مجله دانشکده پزشکی

شنوایی یکی از مهمترین حس‌های بدن است که هرگونه نقصی در آن می‌تواند تهدیدکننده باشد. میزان بروز کاهش شنوایی شدید به‌دنبال عمل بای پس کرونر یک در هر هزار نفر گزارش شده است. کاهش شنوایی حسی عصبی بعد از عمل قلب می‌تواند ناشی از میکرو‌آمبولی باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط این عمل جراحی با کاهش شنوایی می‌باشد.

روش بررسی: در این مطالعه تمام بیمارانی که سابقه قبلی از مصرف داروهای اتوتوکسیک نداشتند در روز قبل از عمل معاینه شده و سپس تحت اودیومتری قرار می‌گرفتند، شش روز پس از عمل نیز بیماران مجددا˝ معاینه می‌شدند و در مورد کاهش شنوایی و وزوز گوش از آنها سؤال می‌شد و مجددا˝ اودیومتری انجام می‌شد. در انتها نتایج با هم مورد مقایسه قرار می‌گرفت.

یافته‌ها: 100 بیمار بر اساس نتایج شنوایی‌شان در سه گروه قرار داده شدند: بیمارانی‌که تغییری در شنوایی نداشتند (47 بیمار)، بیمارانی‌که دچار کاهش شنوایی به‌میزان کمتر از db 10 شده بودند (43 بیمار) و بیمارانی‌که کاهش شنوایی به‌میزان بیشتر از db 10 داشتند (ده بیمار). هیچکدام از بیماران دچار کاهش شنوایی حسی عصبی از نوع شدید نشدند. همچنین 90% بیمارانی که دچار کاهش شنوایی db 10 شدند به‌طور همزمان دچار بیماری دیابت و هیپرلیپیدمی بودند و زمان بیشتری از پمپ قلبی استفاده کرده بودند.

نتیجه‌گیری: افت شنوایی بعد از عمل جراحی قلب می‌تواند با بیماری‌های همراه (دیابت و هیپرلیپیدمی) و طول مدت عمل تشدید شود. کاهش زمان استفاده از پمپ کاردیوپولمونری در این راستا می‌تواند موثر باشد.

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه مقایسه پیامدهای بالینی کوتاه‌مدت پس از عمل جراحی قلب در بیماران با شرایط قابل قبول از نظر کلینیکی و pH کمتر از حد پروتکل مرسوم با بیماران اکستیوب‌شده بر اساس پروتکل مرسوم بیمارستان می‌باشد.

روش بررسی: این مطالعه کوهورت گذشته‌نگر در بیمارستان مرکز قلب تهران در سال 94-1393 انجام شد. از 256 بیمار جراحی قلب با معیارهای ورود به مطالعه شامل سن بالای 18 سال و جراحی الکتیو کرونری، 95 بیمار در گروه مواجهه و 161 بیمار در گروه کنترل قرار گرفتند. داده‌های دموگرافیک، بالینی، آزمایشگاهی پیش، حین و پس از عمل بررسی و مشخصات گازهای خونی شریانی هنگام پذیرش در ICU و پیش و شش ساعت پس از اکستیوباسیون، شانس شکست اکستیوباسیون، زمان ماندن در ICU و بیمارستان و مرگ‌و‌میر در دو گروه با هم مقایسه‌ شد.

یافته‌ها: فراوانی مردان و کسر برون‌ده قلبی در گروه کنترل بیشتر (به‌ترتیب 01/0P= و 02/0P=) و فراوانی بیماری انسدادی مزمن ریه و EuroSCORE در گروه مواجهه بالاتر بود (به‌ترتیب 005/0P= و 02/0P=). هنگام ورود به ICU دو گروه از نظر شاخص‌های گاز خون شریانی با هم تفاوت معناداری نداشتند. پیش از اکستیوباسیون مقادیر کسر اکسیژن دمی و فشار شریانی دی‌اکسید‌کربن در گروه مواجهه بالاتر (001/0P<) و مقدار بی‌کربنات و اسیدیته خون کمتر از گروه غیرمواجهه بود (001/0P<). شانس شکست اکستیوباسیون، زمان اقامت در ICU و بیمارستان و مرگ‌و‌میر در دو گروه با هم تفاوت معناداری نداشتند.

نتیجه‌گیری: بیماران با وضعیت بالینی قابل قبول که با اسیدیته خون کمتر از پروتکل مرسوم اکستیوب شدند پیامدهای بالینی بدتری نداشتند.