جستجو در مقالات منتشر شده


۸ نتیجه برای بیلی‌روبین
بررسی تأثیر مایع درمانی وریدی در کاهش غلظت بیلی روبین در نوزادان ایکتریک تحت فتوتراپی در بیمارستان نجمیه، سال ۱۳۸۱
محمد ترکمن، شهلا افشارپیمان، زهرا خلیلی متین‌زاده، سوزان امیر سالاری، زهره کاوه منش، سید ابراهیم هاشمی،
دوره ۶۴، شماره ۱۰ - ( ۷-۱۳۸۵ )
چکیده

برای کاهش بیلی‌روبین سرم در زردی نوزادان روشهای متعددی استفاده می شود که شایع‌ترین آنها فتوتراپی می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان تأثیر مایع درمانی وریدی در کاهش غلظت بیلی‌روبین در نوزادان ایکتریک تحت فتوتراپی در بیمارستان نجمیه در سال ۱۳۸۱ می‌باشد.
روش بررسی: در این مطالعه ۸۰ نوزاد سالم ترم دچار زردی با بیلی‌روبین بیشتر از dl mg/۱۷ در دو گروه۴۰ نفره قرارگرفتند. در یک گروه، از فتوتراپی و در گروه دیگر از مایع درمانی وریدی همراه با فتوتراپی استفاده شد. دو گروه شاهد و درمان از لحاظ سن نوزاد در زمان بستری، وزن تولد، وزن زمان بستری، میزان هموگلوبین، هماتوکریت و بیلی‌روبین روز اول با هم مقایسه شدند.
یافته‌ها: ۸۰ نوزاد (۴۷ پسر و۳۳ دختر) بررسی شدند. میانگین افت بیلی‌روبین طی ۲۴ ساعت اول و ۴۸ ساعت اول و میانگین مدت زمان لازم برای رسیدن غلظت بیلی‌روبین سرم به سطح کم خطر(کمتر از mg/dl ۱۵) در دو گروه مورد مطالعه باهم تفاوت معنی‌داری نداشت. مدت زمان بستری نوزادان نیز در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشت.
نتیجه‌گیری: مایع درمانی وریدی تأثیر چشمگیری در سرعت کاهش زردی در نوزادان ندارد و بهتر است به موارد خاص محدود شود. مطالعات چند مرکزی در این خصوص پیشنهاد می‌شود.


مقایسه سطح سرمی منیزیم توتال در نوزادان مبتلا به زردی قبل و بعد از فتوتراپی
نسترن خسروی، علیرضا امینیان، رضا تقی‌پور،
دوره ۶۹، شماره ۷ - ( ۷-۱۳۹۰ )
چکیده

۸۰۰x۶۰۰ Normal ۰ false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer۴

زمینه و هدف: بیلی‌روبین تمایل به فسفولیپیدهای غشای سلولی دارد، از مهم‌ترین آن‌ها رسپتور N-Methyl-D-Aspartate می‌باشد منیزیم از مهم‌ترین مهارکنندگان این رسپتور می‌باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان منیزیم قبل و بعد از فتوتراپی و ارزیابی روش‌های نوین درمان (تجویز منیزیم) می‌باشد. 

روش بررسی: مطالعه نیمه‌تجربی (Semi-experimental) و آینده‌نگر می‌باشد و جمعیت مورد مطالعه، نوزادان مبتلا به زردی بستری در بیمارستان علی‌اصغر از فروردین الی اسفند ۱۳۸۹ بودند. معیارهای ورود به مطالعه شامل سن کم‌تر از ۲۸ روز، عدم مالفور-ماسیون، اختلال متابولیسم و سپسیس، عدم دریافت منیزیم سولفات در مادر بود. 

یافته‌ها: در مطالعه ۱۰۶ نوزاد زرد، ۹/۵۰ درصد پسر و ۱/۴۹ درصد دختر بودند. فراوانی علت زردی در بیماران شامل ۳۷ نوزاد با ناسازگاری (۳۴/۹%) ABO، پنج نوزاد با ناسازگاری (۴/۷%)Rh، ۱۷ نوزاد با مصرف کم شیر مادر (۱۶%) Breast feeding و ۴۷ نوزاد ناشی از شیر مادر (۳/۴۴%) بود. میانگین منیزیم قبل (۲۴/۲) و بعد (۱۲/۲) از فتوتراپی در بیماران مبتلا به زردی با اختلاف معنی‌دار کاهش می‌یابد (۰۰۱/۰P<) و بین دو جنس و بین گروه‌های سن بارداری از نظر میانگین سطح سرمی منیزیم در زمان بستری (کم‌تر از ۳۴ هفته= ۳۵/۲، بین ۳۵ تا ۳۷ هفته= ۲۷/۲، بیش از ۳۸ هفته= ۱۷/۲) و بین گروه‌های وزنی از نظر میانگین منیزیم در زمان بستری (۱۵۰۰ تا۲۵۰۰ گرم= ۴/۲، بیش از ۲۵۰۰ گرم= ۲۳/۲) و بین گروه‌های شدت هیپربیلی‌روبینمی از نظر منیزیم سرمی در زمان بستری (خفیف= ۲/۲۳، متوسط= ۲۱/۲، شدید= ۲۹/۲) اختلاف معنی‌دار وجود ندارد.

نتیجه‌گیری: فتوتراپی می‌تواند منجر به کاهش منیزیم توتال سرمی شود.


بررسی فراوانی ریسک فاکتورهای ماژور و مینور در نوزادان بستری شده به‌علت زردی
حسن بسکابادی، مریم ذاکری حمیدی، فاطمه باقری،
دوره ۷۵، شماره ۲ - ( ۲-۱۳۹۶ )
چکیده

زمینه و هدف: هیپربیلی‌روبینمی شایعترین علت بستری مجدد نوزادان می‌باشد. شناخت عوامل خطر ماژور و مینور زردی در نوزادان به شناسایی سریع‌تر نوزادان در معرض خطر زردی و پیشگیری از آن کمک می‌کند. از این‌رو مطالعه حاضر با هدف بررسی ریسک فاکتورهای ماژور و مینور زردی در نوزادان مبتلا به زردی بستری شده در بیمارستان انجام شد.

روش بررسی: این مطالعه مقطعی از اردیبهشت ۱۳۸۸ تا خرداد ۱۳۹۴ بر روی ۲۲۰۷ نوزاد ترم سه تا ۱۵ روزه مبتلا به زردی با بیلی‌روبین بالای mg/dl ۱۵ در بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شد. پس از تأیید زردی نوزادان بر اساس تشخیص پزشک متخصص اطفال و نتایج آزمایشگاهی، پرسشنامه پژوهشگر ساخته حاوی داده‌های مادر و مشخصات نوزاد تکمیل شد.

یافته‌ها: ۶۱% نوزادان عامل خطر ماژور و ۷۹/۵% عامل خطر مینور برای زردی داشتند. عوامل خطر ماژور زردی به‌ترتیب کاهش وزن قابل توجه (۵/۲۷%)، زردی قابل رؤیت در ۲۴ ساعت اول (۱۶/۳%)، سابقه درمان خواهر یا برادر زرد با فتوتراپی و تعویض خون (۱۴/۸%)، سن حاملگی ۳۵ تا ۳۶ هفته (۹/۹%)، ناسازگاری ABO (۹/۲%)، ناسازگاری RH (۳/۳%)، کمبود G۶PD (۳/۳۳%) و عوامل خطر مینور، سن بالای ۲۵ سال (۵۱/۴%)، جنس پسر (۷۹/۴%)، سابقه زردی در خواهر یا برادر (۲۲/۳%)، نوزاد مادر دیابتی (۱/۵%) بود. نیاز به تعویض خون و بروز عوارض در موارد وجود ریسک فاکتور ماژور آشکارا بیشتر از گروه دیگر بود.

نتیجه‌گیری: کاهش وزن قابل توجه، زردی قابل رؤیت در ۲۴ ساعت اول، سابقه درمان خواهر یا برادر زرد با فتوتراپی و تعویض خون، سن حاملگی ۳۵ تا ۳۶ هفته، ناسازگاری ABO، ناسازگاری RH و کمبود G۶PD از عمده‌ترین عوامل خطر بروز زردی در نوزادان بود. 


بررسی تاثیر دو نوع فوتوتراپی مداوم و متناوب بر بیلی‌روبین سرم نوزادان ترم و زرد با علت غیرهمولیتیک
رویا طاهری‌تفتی، موج طاهری‌تفتی،
دوره ۷۶، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه و هدف: فوتوتراپی موثرترین روش درمان زردی نوزادان است و فوتوتراپی متناوب باوجود موثر بودن، دارای فواید بیشتر و عوارض کمتر نسبت به فوتوتراپی مداوم است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو روش فوتوتراپی متناوب و مداوم بر کاهش بیلی‌روبین سرم نوزادان ترم زرد و ارزیابی طول مدت بستری ومدت فوتوتراپی در این دو روش صورت گرفت.
روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی در ۶۰ نوزاد ترم زرد که از دی‌ماه سال ۱۳۹۵ تا دی‌ماه ۱۳۹۶در بیمارستان لقمان تهران بستری گردیدند، انجام شد. نوزادان به‌صورت تصادفی به دو گروه فوتوتراپی متناوب (اول) و مداوم (دوم) تقسیم شدند. در گروه (دوم) دستگاه فوتوتراپی در تمام شبانه روز روشن بود. در گروه (اول) دستگاه فوتوتراپی ۱۶ ساعت روشن و هشت ساعت (از ساعت ۱۰ شب تا شش صبح) خاموش می‌شد و پس از فوتوتراپی بیلی‌روبین سرمی بتوالی اندازه‌گیری شد. معیار ورود شامل نوزادان ترم زرد با علت غیرهمولیتیک بستری در بخش بود و معیارهای خروج شامل سپسیس و بیلی‌روبین بیش از mg/dl ۱۸ و ایکتر همولیتیک بودند. پیامدهای زودرس شامل میزان کاهش بیلی‌روبین و مدت بستری و مدت فوتوتراپی و دیررس نظیر کرنیکتروس بررسی گردیدند.
یافته‌ها: دو گروه از نظر معیارهای دموگرافیک مشابه بودند. طول بستری بر حسب روز در گروه مداوم ۰/۶۰±۲/۳ و در گروه متناوب ۰/۹۳±۲/۴۶ بود و تفاوت معناداری نداشتند (۰/۵۱۶P=) مدت زمان فوتوتراپی بر حسب ساعت در گروه فوتوتراپی مداوم ۱۶/۳۹±۴۵/۲۶ و در گروه متناوب ۱۱/۸۲±۴۶ بود که از نظر آماری تفاوت معناداری نداشتند (۰/۸۴۳P=) سرعت کاهش بیلی‌روبین پس از ۳۶ ساعت در دو گروه یکسان بود وتفاوت معنادار آماری نداشتند (۰/۴۲۹P=).
نتیجه‌گیری: فوتوتراپی متناوب به اندازه فوتوتراپی مداوم در کاهش بیلی‌روبین نوزادان ایکتریک موثر می‌باشد.

بررسی ارتباط سطح منیزیم و عوارض ایکتر در نوزادان
راضیه سنگسری، مریم سعیدی، ملیحه کدیور، مهسا نیکنام،
دوره ۷۸، شماره ۵ - ( ۵-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط سطح منیزیوم سرمی و شدت ایکتر انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی نوزادانی که در بازه‌ی زمانی دو ساله، مهر ۱۳۹۵ تا ۱۳۹۷ در بیمارستان مرکز طبی کودکان تهران به‌دلیل زردی نوزادی بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نوزادان با بیلی‌روبین         mg/dl ۲۰-۱۶ در دسته‌ی هایپربیلی‌روبینمی متوسط و بیشتر یا مساوی mg/dl ۲۰ در دسته‌ی هایپربیلی‌روبینمی شدید تقسیم شدند. مقدار منیزیوم سرمی و عوارض کلینیکی هایپربیلی‌روبینمی در این نوزادان ثبت شد.
یافته‌ها: تعداد ۱۰۰ بیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند. میانگین سطح سرمی منیزیم در این بیماران mg/dl ۳۲/۲ بود. این مقدار در نوزادان دچار تشنج (۰۳۸/۰P=)، تب (۰۴۸/۰P=) و انسفالوپاتی مزمن (۰۰۳/۰P=) به‌صورت معنا‌داری بیشتر بود. میانگین سطح سرمی منیزیم به‌صورت چشمگیری در هایپربیلی‌روبینمی شدید بیشتر از متوسط بود (۰۰۱/۰>P). منیزیم سرم در عوارض انسفالوپاتی مزمن (۰۰۷/۰P=)، فیستینگ (۰۰۱/۰P=)، رتروکولی (۰۰۱/۰P=)، هاپیرتونی (۰۰۴/۰P=)، هایپوتونی (۰۰۱/۰P=) و تشنج (۰۳۰/۰P=) به‌صورت چشمگیری متفاوت بود. سطح سرمی منیزیم با بیلی‌روبین توتال همبستگی مثبتی داشت (۴۴۳/۰r=، ۰۰۱/۰P>) و با احتمال وقوع انسفالوپاتی مزمن ارتباط داشت (۱۵/۴OR: ،۰۴۰/۰P=) و منیزیم بالای ۱۵/۲ می‌تواند با حساسیت ۱۰۰%، ویژگی ۸/۴۷%، ارزش اخباری منفی ۱۰۰% و ارزش اخباری مثبت ۳/۱۴% پیش‌بینی‌کننده‌ی انسفالوپاتی مزمن باشد.
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه‌ی حاضر نشان داد که سطح سرمی منیزیم به‌صورت معنا‌داری با سطح سرمی بیلی‌روبین توتال سرم و شدت هایپربیلی‌روبینمی مرتبط است و می‌تواند احتمال وقوع انسفالوپاتی مزمن را پیش‌بینی کند.
کلستاز ناشی از دارو: گزارش موردی
وحید اسلامی، آذین قیمتی،
دوره ۷۸، شماره ۸ - ( ۸-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: کلوپیدوگرل داروی ضد پلاکتی موثرو ایمن در درمان بیماری‌های آترواسکلروتیک می‌باشد،گرچه مواردی ازعوارض مهم مانند آسیب کبدی برای آن گزارش شده است.
معرفی بیمار: بیمار آقای ۶۷ ساله، در تیر ۱۳۹۸ با تشخیص سکته قلبی ابتدا در یک بیمارستان دانشگاهی (بدون امکان آنژیوگرافی) تحت درمان ترومبولیتیک و فردای آن روز در بیمارستان دانشگاهی دیگری تحت آنژیوپلاستی قرار می‌گیرد و با حال عمومی مناسب و آزمایشات نرمال مرخص می‌شود. پس از ۳۰ روز با علایم بی‌اشتهایی و زردی مراجعه می‌نماید. در بررسی آزمایشگاهی افزایش آنزیم‌های کبدی و به‌ویژه بیلی‌روبین، و آلکالن فسفاتاز و گلوتامین ترانسفراز گاما دیده می‌شود، آزمایش‌های ویروسی هپاتیت‌های A, B, C, E و ایمونولوژیک منفی بودند و بررسی‌های تصویربرداری نکته پاتولوژیکی را نشان ندادند. با تشخیص احتمالی آسیب کبدی ناشی از دارو به‌ترتیب داروهای بیمار قطع می‌شوند، فقط پس از قطع کلوپیدوگرل و شروع تیکاگرلور پس از ۱۰ روز تمامی آزمایشات بیمار نرمال شده و حال عمومی بهبود می‌یابد.
نتیجه‌گیری: کلوپیدوگرل داروی به‌نسبت ایمنی می‌باشد ولی توجه به عوارض ناشایع و درمان این عوارض لازم و ضروری است. در این مقاله به بررسی بیمار و مقالات منتشر شده در مورد عوارض هپاتوسلولار کلوپیدوگرل پرداخته می‌شود.
مقایسه روش اندازه‌گیری پوستی بیلی‌روبین با اندازه‌گیری بیلی‌روبین سرم با اسپکتروفتومتری در غربالگری زردی نوزادان ترم
فریبا همتی، زهرا هاشمی، نگار یزدانی،
دوره ۷۸، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: زردی از مشکلات شایع نوزادان است که در موارد شدید به کرنیکتروس منجر می‌شود. از آنجایی‌که تشخیص و درمان به موقع زردی در پیشگیری از عوارض آن اهمیت دارد، ارزیابی بیلی‌روبین پیش از ترخیص نوزاد ضروری است. روش‌های تشخیصی مختلفی برای اندازه‌گیری سطح بیلی‌روبین وجود دارد. از این‌رو این مطالعه با هدف مقایسه روش اندازه‌گیری پوستی بیلی‌روبین با اندازه‌گیری بیلی‌روبین سرم با اسپکتروفتومتری برای غربالگری زردی نوزادان ترم پیش از ترخیص از بیمارستان انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه مشاهده‌ای تحلیلی بر روی ۶۰۰ نوزاد سالم، با وزن تولد حداقل g ۲۰۰۰ و سن حاملگی حداقل ۳۵ هفته از مهر ۱۳۹۱ تا اسفند ۱۳۹۱ در بیمارستان حافظ شیراز انجام شد. بیلی‌روبین نوزادان با دو روش اسپکتروفتومتری و پوستی با دستگاه بیلی چک دارای طول موج‌های چندگانه اندازه‌گیری و مقایسه شد.
یافته‌ها: آزمون آماری همبستگی معناداری را بین دو روش اسپکتروفتومتری و پوستی نشان داد (۶۳/۰r=)، (۰۵/۰P<). بین بیلی‌روبین اندازه‌گیری شده با هر یک از دو روش در گروه‌های مختلف جنسی (۸۹۶/۰=P)، وزن تولد (۴۱۹/۰=P) و نوع تغذیه (۳۲۳/۰=P) اختلاف معنادار مشاهده نشد، ولی در گروه‌های مختلف سن حاملگی و سن پس از تولد اختلاف معنادار شد (۰۰۰۱/۰>P). همچنین یافته‌ها ارتباط معناداری را بین دو روش اسپکتروفتومتری و پوستی در متغیرهای دموگرافیک نشان داد (۰۰۰۱/۰>P).
نتیجه‌گیری: به‌طورکلی روش اندازه‌گیری پوستی، بیلی‌روبین را کمتر از روش سرمی تخمین می‌زند و این اختلاف در نوزادان با سن حامگی و سن پس از تولد کمتر، قابل توجه‌تر می‌باشد.
بررسی شدت، طول مدت و عوارض زردی در نوزادان دو جنس دختر و پسر در بیمارستان قائم (عج) مشهد طی سال‌های ۱۳۹۳ تا ۱۴۰۰
حسن بسکابادی، مهدیه میر، مریم ذاکری‌حمیدی،
دوره ۸۰، شماره ۶ - ( ۶-۱۴۰۱ )
چکیده
زمینه و هدف: جنس نوزاد از عوامل خطرساز زردی نوزادی است ولی اختلاف شدت زردی و پیش‌آگهی زردی بین دو جنس مشخص نیست. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی شدت، طول مدت و عوارض زردی در دو جنس دختر و پسر انجام شده است.
روش بررسی: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی بوده که روی ۲۸۴۷ نوزاد زرد بالای ۳۵ هفته بستری شده در بخش نوزادان بیمارستان قائم (عج) مشهد طی خرداد ۱۳۹۳ تا خرداد ۱۴۰۰، با نمونه‌گیری در دسترس انجام شده است. پس از تأیید زردی در نوزادان داده‌ها با استفاده از چک‌لیست ‌پژوهشگر ساخته شامل اطلاعات دموگرافیک مادر، مشخصات کامل نوزاد و یافته‌های آزمایشگاهی ثبت و تکامل نوزادان تا دو سالگی براساس تست دنور دو بررسی شد.
یافته‌ها: ۱۶۴۲ نوزاد (۷/۵۷%) پسر و ۱۲۰۵ نوزاد (۳/۴۲%) دختر بودند. میانگین و انحراف‌معیار بیلی‌روبین در مقادیر کمتر از mg/dl ۲۰ در پسرها mg/dl ۴۸/۲±۲۰/۱۷ و در دخترها mg/dl ۸۰/۲±۵۴/۱۶ (۰۰۰/۰P=)، وزن هنگام تولد در پسرها kg ۴۹/۰±۱۶/۳ ودر دخترها ۴۵/۰±۰۷/۳ (۰۰۰/۰=P) بود. در دو گروه نوزادان پسر و نوزادان دختر، سن (۰۰۴/۰=P)، بیلی‌روبین مستقیم (۰۰۰/۰=P)، کومبس مستقیم و غیرمستقیم (۰۰۰/۰=P) و کمبود آنزیم G۶PD (۰۰۰/۰=P) تفاوت معناداری داشت. کرنیکتروس حاد در ۲۵(۰۳/۲%) نوزاد پسر و ۴(۴۶/۰%) نوزاد دختر گزارش شده است (۰۰۱/۰P<). در فالوآپ دو ساله نوزادان ۲۳ نوزاد (۹/۱%) پسر و ۱۱ نوزاد (۲۸/۱%) دختر تأخیر تکاملی داشته‌اند (۰۵/۰P<).
نتیجه‌گیری: میزان بروز زردی در نوزادان پسر بیشتر از نوزادان دختر بوده است که احتمالا درصدی از این اختلاف ناشی از شیوع بالاتر کمبود آنزیم G۶PD در پسرها می‌باشد. شدت زردی نیز در مقادیر کمتر از mg/dl ۲۰ در پسرها بیشتر بوده است. زردی در نوزادان پسر پیش‌آگهی وخیم‌تری دارد.
 

صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 , Tehran University of Medical Sciences, CC BY-NC 4.0

Designed & Developed by : Yektaweb