سعیده دهاقین، سیدآرش طهرانی بنیهاشمی، محمد حسین فروزانفر، سیدهطاهره فائزی، الهام نورالهزاده، ژاله غلامی، مژگان برغمدی، فریدون دواچی،
دوره 66، شماره 10 - ( 10-1387 )
چکیده
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
AR-SA
MicrosoftInternetExplorer4
زمینه و هدف: مداخلات پیشگیرانه برای کاهش خطر ابتلا
و پیشرفت استئوآرتریت زانو اهمیت ویژهای دارد، چراکه علاوه بر تاثیر روی کیفیت
زندگی بیماران، باعث کاهش بار اقتصادی بر جامعه و خانواده میگردد. طراحی برنامههای
پیشگیری از آرتروز زانو مستلزم شناخت عوامل خطر خصوصاً عوامل خطر قابل اصلاح میباشد.
روش بررسی: مطالعه فاز
سوم برنامه جامعهنگر کنترل بیماریهای روماتیسمی COPCORD،
موردی-شاهدی بوده و انتخاب گروهها بهصورت تصادفی از افراد مرحله اول طرح صورت
گرفته و تعداد 480
بیمار
با تشخیص آرتروز زانو و 490 نفر به عنوان گروه شاهد مورد پرسشگری و معاینه قرار
گرفتند. تشخیص آرتروز زانو درصورت درد زانو همراه وجود حداقل سه معیار از شش معیار
ACR گذاشته شد. عوامل خطر مورد بررسی: سن، جنس،
چاقی، قومیت، مذهب، سطح تحصیلات، سابقه مصرف سیگار و یا انواع تنباکو. ارتباط
عوامل فوق با آرتروز زانو با مدل GEE
با
ارائه 95%CI، OR بررسی گردید. یافتهها: فاکتور سن به همراه فاکتور جنس به صورت معنیدار عامل
خطر برای آرتروز زانو محسوب میگردد و خانمها
بیشتر مبتلا به آرتروز زانو میگردند. اضافه وزن، چاقی و نسبت دور کمر به دور باسن در افراد مبتلا به آرتروز زانو بیشتر از گروه
شاهد بود. هرچه سطح تحصیلات بالاتر باشد احتمال آرتروز زانو کمتر میگردد. افراد
با دیپلم و تحصیلات دانشگاهی نسبت
به افراد بیسواد/ تحصیلات ابتدایی نسبت شانس کمتری برای آرتروز زانو داشتند. نتیجهگیری: عواملی
نظیر سن و جنس، چاقی، اضافه وزن و BMI
بهعنوان عامل
خطر در آرتروز زانو بوده و سطح تحصیلات، یک عامل محافظتکننده میباشد. مذهب،
قومیت، مصرف سیگار و قلیان عوامل خطر برای آرتروز زانو نبودند.
حشمت مؤیری، زینب مدرسی مصلی، مامک شریعت، زهرا حقشناس، فریبا نادری،
دوره 72، شماره 3 - ( 3-1393 )
چکیده
زمینه و هدف: بلوغ زودرس علاوهبر اثرات عمیق جسمی و روانی، منجر به پیشرفت سریع سن استخوانی، افزایش هورمونهای جنسی، منارک زودرس و کاهش قابلتوجه در قد نهایی بیماران درمان نشده میشود. درمان با آنالوگهای طولانیاثر گنادوتروپینها، درمان انتخابی بلوغ زودرس میباشد، اما در مورد اثر این داروها بر افزایش وزن، اختلافنظر وجود دارد.
روش بررسی: در این مطالعه گذشتهنگر وزن، قد و اندکس توده بدنی 52 بیمار بهمدت 12 ماه، (در شروع درمان، شش و 12 ماه پس از آن) با آنالوگهای گنادوتروپین مورد بررسی قرار گرفت. بیماران بیشتر دختران مبتلا به بلوغ زودرس ایدیوپاتیک بودند و تعداد کمی هم دخترانی بودند که بهعلت قد کوتاه و یا مسایل اجتماعی و روانی کاندید درمان بودند. شاخصهای آنتروپومتریک و BMI پساز درمان با قبل مقایسه شد.
یافتهها: متوسط سن بیماران در شروع درمان 07/3±78/8 بود. انحراف معیار برای توده بدنی (Standard Deviation Score for Body Mass Index, SDS BMI) بیماران، قبلاز درمان 18/1±80/0، ششماه بعد از درمان 15/1±82/0 و 12 ماه بعد از درمان هم 28/1±82/0 بود که تغییر معناداری نداشت (909/0P=). قد SDS بیماران در شروع درمان 65/1±41/0، ششماه بعد از درمان 60/1±43/0 و 12 ماه بعد از درمان 50/1±46/0 بود که این افزایش از لحاظ آماری معنادار نبود (66/0P=). افزایش وزن بیماران هم در سه گروه کموزن، نرمال، دارای اضافهوزن و چاق نیز تفاوت معناداری با هم نداشت.
نتیجهگیری: درمان با آنالوگهای گنادوتروپین باعث چاقی قابلتوجه در بیماران نمیشود، هرچند افزایش مختصری در وزن دیده میشود اما این تغییر از لحاظ آماری معنادار نیست.