زمینه و هدف: لیکن پلان یک بیماری التهابی پوست و مخاط است که ۴-۰/۲% از جمعیت عمومی را مبتلا می‌کند، هرچند علت دقیق ابتلا به لیکن پلان مشخص نیست اما برخی از پژوهشگران رادیکال‌های آزاد و استرس‌های اکسیداتیو را در ایجاد آن دخیل می‌دانند. پژوهش کنونی با هدف بررسی اثر درمانی لیکوپن در بهبود ضایعات دهانی لیکن پلان انجام گرفته است.
روش بررسی: تعداد ۳۰ بیمار به‌طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری مبتلا به لیکن پلان دهانی که بیماری آن‌ها توسط هیستوپاتولوژی تایید شده بود، از بهمن ۱۳۹۴ تا تیر ۱۳۹۵ وارد مطالعه شدند. گروه اول درمان کورتون موضعی را به‌همراه لیکوپن سیستمیک به‌میزان mg ۱۵ روزانه را به‌مدت یک ماه و گروه دوم کورتون موضعی به‌تنهایی دریافت کردند. درد ضایعات با روش Numeric rating scale و درجه ضایعات با معیار Thongprasom پیش و پس از درمان در دو گروه ثبت شد.
یافته‌ها: در گروه مطالعه و شاهد به‌ترتیب، درد پیش از درمان ۱/۲±۵/۴ و ۰/۹±۵/۷، درد پس از درمان ۱/۸±۳/۰۱ و ۱/۵±۳/۲ بود که اختلاف آماری معنادار نداشت (۰/۶P= و ۰/۴P=). درجه ضایعات لیکن پلان دهانی پیش از درمان ۱±۴/۱ و ۰/۸±۴ و درجه ضایعات پس از درمان ۱/۲±۱/۷ و ۱/۵±۱/۸ بود که هیچ‌کدام از موارد گفته‌شده بین دو گروه اختلاف آماری معنادار مشاهده نشد (۰/۷P= و ۰/۸P=).
نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش کنونی نشان داد استفاده از درمان سیستمیک لیکوپن در کنار کورتون موضعی در مقایسه درمان کورتیکواسترویید موضعی به‌تنهایی اثر چندانی در کاهش درد و تغییر درجه بیماری ندارد.
