حاجیه برنا، شیوا رفعتی، فاطمه حاج ابراهیم تهرانی،
دوره ۷۲، شماره ۸ - ( ۸-۱۳۹۳ )
چکیده
زمینه و هدف: دهیدراتاسیون هیپرناترمیک در نوزادان یک بیماری جدی و تهدید کننده حیات است که می‌تواند باعث آسیب سیستم عصبی مرکزی شود. هدف از این مطالعه تعیین شیوع هیپرناترمی و بررسی فراوانی علایم بالینی و آزمایشگاهی دهیدراتاسیون هیپرناترمیک در نوزادان ترم بود.
روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مقطعی در ۲۰۱۵ نوزاد ترم بستری در بخش نوزادان بیمارستان مصطفی خمینی و حضرت زینب (س) در شهر تهران از فروردین سال ۱۳۸۹ تا اسفند ۱۳۹۱ انجام شد. شیوع هیپرناترمی (۱۴۵< mmol/lسدیم) و یافته‌های بالینی و آزمایشگاهی و برخی از فاکتورهای موثر بر شدت آن در بیماران بررسی شد. در نهایت ۱۱۱ نوزاد هیپرناترمیک در دو گروه سدیم ۱۵۰≥ (گروه یک) و ۱۵۰< (گروه دو) وارد مطالعه شدند. نوزادان نارس کمتر از ۳۷ هفته، واجد ناهنجاری مادرزادی، شیرخشک‌خوار، سپسیس و بیماری ارگانیک از مطالعه خارج شدند و (۰۵/۰P<) معنا‌دار در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: از ۲۰۱۵ نوزاد بستری ۱۱۱ (۲/۵%) مورد هیپرناترمی داشتند. ۵۸ (۲۵/۵۲%) نوزاد پسر و محدوده سدیم ۱۷۵-۱۴۶ با میانگین mmol/l ۳/۱۵۰ بود. شایعترین یافته‌های بالینی در دو گروه دو، یک به‌ترتیب خواب‌آلودگی (۵/۸۴%، ۸۱%) تب (۱/۷۴%، ۶/۷۳%)، خوب شــــیر نخوردن (۶/۷۳%، ۳/۶۷%)، کاهش وزن (۹/۸۴%، ۲/۶۰%) و کاهش حجم ادرار (۸/۵۲%، ۳۱%) بود. اولیگوری، بی‌قراری، تشنج، کاهش وزن، ادرار نارنجی، در گروه دو به‌طور معنا‌دار بالاتر از گروه یک بود. شدت هیپرناترمی ارتباط معنا‌داری با سن (۰۴۶/۰P=)، وزن (۰۲۲/۰P=) و زمان شروع تغذیه نوزاد داشت (۰۱۶/۰P=).
نتیجه‌گیری: توجه کافی نسبت به علایم هشداردهنده هیپرناترمی مانند خواب آلودگی، کاهش وزن، اولیگوری، خوب شیر نخوردن، تب، بی‌قراری و تعیین سطح سدیم سرم در موارد مشکوک می‌توان به‌طور قابل توجهی عوارض بالقوه دهیدراتاسیون هیپرناترمیک را در نوزادان کاهش داد.
