لوسمی مزمن لنفوسیتی (CLL) یا بدخیمی لنفوسیت‌های CD5+ شایع‌ترین لوسمی در بین بزرگ‌سالان محسوب می‌شود. تشخیص آزمایشگاهی این بیماری نیاز به شمارش سلول‌های خونی، اسمیر خونی و ایمونوفنوتایپینگ سلول‌های لنفوییدی دارد. مشخصه دیگر بیماری تجمع سلول‌های B CD5+ در خون محیطی و مغز استخوان و گره‌های لنفاوی می‌باشد. سیر بالینی CLL یکنواخت نیست، برخی از بیماران بلافاصله پس از تشخیص نیاز به درمان دارند و برخی دیگر تا سالیان زیاد پس از تشخیص نیازی به درمان ندارند. بیشتر بیمارانی که در مراحل پیشرفته بیماری (Binet یا Rai) هستند نیاز به درمان فوری دارند. افزون‌بر تعاملی که بین سلول‌های توموری CLL وجود دارد، سلول‌های CLL با انواع سلول‌های غیرتوموری ازجمله استرومال سل مغز استخوان (BMSC)، سلول‌های شبه‌پرستار (NLCs)، سلول‌های دندریتیک فولیکولاری (FDC)، سلول‌های اندوتلیال و سلول‌های T در ارتباط هستند. سیگنال‌های دریافتی از این سلول‌ها نقش مهمی در پاتوژنز CLL دارد. چندین فاکتور شامل موتاسیون Immunoglobulin variable region heavy chain (IGVH)، تغییرات ژنتیکی، سن بیمار و وجود اختلالات دیگر در تعیین استراتژی نوع درمان ارزشمند است. درمان‌های موجود شامل شیمی‌درمانی، ترکیب شیمی‌درمانی و ایمونوتراپی، داروهایی که سیگنالینگ سلول B را مورد هدف قرار می‌دهند و مهارکننده‌های آپوپتوز مانند BCL2 می‌باشد. شناخت بیولوژی CLL در شناسایی بیماران در معرض خطر، استفاده از داروها و روش‌های درمانی مناسب برای بیماران با اهمیت است. در این مقاله ضمن بررسی ریزمحیط اطراف تومور (Microenvironment) و اختلالات ژنتیکی موجود در سلول‌های توموری CLL چندین روش تشخیصی و درمانی جدید مورد بحث قرار گرفته است.
