مجله دانشکده پزشکی

گروهی از بیماران اختلال شدید در درک گفتار دارند در حالی که میزان اختلال شنوائی برای تشخیص اصوات خالص و حتی موسیقی شدید نمی‌باشد. این مطالعه با هدف جمع‌آوری اطلاعات و بررسی‌های شنوایی این دسته از بیماران به جهت تعیین ویژگی‌های این بیماری انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه شرح حال، اطلاعات بالینی، یافته های شنوایی سنجی و تصویربرداری در 35 بیمار مورد ارزیابی قرارگرفت.
یافته‌ها: در تمامی بیمارانی اختلال درک کلام شدید (SDS≥70%) وجود داشته و آستانه شنوایی ایشان برای فرکانس‌های 500 1000و 2000 هرتز از 70 دسی‌بل بالاتر بود. تمامی بیماران Auditory Brain- stem Response(ABR) مختل داشتند.
نتیجه‌گیری: این مطالعه توانست تا حدودی ویژگی این دسته از بیماران که سابقاً به نوروپاتی شنوایی شناخته می‌شدند و در حال حاضر در گروه تازه‌ای دسته‌بندی می‌شود شناسایی کند

نوروپاتی شنوایی غالبا˝ بخشی از یک نوروپاتی عمومی است. به‌طوری‌که حدود 30 تا 40 درصد از کل موارد نوروپاتی شنوایی و تقریبا˝ 80 درصد از بیماران علامت‌دار مبتلا به اختلالات نوروپاتی عمومی در سنین بالای 15 سال را شامل می‌شود. در مقاله حاضر، نتایج ارزیابی راه‌های شنوایی در دو جوان مبتلا به نوروپاتی عمومی، بحث شده است.

معرفی مورد: بیماران، دو برادر 26 (بیمار اول) و 17 (بیمار دوم) ساله با تشخیص پلی نوروپاتی آکسونو- میلینی منتشر بودند که علایم هر دو با کاهش درک گفتار و مشکلات حرکتی از سن 12 سالگی آغاز شده و با گذشت زمان پیشرفت کرده بود. برای تایید وجود نوروپاتی شنوایی در این بیماران، به نتایج آزمایش‌های شنوایی رفتاری، الکتروآکوستیک و پاسخ‌های برانگیخته شنوایی استناد شد.

نتیجه‌گیری: با انجام یک مجموعه آزمایش‌های شنوایی می‌توان نوروپاتی شنوایی را از دیگر اختلالات درک شنوایی تشخیص داد. در این بیماران همواره باید احتمال وجود نوروپاتی عمومی را در نظر داشت.