3 نتیجه برای توراسیک
نوین نیک‌بخش، سیدرضا هاشمی، مرجان موعودی،
دوره 68، شماره 4 - ( 4-1389 )
چکیده
زمینه و هد ف: جراحی موثرترین شکل درمان در کانسر مری محسوب می شود. این مطالعه با هدف مقایسه نتایج
درمانی دو روش جراحی ترانس هیاتال و ترانس توراسیک در بیماران سرطان مری انجام شده است . روش بررس ی:
این مطالعه کوهورت بر روی تمامی بیمارانی که در سا لهای 1381 لغایت 1387 پس از تایید پاتولوژیک سرطان مری
به بخش جراحی مرکز آموزشی درمانی شهید بهشتی بابل ارجاع شده بودند، انجام شد . بیماران بر حسب محل تومور
تح ت عمل (McKeown) و شرایط فیزیکی بیمار به یکی از دو روش ازوفاژکتومی ترانس هیاتال یا ترانس توراسیک
قرار گرفتند . بیماران در دو گروه از نظر سن ، جنس، میزان کاهش وزن، سطح سرمی آلبومین و میزان هموگلوبین قبل
از عمل همسان شدند . یافت هها: از 166 بیمار مورد بررسی 59 % تحت جراحی ترانس هیاتال و 41 % تحت جراحی
ترانس توراسیک قرار گرفتند . بروز عارضه در بیماران مب تلا به سرطان مری در دو روش جراحی ترانس هیاتال
طول مدت عمل (دقیقه ) در دو روش .(p=0/ 47 %) اختلاف معنی داری نداشت ( 636 / %42/9 ) و ترانس توراسیک ( 1 )
226 ) بود /7±54/ 180 ) به طور معنی داری کمتر از روش ترانس توراسیک ( 2 /7±35/ جراحی ترانس هیاتال ( 1
(8/5±1/ 8) و ترانس توراسیک ( 6 ±4/ میانگین مدت بستری (روز) در دو روش جراحی ترانس هیاتال ( 9 .(p=0/000)
درصد مرگ در سی روز اول بعد از عمل در دو روش جراحی ترانس هیاتال (p=0/ اختلاف معنی داری نداشت ( 44
نتیج هگیری: به جز طول مدت جراحی که .(p=0/ 7%) اختلاف معنی داری نداشت ( 489 / %4/1 ) و ترانس توراسیک ( 4 )
در روش ترانس هیاتال کمتر بوده، در سایر متغیرهای مورد بررسی بین دو روش اختلاف معن یداری وجود نداشت.
رویا ستارزاده بادکوبه، لیلا درخشان، امیر فرهنگ زند پارسا، علی پاشامیثمی، بختیار خسروی، بابک گراییلی، سیدمصطفی جباری،
دوره 70، شماره 8 - ( 8-1391 )
چکیده
زمینه و هدف: برای تعیین شدت تنگی دریچه میترال و ارایه بهترین روش‌های درمانی علاوه بر اطلاعات بالینی، اندازه‌گیری دقیق سطح دریچه میترال ضروری است. این مطالعه با هدف مقایسه روش اکوکاردیوگرافی غیرتهاجمی معادله همبستگی جریان (Continuity equation) با پلنی متری در اندازه‌گیری سطح دریچه میترال انجام شد.
روش بررسی: بیماران مبتلا به تنگی میترال مراجعه‌کننده به کلینیک اکوکاردیوگرافی بیمارستان امام‌خمینی (ره) از ابتدا تا انتهای سال 1389 که برای انجام اکوکاردیوگرافی قبل از والوولوپلاستی میترال با کاتتر بالون‌دار یا به‌صورت روتین به این مرکز مراجعه کرده بودند، تحت بررسی قرار گرفتند.
یافته‌ها: تعداد موارد مورد مطالعه 73 بیمار بود، از این تعداد 17 نفر (3/23%) مرد و 56 نفر (6/76%) زن بودند متوسط سن بیماران 9/8±18/42 سال بود. در کل این بیماران روش معادله همبستگی با روش پلنی متری، ضریب همبستگی 832/0 (001/0P<) داشت. روش Pressure Half-Time (PHT) با روش پلنی متری ضریب همبستگی 720/0 (001/0P<) و روش PHT با روش Continuity equation ضریب همبستگی 604/0 (001/0P<) داشت. در زیر گروه بیماران با ریتم فیبریلاسیون دهلیزی و نارسایی میترال قابل توجه، ضریب همبستگی بین پلنی متری و Continuity equation کمتر قابل اطمینان بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به ضریب همبستگی بالا بین روش پلنی متری مستقیم و روش Continuity equation می‌توان نتیجه گرفت که روش Continuity equation روش قابل اعتمادی در اندازه‌گیری سطح دریچه میترال می‌باشد و در مواردی که انجام پلنی متری با محدودیت مواجه است، از جمله کلسیفیکاسیون شدید دریچه میترال و بلافاصله بعد از والوولوپلاستی میترال با کاتتر بالون‌دار، می‌توان از روش Continuity equation به‌عنوان جایگزین استفاده کرد.
لقمان بارانی، حسین جعفری مرندی، مسعود زینالی، حسین صفری،
دوره 81، شماره 2 - ( 2-1402 )
چکیده
زمینه و هدف: آسیب طناب نخاعی به‌دنبال تروما از جمله وقایع فاجعه بار محسوب می‌شود که میزان بروز آن، نسبت به دهه‌های گذشته در حال رشد بوده است. در مطالعه حاضر بیماران دارای شکستگی‌های توراسیک و لومبار در دو بازه زمانی کمتر و بیشتر از 24 ساعت مورد بررسی قرار گرفتند.
روش بررسی: مطالعه از نوع مقطعی زمانی بوده و بر روی بیماران دارای شکستگی توراکولومبار و توراسیک مراجعه‌کننده به بیمارستان گلستان اهواز در بازه زمانی خرداد 1398 تا دی 1400 انجام شد. شش ماه پس از جراحی، جهت ارزیابی اندام‌های تحتانی از تست‌های برداشتن جسم کوچک با انگشتان پا و دنبال کردن مسیر مستطیل استفاده شد. فورس عضلات پروگزیمال فوقانی و تحتانی نیز برای ارزیابی حرکات Motor gross بررسی شدند.
یافته‌ها: 160 بیمار شامل 133 مرد (1/83%) و 27 زن (9/16%) با میانگین سنی 12±36 سال وارد مطالعه شدند. شایعترین محل شکستگی در ناحیه لومبار (1/53%) و پس از آن به‌ترتیب در ناحیه توراسیک (1/43%) و شکستگی هر دو ناحیه (8/3%) دیده شد. بیشترین مهره اسیب دیده مهره L1 (5/27%) و T12 (8/18%) بوده‌اند. شش ماه پس از جراحی، بیماران با جراحی زیر 24 ساعت به‌طرز معناداری دارای بهبودی بالاتری در برداشتن جسم کوچک با انگشت پا، توانایی دنبال کردن مستطیل و میزان بهبودی (امتیاز 5) بوده‌اند (05/0>P).
نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که انجام Decompression زیر 24 ساعت در بیماران دچار TSCI، با بهبود چشمگیر حرکات ظریف تحتانی همراه می‌باشد.
