مجله دانشکده پزشکی

سازمان تامین اجتماعی دارای 39 واحد بهداشتی درمانی در تهران می باشد. 5 هسته طب کار در بیمارستان های فیاض بخش، لواسانی و پلی کلینیک های شهید حیدری، ابوریحان و طوس انجام معاینات قبل از استخدام و معاینات دوره ای، بازدید از کارگاهها و کارخانجات، تاسیس، تجهیز و تامین داروهای اولیه خانه های بهداشت کارگری، برگزاری دوره های آموزشی و بازآموزی بهداشتیاران کار را به عهده داشتند، همچنین برگزاری سمینار استانی کمک در امر تهیه و توزیع نشریه های بهداشتی و ایمنی، شرکت در کمیته های بهداشت، تغذیه و ...، از دیگر فعالیت های هسته های طب کار در سال تحت مطالعه بود. از شهریور ماه 1375 تا شهریور ماه 1376، از 56 مورد از کارافتادگی های ناشی از کار، 60/72% از کارافتادگی کلی و 39/28% از کارافتادگی جزیی بود. بالاترین درصد از کارافتادگی ناشی از کار، مربوط به رده سنی 30-20 سال بود. از نظر نوع حرفه، مشاغل مکانیکی و باربری هرکدام با 16/07% بالاترین رقم از کارافتادگی های ناشی از کار را به خود اختصاص داده بودند. با توجه به نظر کارشناسان، 75% از کارافتادگی های ناشی از کار به جهت عدم توجه کارگران به مقررات، 21/43% به علت نقص ماشین آلات و 3/57% مربوط به عدم توجه کارفرمایان به موازین بهداشتی و ایمنی بود. آسیب های وارده به اعضا دست (50%) و مهره های کمری (19/64%) بالاترین درصد از کارافتادگی ناشی از کار را شامل شده بودند. از لحاظ ساعت وقوع حوادث منجر به از کارافتادگی های شغلی، بیشترین مورد، بین ساعت 15 تا 17 (25%) بود. طی برآورد به عمل آمده، هزینه های از کارافتادگی کلی 21%، جزیی 27% و غرامت نقص عضو، 20% در سال 77 افزایش خواهد داشت.

زمینه و هدف: آسیب اعصاب محیطی یکی از مشکلات چالش‌برانگیز در جراحی ترمیمی مدرن است. پیشرفت‌های اخیر در درک راه‌های فیزیولوژیک و مولکولی اثبات کرده است که فاکتورهای رشدی نقش مهمی در تکامل و رژنراسیون عصب محیطی ایفا می‌کند. هدف این مطالعه بررسی اثر پلاسمای غلیظ شده با پلاکت بر بازسازی و ترمیم عصب سیاتیک در مدل حیوانی (رت) بود.

روش بررسی: در این مطالعه تجربی که در آزمایشگاه حیوانات مرکز آموزشی درمانی حضرت فاطمه (س) تهران در مهر ماه سال 1392 انجام شد، 24 رت نر سالم از نژاد Sprague-Dawley با وزن تقریبی gr 250-200 به‌طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند و پس از بریدن عصب سیاتیک در گروه اول مقدار ml 05/0 از محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به زیر اپی‌نوریوم در پروگزیمال محل ترمیم و به قسمت دیستال در زیر اپی‌نوریوم و در گروه دوم به همان میزان نرمال سالین تزریق شد. پس از شش هفته آنالیز رد پا و ارزیابی‌های نوروفیزیولوژیک و هیستوپاتولوژی انجام شد.

یافته‌ها: تست عملکرد عصب سیاتیک در گروه محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به‌طور قابل توجهی بهتر بود (001/0P=). همچنین تست زمان تاخیر هدایت عصبی در این گروه به‌طور معناداری کمتر بود (000/0P=). غلاف میلین در گروه محلول پلاسمای غلیظ شده با پلاکت به‌طور قابل توجهی ضخیم تر بود اما اختلاف تعداد آکسون بین دو گروه از نظر آماری معنادار نبود (298/0P=).

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد که PRP می‌تواند نقش مهمی در بازسازی اعصاب محیطی و بهبود عملکرد پس از پارگی عصب و ترمیم داشته باشد.