مجله دانشکده پزشکی

فاضلاب ها از مهمترین منابع پخش عفونت زا در محیط زیست محسوب می شوند. استفاده از پساب حاصل از تصفیه فاضلاب با تطابق کیفیت بیولوژیکی با معیارهای سازمان بهداشت جهانی با تاکید بر شاخص های مدفوعی و تخم انگلهای گروه نماتود امکان پذیر است. کلریناسیون پسابها قادر به از بین بردن کیست تک یاخته ها و تخم انگل های کرمی نمی باشد. در این تحقیق کارآئی یک نمونه لامپ فرابنفش در غیرفعال سازی مقاوم ترین تخم انگلهای کرمی گروه نماتود یعنی تخم آسکاریس لومبریکوئید مورد بررسی قرار گرفته است. حداقل دوز لازم پرتو جهت نابودسازی تخم آسکاریس 420 میلی وات ثانیه بر سانتیمتر مربع ذکر شده است. زمان پرتوتابی، 300 ثانیه در فاصله 6 سانتیمتری از لامپ بوده است.

آلودگی به انگلهای روده ای در تمام نقاط دنیا کم و بیش وجود دارد. با وجود پیشرفت های علمی وسیعی که در دهه های گذشته، موجب کاهش ابتلا و مرگ و میر از بیماریهای انگلی شده است، هنوز هم عفونت های انگلی یکی از بزرگترین مشکلات مهم بهداشتی و اجتماعی اغلب کشورهای در حال توسعه می باشد. در این تحقیق کودکان 60-25 ماهه شهرستان ساوه انتخاب و شیوع بیماریهای انگلی روده ای و اثر درمان دارویی بر روی موارد آلوده مورد ارزیابی قرار گرفت. در این تحقیق از روش نمونه گیری تصادفی استفاده شد که سعی گردید تا حد امکان از 10 الی 15 درصد هر روستا نمونه گیری شود و در ناحیه شهری برحسب موارد رجوع به بیمارستان شهید مدرس منظور گردید. در ناحیه روستایی، کل نمونه گرفته شده از اطفال 1043 نفر بود که 637 (61/2%) آلوده بودند که شایعترین آلودگی انگلی روده ای، ژیاردیا بوده و همچنین در ناحیه شهری از 436 نفر نمونه گرفته شده تعداد اطفال آلوده 328 نفر (52/3%) بود که شایع ترین آلودگی انگلی روده ای مربوط به آنتامبا هیستولیتیکا می باشد. در آزمایشاتی که به عمل آمد، آلودگی با هفت نوع انگل شامل ژیاردیا، آنتامباهیستولیتیکا، آنتامباکلی، اکسیور، آسکاریس، همینولپیس نانا و تنیاساژیناتا در کودکان مشاهده گردید. جهت درمان موارد آلوده یاد شده از داروهای استفاده شده که درمان آلودگی به ژیاردیا مترونیدازول 87/5% و فورازولیدون 66/7% اثر درمانی نشان دادند. داروی مترونیدازول در درمان آلودگی به آنتامبا هیستولیتیکا (88/2%) و مترونیدازول+پارامومایسین 100% اثر درمانی داشتند در درمان کودکان آلوده به اکسیور دو داروی مبندازول و پپروینیوم پاموات اثر درمانی برابر 100% نشان دادند. داروی مبندازول در آلودگی به آسکاریس اثر درمانی برابر 88/9 نشان داد. نیکلوزامید در درمان به آلودگی همینولپیس نانا 100% و تنیاساژیناتا 75% اثر درمانی داشت. بازگشت آلودگی بعد از مدت 3 ماه در کودکان درمان شده در حدود 20/9% بود که شایع ترین آلودگی انگلی روده ای مربوط به اکسیور می باشد. با استفاده از روش تن سنجی در گروه تحت درمان موفق دارویی و کودکان آلوده (شاهد)، میانگین وزن کودکان تحت درمان بیشتر از کودکان آلوده بود، در صورتی که میانگین قد تفاوت عمده ای را نشان نداد.

این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 1155 کودک از 4 دبستان دخترانه و پسرانه شهرری در سال 76-1375، جمعیت تعیین فراوانی آلودگی در ناحیه مزبور در بین کودکان مدارس و اثر متغیرهایی از قبیل سن، جنس، میزان تحصیلات پدر و مادر و تعداد افراد خانواده بر میزان آلودگی انگلی انجام پذیرفته است. در این مطالعه اثر آلودگی انگلی بر سدیمانتاسیون و ائوزینوفیلی بررسی و همچنین اثر آلودگی انگلی بر رشد با اندازه گیری BMI مطالعه شده است. از هر کودک یک نمونه مدفوع آزمایش شده، محدوده سن 11-6 سال بوده و از کل کودکان، 599 نفر پسر و 556 نفر دختر بودند. از 1155 کودک، 179 کودک آلوده به انگل بودند. شایعترین انگل، ژیاردیا در 14.11% موارد بود و هیمنولپیس نانا (1.21%)، اسکاریس لومبریکوئید و آنتروبیوس ورمیکولاریس هرکدام (0.08%) موارد آلوده را شامل شدند. از نظر سن، جنس، میزان تحصیلات پدر و مادر، اندازه خانواده، ائوزینوفیلی، Body mass index و ESR بین کودکان آلوده به ژیاردیا و کودکان غیر آلوده تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. در 163 کودک، یعنی 91% موارد، آلودگی مربوط به انگل ژیاردیا بود و در 162 مورد، هیچ نشانگانی از آلودگی موجود نبود. 163 کودک آلوده به ژیاردیا با مترونیدازول به مقدار 15 میلیگرم/کیلوگرم/روز، منقسم در سه دز، برای مدت 7 روز درمان شدند.