest tube هیچ وقت کلامپ نگردید.

یافته ها: سن بیماران بین 19 الی 70 سال بود. 8 بیمار توراکوتومی و لوبکتومی یا سگمانتگتومی شده بودند. شش بیمار پنوموتوراکس اولیه 10 بیمار پنوموتوراکس ثانویه و 4 بیمار ترمای قفسه سینه نافذ و بلانت داشتند. در بیماران پلورودز شده درد، مشکل تنفسی، تب، سرفه دیده نشد. تنها ناراحتی بیماران درد در محل خونگیری از ناحیه ورید فمورال و بازو بوده است. در محل خونگیری هم هیچ عارضه ای از قبیل هماتوم و خونریزی ایجاد نشد. 48 ساعت پس از پلورودز در 22 بیمار AL قطع شد و در شش بیمار باقیمانده مجددا پلورودز با خون اتولوگ انجام شد که در دو بیمار 48 ساعت بعد (AL) قطع شد. چهار بیمار بعدی توراکوتومی شدند. میزان موفقیت، 85.7% است.

نتیجه گیری و توصیه ها: باتوجه به میزان موفقیت، ما توصیه می کنیم که پلورودز با خون اتولوگ روش مطمئن و موثر و بدون عارضه است که در موارد AL پایدار می توان از آن استفاده نمود.

---

مقدمه: نقش سایتوکاین ها بعنوان مولکولهای رابط بین سلولی و تنظیم کننده عملکرد ایمنی بدن از مدتها پیش شناخته شده و IL-2 که یکی از مهمترین سایتوکاین های بدن در تنظیم پاسخ های ایمنی می باشد، بسیار مورد توجه محققان ایمونولوژی در زمینه های آزمایشگاهی و کلینیکی قرار دارد.

مواد و روش ها: در تحقیق حاضر که هدف آن، تولید و جداسازی IL-2 می باشد، از یک رده سلولی انسانی T بنام Jurkat که منبع خوبی برای تولید IL-2 در مقایسه با سایر منابع بوده و مقادیر متنابهی از IL-2 را تولید می نماید، استفاده شده است. از آنجا که زمان مناسب تحریک سلول، غلظت مناسب میتوژن و مدت زمان تحریک سلول ها در تولید بهینه IL-2 اهمیت دارد، لذا این سه پارامتر بطور جداگانه مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از آن محیط رویی حاصل از تحریک سلول ها بمنظور دستیابی به مقادیر کافی از IL-2 و حذف مواد مداخله گر با استفاده از دستگاه، آمیکون تغلیظ شده و میزان کل پروتئین آن سنجیده شد و در نهایت جهت اندازه گیری میزان IL-2 تولید شده از روش الایزا و بمنظور تعیین وزن مولکولی IL-2 بدست آمده از الکتروفورز SDS-PAGE استفاده گردید. ستون آنالیتیکال HPLC با روش Reverse phase نیز جهت تایید و تطابق این مولکول با IL-2 استاندارد بکار گرفته شد. بمنظور بررسی فعالیت بیولوژیک IL-2 نیز از روش سنجش بیولوژیک با استفاده از لنفوبلاست های انسانی استفاده گردید.

یافته ها: نتایج حاصل از میانگین شمارش سلول ها در نمودار (1) نشان می دهد که رشد لگاریتمی سلول ها از روز دوم آغاز شده و با غلظت اولیه 5^10 cell/ml در روز سوم به غلظت مطلوب برای تحریک یعنی 6^10 می رسند. مطابق نمودار پیک منحنی رشد سلول ها در روز پنجم می باشد. میزان IL-2 تولید شده تحت تاثیر ConA با غلظت 20µg/ml و PMA با غلظت 10ng/ml و مدت زمان تحریک 22-20 ساعت بیش از سایر موارد می باشد و در صورت لزوم می توان بجای ConA از PHA با غلظت 1µg/ml نیز استفاده کرد.

نتیجه گیری و توصیه ها: این مطالعه بدلیل استفاده از ساده ترین و کم هزینه ترین روش جداسازی و عدم دسترسی به مقادیر زیادی از آنتی بادی مونوکلونال جهت کروماتوگرافی Affinity مقدار IL-2 بدست آمده کمتر از مقادیر فوق الذکر می باشد اما بمنظور انجام مراحل تزریق به موش و تهیه آنتی بادی مونوکلونال علیه IL-2 که از اهداف بعدی این مطالعه می باشد کاربرد دارد. از آنجا که دستیابی به مولکول خالص IL-2 در تهیه کیت های تشخیصی از اهمیت بسزایی برخوردار است، لذا تهیه مقادیر زیادی از محیط کشت رویی سلول های تحریک شده و استفاده از روش های یک مرحله ای تخلیص پس از تغلیظ محلول خام توصیه می شود.

---

مقدمه: هیپوسپادیاس به مفهوم قرارگیری سوراخ مجرای ادرار در زیر آلت تناسلی پسر می‌باشد. این محل از گلانز تا پرینه متغیر است. برای اصلاح این آنومالی تاکنون بیش از 200 روش ابداع شده که همگی با درصد قابل توجهی عارضه همراه بودند. آقای Snodgrass در سال 1994 روشی را ارائه داد که با حداقل عوارض و بهترین نتایج همراه بودن است. هدف از انجام این تحقیق آزمون علمی تکنیک TIP براساس تجربیات آقای Snodgrass می‌باشد
مواد و روش‌ها: نوع مطالعه به شکل آینده‌نگر است. جمعیت مورد مطالعه شامل بیماران مراجعه‌کننده به درمانگاه جراحی اطفال بیمارستان مرکز طبی کودکان و بهرامی با تشخیص هیپوسپادیاس می‌باشند. حجم نمونه نیز 60 نفر بوده که توسط سه جراح ولی با تکنیک واحد صورت گرفته است. در این تکنیک از U.Plate خود بیمار استفاده می‌شود و پس از degloving و برش طولی کف آن باتوبولاریزاسیون صورت می‌گیرد. بیماران از نظر نتایج عمل براساس سن، کوردی، تجویز قبل از عمل هورمون تستوسترن، سابقه عمل جراحی قبلی و نوع هیپوسپادیاس بررسی شدند.
یافته‌ها: در مجموع 60 بیمار از بهمن 79 لغایت مرداد 80 تحت بررسی قرار گرفتند. کمترین سن بیماران 7 ماه و بیشترین آن 12 سال بوده است (میانگین 3/4 سال) نوع آن از ساب‌کرونال تا پنواسکرتال متغیر بود و مدت پیگیری متوسط بیماران نیز 15 ماه می‌باشد. میزان شیوع فیستول پس از طی اعمال جراحی رایج 25-10% می‌باشد که براساس نوع تکنیک و محل آن متغیر است. البته آمار Snodgrass مدعیست با پیگیری 7 ساله 72 بیمار که اکثراً دیستال بودند هیچ موردی از تنگی و فیستول مشاهده نشده است. این درصد در مورد انواع پروگزیمال را 10% و در مجموع 8/5% ذکر نمودند. در نتایج حاصله از مطالعه ما که اکثراً دیستال می‌باشند. این میزان در کل 9/4% می‌باشد که درصد فوق به سابقه عمل جراحی و نوع هیپوسپادیاس مرتبط است. (05/0p<) ولی باسن عمل-کوردی و تزریق هورمون مرتبط نیست.
نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: در مجموع می‌توان گفت که تکنیک TIP یک روش منحصربفرد، سریع و مطلوب از نظر Cosmetic و یک جایگزین مناسب بریا تکنیک‌های قبلی می‌باشد.

---

مقدمه: کمر درد یکی از شایع ترین مشکلات ستون فقرات کمر در انسان است و نقش عضلات کمری و رفتار آن در حرکات روزمره از اهمیت خاصی بر خوردار میباشد. رفتار حرکتی مناسب مفاصل ران و زانو در انجام حرکات نرم و بدون استرس بر اساس بیومکانیک می‌تواند سلامت حرکتی ستون فقرات را تامین کند، بطوریکه وجود حرکات دقیق و مناسب در مفاصل ران و زانو در زنجیره حرکتی با ستون فقرات کمری می‌تواند برآیند و تبدیل نیروهای وارده به مهره‌های کمری را مناسب تر و کار آمد تر در جهت افزایش بازده حرکتی نماید. این پژوهش نگرشی دارد بر میزان مداخله مفاصل مجاور ستون فقرات کمری در بهبود علائم در بیماران مبتلا به کمردرد و توجه به آن در درمان‌های فیزیکی.
مواد و روشها: تعداد 50 بیمار خانم مبتلا به کمر درد با علت استئوآرتریت ستون فقرات کمری در این پژوهش شرکت کردند و به دو گروه کنترل و درمان مکمل تقسیم شدند. گروه کنترل تحت درمان فیزیوتراپی با روش رایج ( گرمای سطحی، اولتراسوند، تنس، ورزشهای فلکسوری و اکستانسوری کمر ) قرار گرفتند و گروه دوم کلیه مراحل درمانی گروه اول را به همراه درمان‌های تقویتی و استرچینگ عضلات مؤثر در حرکات ران و زانو ( لاتیسیموس دورسی، ایلیوپسوآس، گلوتئوس ماکزیموس، کوادریسپس و همسترینگ ) را دریافت می‌کردند. دامنه حرکتی مفاصل کمر، ران و زانو توسط گونیامتر و درد حین حرکت ستون فقرات کمر در تمام محورها توسط مقیاس کمّی درد ( VAS ) در قبل، بعد از جلسه پنجم ودهم جهت مقایسه اندازه گیری شدند.
یافته ها: در گروه اول دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو قبل و بعد از درمان فیزیوتراپی تفاوت معنی داری را نشان ندادند ولی کاهش معنی داری بین جلسات قبل و دهم برای شاخص درد وجود دارد ( 05/0 P < ) در حالیکه این کاهش در بین جلسات قبل و پنجم و همچنین پنجم و دهم معنی دار نیستند. همچنین افزایش مختصر و معنی داری در حرکات ستون فقرات کمری بین جلسات قبل و دهم بوجود آمد ( 05/0 P < ). در گروه دوم دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و کمر و همچنین مقیاس درد در حرکات کمر قبل و بعد از درمان فیزیوتراپی تفاوت معنی داری را بین جلسات قبل و دهم و همچنین جلسات قبل و پنجم و نیز پنجم و دهم نشان دادند ( 05/0 P < ). مقایسه دو گروه تفاوت معنی داری را بین قدر ت عضلات در قبل و بعد از درمان به همراه نداشت ولی افزایش دامنه حرکتی ران، زانو و کمر بعد از فیزیوتراپی در گروه دوم بیشتر از گروه اول بود ( 05/0 P < ). در بررسی اثر درمان فیزیوتراپی بر کاهش درد در حرکات ستون فقرات کمری گروه درمان مکمل بهبودی بیشتری را گزارش کردند ( 05/0 P < ).
نتیجه‌گیری و توصیه‌ها :همراهی کاهش درد در سطح قابل قبول با بهبود حرکتی در مفاصل کمر، ران و زانو نشان میدهد که درد بیماران کمر دردی زمانی کاهش پیدا می‌کند که رفتار حرکتی در اندامهای تحتانی و کمر بطور همزمان به محدوده طبیعی نزدیک شوند. یعنی استرچ عضلات کوادریسپس، همسترینگ، گلوتئوس ماگزیموس و لاتیسیموس دورسی و تقویت آنها در کنار ورزشهای انتخابی ستون فقرات کمر، می‌تواند پاسخ بیماران به درمانهای ضد التهابی و تسکینی را بهتر کند.

---

زمینه و هدف:  یکی از نادرترین نقایص مادرزادی اندام است. در سری  انسیدانس پائینی داشته به‌طوری که از 2758 آنومالی مادرزادی بررسی شده تنها 28 مورد به این اختلال مبتلا بوده‌اند و از سوی دیگر تنوع قابل توجهی در آن مشاهده گردیده است. با توجه به شیوع کم، تنوع زیاد و تجربه درمانی اندک، بررسی و ارائه تجارب و نتایج هر طرح درمانی می‌تواند به سایر درمانگران کمک شایانی نماید.

روش بررسی: تمام بیمارانی که در فواصل سال‌های 1372 الی 1385 با نقص فوق به مرکز ما مراجعه داشتند (پنج پسر و یک دختر با هفت اندام فوقانی درگیر) از نظر دفورمیتی‌های موجود، تأثیر برداشتن نسج غیرطبیعی جایگزین استخوان (Anlage) بر پیشگیری یا تصحیح انحراف مچ دست و تأثیر جراحی‌های دست (نظیر اعاده اپوزیشن و تاندون ترانسفر) بر عملکرد اندام بررسی شدند.

یافته‌ها: برداشتن  در تصحیح دفورمیتی شدید مچ به طور نسبی مؤثر است اما موجب تغییر قابل ملاحظه در عملکرد اندام نمی‌شود. اوستئوتومی متا کارپ اول و تاندون ترانسفر جهت بهبود اپوزیشن شست تأثیر بیشتری بر عملکرد اندام در مقایسه با برداشتن Anlage دارد.

نتیجه‌گیری: با توجه به عملکرد خوب اندام فوقانی علیرغم وجود انحراف به سمت اولنار شدید در بعضی بیماران و احتمال عود یا بروز آن بعد از برداشتن جراحی‌هایی‌ نظیر استئوتومی متاکارپ اول و تاندون ترانسفر ممکن است بیش از برداشتن Anlage در بهبود عملکرد اندام مؤثر باشند.

---

زمینه و هدف:با توجه به شیوع بالای سرطان گردن رحم در کشورهای در حال توسعه و ارزش تشخیصی و درمانی مخروط‌برداری در ضایعات CIN، در این مطالعه، اندیکاسیون‌ها، عوارض و نتایج سیتوپاتولوژی مخروط‌برداری مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
روش بررسی: در این پژوهش گذشته‌نگر و توصیفی، پرونده 44 بیمار که در بیمارستان ولی‌عصر (عج) طی سال‌های 79 تا 82 مخروط‌برداری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفت.
یافته‌ها: توزیع سنی بیماران از 18 تا 75 سال با میانگین 18/43 (9/11=SD) و توزیع پاریتی از 0 تا 10 با میانگین 5-4 (3-2=SD) می‌باشد. 10 بیمار (7/22%) منوپوز هستند. شایع‌ترین اندیکاسیون‌ها جهت مخروط‌برداری سرویکس عدم مشاهده T-Zone (19 مورد معادل 2/43%) می‌باشد که در افراد منوپوز درصد بیشتری را به خود اختصاص داده است (50%  "5 مورد" در افراد منوپوز و 2/41%  "14 مورد" در افراد پره منوپوز). میزان خونریزی 2 مورد (5/4%) و عفونت ادراری 1 مورد (3/2%) است. بیشترین پاپ اسمیر شامل HSIL در 16 مورد (4/36%)، بیشترین نتیجه بیوپسی در زمان کولپوسکوپی شامل دیسپلازی متوسط در 16 مورد (4/36%) و بیشترین هیستولوژی مخروط‌برداری مربوط به دیسپلازی خفیف در 23 مورد (3/52%) می‌باشد. از 2 مورد(5/4%) سرطان مهاجم در کولپوسکوپی - بیوپسی 1 مورد پاپ اسمیر ASCUS و 1 مورد دیگر پاپ اسمیر HSIL دارد. از 4 مورد (1/9%) سرطان مهاجم در هیستولوژی مخروط‌برداری 1 مورد پاپ اسمیر ASCUS و 3 مورد دیگر HSIL می‌باشد.
نتیجه‌گیری: نتایج پاپ اسمیر در غربالگری سرطان گردن رحم قابل اعتماد نیست و انجام کولپوسکوپی در پاپ اسمیر LSIL و حتی ASCUS محتاطانه‌تر است. هر کولپوسکوپیست باید مهارت خود را برای انجام یک مخروط‌برداری صحیح از گردن رحم افزایش دهد، چرا که اندیکاسیون‌های کلاسیک مخروط‌برداری همچنان معتبر باقی مانده‌اند و عوارض آن بسیار کم است.

---

این مطالعه جهت مقایسه دو رژیم شیمی درمانی برای بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته و غیر قابل جراحی معده طراحی گردید.
روش کار: طی مدت سه سال 90 بیمار بالغ با تشخیص آدنوکارسینومای معده غیرقابل جراحی، به طور تصادفی در دو گروه قرارگرفتند. گروه اول شیمی درمانی موسوم به ECF شامل 5FU, Cisplatin, Epirubicin و گروه دوم شیمی درمانی TCF مشتمل بر 5FU, Cisplatin, Docetaxel هر سه هفته یک بار دریافت کردند. هدف اولیه تعیین پاسخ درمانی و ایجاد امکان جراحی کامل و اهداف ثانویه تعیین طول عمر، طول عمر بدون عود، عوارض دارویی وکیفیت زندگی بیماران طرح بود.
یافته‌ها: ارزیابی پاسخ به درمان در 86 بیمار(42 بیمار در گروه اول و44 بیمار در گروه دوم) انجام گردید. پاسخ بیش از50% در حجم تومور به ترتیب در 16 بیمار گروه اول و 19 بیمار گروه دوم بدست آمد. سپس جراحی تومور در شش بیمار در گروه اول و هشت بیمار گروه دوم انجام شد. جراحی کامل تومور در سطح میکروسکوپی در دو بیمار گروه یک و شش بیمار در گروه دوم امکان‌پذیر گردید. مرگ ناشی از درمان مشاهده نشد. واکنش‌های پوستی و اسهال اگرچه خفیف در گروه دوم بیشتر مشاهده شد. به طور کلی بعد از سه نوبت درمان کیفیت زندگی بیماران، درد و بی‌خوابی از نظر آماری بهبودی قابل توجه نشان داد. میانه طول عمر در هر دو گروه 12 ماه بود.
نتیجه گیری: تفاوت معنی‌دار از نقطه نظر آماری بین دو روش شیمی درمانی از نظر پاسخ درمانی و طول عمر بیماران در این مطالعه کوچک فاز سه به دست نیامد.

---

بتابلوکرها به تنهایی در پیشگیری از بروز فیبریلاسیون دهلیزی پس ازCABG کافی نیستند و اسیدآسکوربیک درمانی مؤثر و نسبتا بی‌خطر می‌باشد. این مطالعه برای ارزیابی اثر تجویز همزمان اسید‌آسکوربیک با بتابلوکرها در کاهش بروز فیبریلاسیون دهلیزی پس از CABG طراحی شده است.
روش بررسی: بیماران کاندید جراحی منفرد بای‌پس عروق کرونر، در صورت دارا بودن سن بالای 50 سال و دریافت بتابلوکر قبل از عمل (حداقل برای یک هفته)، وارد مطالعه شدند. بیماران شب قبل از عمل جراحی به صورت تصادفی به دو گروه اسیدآسکوربیک و کنترل تقسیم شدند. گروه اسید‌آسکوربیک شب قبل از عمل دو گرم قرص جوشان اسید‌آسکوربیک دریافت داشتند. این دارو بعد از جراحی با دوز یک گرم، دو بار در روز تا پنج روز ادامه یافت. بتابلوکر در تمامی بیماران پس از عمل ادامه یافت.
یافته‌ها: 50 بیمار به عنوان گروه اسید آسکوربیک و 50 بیمار به عنوان کنترل مطالعه را کامل کردند. بروز کلی فیبریلاسیون دهلیزی در گروه اسید آسکوربیک چهار درصد و در گروه کنترل 26 درصد بود (002/0P=، 119/0OR= و 558/0-025/0 95%:CI).
نتیجه‌گیری: اسید آسکوربیک درمانی بی‌خطر، ارزان و کم عارضه است و بخوبی تحمل می‌شود، تجویز همزمان مکمل اسید آسکوربیک قبل و بعد از عمل جراحی به همراه رژیم معمول بتابلوکر در بیمارانی که مورد CABG قرار می‌گیرند در کاهش بروز فیبریلاسیون دهلیزی مفید خواهد بود.

---

نقش GVHD (Graft Versus Host Disease) حاد در بروز افزایش‌یافته فعال شدن عفونت HCMV (Human CytoMegaloVirus) نشان داده شده است. در این مطالعه، روش ساده، سریع و کم هزینه PCR نیمه‌کمّی در اندازه‌گیری بار‌ژنومی HCMV در سلول‌های لکوسیت (PBL) و نمونه پلاسمای بیماران گیرنده پیوند " سلول‌های بنیادی خون ساز" بر اساس درجه GVHD بیماران بررسی گردیده است.
روش بررسی: وجود DNA سایتومگالوویروس در 201 نمونه لکوسیت خون محیطی (PBL) و 201 نمونه پلاسما جمع آوری شده از 26 بیمار گیرنده " سلول‌های خون ساز" (HCT) مورد بررسی قرار گرفت. باندهای بدست آمده از PCR 10 تا 106 ملکول در میکرو‌لیتر از "پلاسمید کلون شده" و همچنین نمونه‌های بالینی، با نرم افزار Lab Works تعیین دانسیته گردید و با نتایج مربوط به پلاسمید منحنی استاندارد رسم گردیده و. با نتایج آزمون آنتی ژنمیای هر بیمار نیز مقایسه شد.
یافته‌ها: دامنه بار ویروسی در نمونه‌های PBL و پلاسما، از کمتر از 100 تا 104×3/1 اندازه‌گیری شد. همچنین هفت بیمار (26%)، 14 دوره مثبت شدن آنتی ژنمیا را بروز دادند که بیشترین میزان بار ویروسی (آنتی ژنمیا و ژنوم ویروسی) در بیماران مبتلا به GVHD حاد مشاهده شد. ارتباط معناداری بین میزان بار ویروسی در PBL و پلاسما (005/0P<)، و آنتی ‌ژنمیا (91/0 r:و 0001/0P<) شناسایی شد. بوسیله آنالیز Receiver Operating Characteristic (ROC) تعداد 2200 نسخه ویروسی در هر میکرو‌گرم DNA در نمونه‌های PBL به عنوان ارزش آستانه (Threshold value) جهت شروع درمان با گان سیکلویر تعیین گردید.
نتیجه‌گیری: GVHD grade II-IV به عنوان عامل مساعد‌کننده فعال شدن عفونت HCMV و بروز بیماری ناشی از آن مطرح می‌باشد به همین دلیل استفاده از تست‌های حساس‌تری چون PCR کمّی برای اثبات عفونت فعال که منجر به بیماری HCMV می‌گردد توصیه میشود.