محمدرضا گیتی، سیامک یوسف سیبدری، رامین اسپندار،
دوره 68، شماره 4 - ( 4-1389 )
چکیده
زمینه و هد ف: همی آرتروپلاستی اولیه شانه از روش های شناخته شده درمانی جهت شگستکی های پروگزیما ل
هومروس به ویژه در انواع با جا به جایی زیاد که امکان فیکساسیون نیست می باشد. درمان موفقیت آمیز این شکستگی ها
یک چالش پیش روی جراحان شانه به ویژه در افراد مسن می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج جراحی
همی آرتروپلاستی اولیه شانه و ارزیابی عوامل موثر بر آن است . روش بررسی: در این مطالعه 39 بیمار که از مهرماه
1384 تا اسفندماه 1387 در بیمارستان های امام خمینی و شریعتی تهران توسط یک جراح تحت همی آرتروپلاستی شانه
23(% قرار گرفتند وارد مطالعه شدند و حداقل تا یک سال پس از عمل پ ی گیری شدند مورد ارزیابی قرار گرفتند . ( 58
49 سال بود . میزان موفقیت نتایج براساس نمره /77±14/ 16 بیمار زن بودند . متوسط سن بیماران 3 (% بیمار مرد و ( 41
ارزیابی شد و ارتباط عواملی ازجمله سن، مد ت زمان آسیب تا VAS کانستنت) و نمره درد براساس مقیاس ) Constant
عمل و معیارهای رادیوگرافیک پروتز بر روی نتایج درمان ارزیابی شد . یافت هها: میانگین نمره کانستنت شانه آسیب
از .(p <0/ 61 بود . سن و فاصل ه زمانی آسیب تا عمل با نمره کانستنت یک رابطه معکوس داشتند ( 05 /9±20/ دیده 2
معیارهای رادیوگرافیک، فاصله اکرومیو - هومرال و فاصله سر تا توبروزیته ارتباط معنی داری با نمره کانستنت داشتند.
4 بود که با سن بیماران و فاصله زما نی آسیب تا عمل ارتباط مستقیم / در معیار 10 تایی ) 5 VAS) میانه نمره درد
نتیج هگیری: همی آرتروپلاستی شانه باید در حداقل فاصله زمانی ممکن از ایجاد آسیب انجام شود .(p <0/ داشت ( 05
و برای برقراری بهترین موقعیت آناتومیک پروتز، این عمل باید توسط ی ک فرد باتجربه در انجام جراحی شانه
صورت گیرد. لزوم انجام توانبخشی صحیح به ویژه در افراد مسن از موارد مهم در بهبود نتایج است.
کیاوش هوشمندی، محسن حیدری، سیده ام‌البنین سید رضایی، علیرضا باهنر، مهدی مطیفی‌فرد، حامد قلی‌زاده، مهدی راعی،
دوره 79، شماره 11 - ( 11-1400 )
چکیده
زمینه و هدف: پوزیشن بیمار در هنگام ترمیم پس از جراحی آرتروپلاستی می‌تواند به‌عنوان یک عامل در کاهش عوارض و بهبود بیماران باشد. این مطالعه با هدف مقایسه دامنه حرکتی زانو پس از ترمیم بافت نرم آن در دو وضعیت فلکشن و اکستنشن در حین عمل تعویض مفصل زانو انجام‌شد.
روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور 88 بیمار کاندید عمل تعویض کامل مفصل زانو در بیمارستان‌های الزهرا و کاشانی اصفهان از تیر 1390 تا شهریور 1391 انتخاب و به‌صورت تصادفی به‌روش بلوک‌های چهارتایی (نسبت یک به یک) در دو گروه قرار گرفتند. در گروه اول در هنگام ترمیم بافت نرم زانو، زانو در وضعیت فلکسیون و در گروه دوم در وضعیت اکستانسیون قرار داده‌‌شده و سپس ترمیم صورت می‌گرفت. اطلاعاتی مانند سن، جنس، شاخص توده بدنی و سمت مبتلا در چک لیست ثبت گردید. دامنه حرکتی زانو در پایان هفته اول، دوم، چهارم، هشتم و دوازدهم توسط پزشک اندازه‌گیری و ثبت شد. مقایسه الگوی تغییرات در میانگین دامنه حرکتی زانو در طول زمان در دو گروه به کمک مدل‌های خطی آمیخته و مدل‌های حاشیه‌ای توسط نرم‌افزار STATA انجام شد.
یافته‌ها: اختلاف آماری معناداری بین دو گروه فلکسیون و اکتانسیون در دامنه حرکتی زانو وجود نداشت. در هر دو گروه با گذشت زمان میانگین دامنه حرکتی زانو روند افزایشی داشت (001/0>P). میانگین نمرات عملکرد زانو پس از پایان هفته دوازدهم در گروه فلکسیون و اکستانسیون برابر با 19/23±04/141 و 34/22±09/143 بود و این اختلاف معنا‌دار نبود.
نتیجه‌گیری: ترمیم بافت نرم در یک پوزیشن خاص چندان تاثیرگذار نمی‌باشد که بخواهیم با صرف هزینه‌های مختلف برای آموزش جراحان، آن را نهادینه کنیم.
