خدمات پزشکی اورژانس هوایی سبب ارائه مراقبتهای پیشرفته پزشکی به بیماران و مصدومان بدحال در اسرع وقت و درمان سریعتر و در نتیجه کاهش مدت زمان بستری بیماران در بیمارستان میشود. با توجه به این نکته که هلیکوپتر اورژانس ابزاری گرانقیمت است و استفاده از آن خطراتی دارد، جهت استفاده بهینه از این سیستم میبایست استانداردهایی رعایت شود، تا بتوان از آن به بهترین نحو استفاده نمود. مقاله حاضر، یک مطالعه مروری بر اساس بررسی متون و مقالات در خصوص استاندارد نوع هلیکوپتر اورژانس، استاندارد چیدمان تجهیزات و پرسنل در داخل آن، استاندارد محل فرود بیمارستانی هلیکوپتر و نحوه محاسبه سالانه فواید- هزینه آمبولانس هوایی است که از منابع اینترنتی و مجلات علمی به زبان انگلیسی و فرانسه و فارسی استفاده شده است. با توجه به هزینه بالای استفاده از هلیکوپتر امداد، استفاده از الگوریتمی مناسب جهت انتخاب بیماران، استفاده از تلهمدیسین و تکمیل تجهیزات و داروهای استاندارد در درون آن میتواند در افزایش کارایی این نوع آمبولانس کمککننده باشد. ثبت شدت تروما در پرونده بیمار در ادامه درمان و ملاحظات قانونی لازم است.
روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی بیمارانیکه کاندید توراکوتومی الکتیو بودند بهطور تصادفی بهدو گروه مساوی توراکوتومی با حفظ عضلات (روشجدید) و توراکوتومیاستاندارد (شاهد) تقسیمشدند و متغیرها شامل مدت زمان لازم برای باز کردن و بستن قفسهسینه- درد- میزان مصرف نارکوتیک- پیدایش سروما و مدت زمان بستری و نیز محدوده حرکات شانه (فلکسیون- اکستنسیون- ابداکسیون و روتاسیون داخلی) و عملکرد ریوی (FVC, FEV1 و VC)، قبل و هفت روز پساز عمل اندازهگیری شدند.
یافتهها: 60 بیمار (42 مرد) وارد مطالعه شدند که تفاوت معنیداری بین توزیع سنیو جنسی بیماران در دو گروه وجود نداشت. متوسط زمان باز کردن قفسهسینه در گروه روش جدید از گروه شاهد بالاتر بود. در مقابل مدت زمان بستن محل عمل کمتر بود. همچنین FVC پس از عمل و محدوده حرکات شانه در گروه روش جدید از گروه شاهد بالاتر و درد گروه روش جدید کمتر بود در حالیکه بین دو گروه تفاوت معنیداری از نظر مصرف داروهای نارکوتیک و مدت زمان بستری در بیمارستان وجود نداشت. در گروه توراکوتومی با حفظ عضلات در 13% بیماران (چهار بیمار) پساز عمل سروما پدید آمد.
نتیجهگیری: روش توراکوتومی با حفظ عضلات میتواند بهعنوان یک جایگزین مناسب برای توراکوتومی استاندارد در موارد الکتیو استفاده شود.
سردبیر محترم CT scan تنها 13% از کل آزمونهای رادیولوژیکی را تشکیل میدهد در حالیکه در 70% دوز تجمعی بیماران سهم دارد.1 پژوهشگران برآورد کردهاند که 29000 سرطان آینده ناشی از CT scan های انجامشده در ایالات متحده آمریکا در سال 2007 است.2 دوز تحویلی به اندامهای حساس به پرتو بیماران (گناد، چشم، تیرویید و پستان) بهدلیل اثرات ژنتیکی و سرطانزای پرتو باعث ایجاد نگرانی جهانی شده است.3 بهعنوان مثال دوز ناشی از یک آزمون CT شکم بهتنهایی برابر با دوز ناشی از 500 رادیوگرافی قفسه صدری است.1 از آنجاییکه هیچ دوزی از پرتو بیخطر نیست، هر گونه پرتوگیری در پزشکی باید با رعایت اصول حفاظتی در کمترین مقدار ممکن انجام شود. حفاظ بیسموتی بهعنوان روشی موثر برای حفاظت اندامهای حساس به پرتو بیماران در آزمونهای CT scan پیشنهاد شده است.3 حفاظهای بیسموت بهعنوان یک فیلتر اضافی عمل میکنند که با عبور پرتوهای پر انرژی و جذب پرتوهای نرم (کم انرژی) دوز اندامهای حساس سطحی را بهطور قابلتوجهی کاهش میدهند. مطالعات وسیعی در سراسر دنیا جهت بررسی کارایی حفاظهای بیسموتی انجام شده است که نتایج آنها گویای سودمندی این حفاظهاست.3 بهنظر میرسد تا بهحال مطالعهای در این زمینه در ایران منتشر نشده است. در واقع ممکن است تکنولوژیستهای رادیولوژی، آگاهی از وجود چنین حفاظهایی نداشته باشند. چندی پـیش جهت انجام مطالعهای، نیـاز به تهیه حفاظ بیسموتی داشتم. با بیشتر شرکتهای فروش تجهیزات رادیولوژی کشور تماس گرفتم. از انجمن رادیولوژی، انجمن حفاظت در برابر پرتو، تکنولوژیستهای رادیولوژی و مراکز مختلف CT کشور پرسوجو کردم، ولی متاسفانه هیچکدام، هیچگونه آگاهی از وجود چنین حفاظهایی نداشتند. قابل توجه که بیشتر تصور میکردند غیر از حفاظ سربی، حفاظ دیگری وجود ندارد. به اعتقاد کارشناسان، واردات بیرویه و بدون نظارت تجهیزات پزشکی ازجمله CT scan، باعث شده که ایران رکورددار میزان تجویز این خدمات در دنیا باشد. با این حال بهنظر میرسد در مراکز CT scan کشور اصول حفاظت در برابر اشعه برای بیماران رعایت نمیشود که با توجه به گسترش روزافزون کاربردهای پزشکی CT و اثرات سرطانزای آن، نگرانکننده میباشد. بر پایه فصل چهار قانون حفاظت در برابر پرتو مصوب 1368 مجلس شورای اسلامی، تهیه و بهکارگیری تجهیزات حفاظتی برای بیماران در مراکز یونساز امری اجباری است و عدم رعایت این مسئله از جانب پرتوکاران جرم محسوب میشود، بنابراین تهیه، تدارک و بهکارگیری تجهیزات حفاظتی در مراکز CT Scan کشور بیش از پیش فراهم میگردد.
سردبیر محترم
شواهد و مدارک موجود نشاندهنده رشد روز افزون مقالات منتشر شده در حوزه سلامت میباشد، این شواهد گزارش کردهاند که در فاصله سالهای 1996 تا 2011 میلادی بیش از 25 میلیون مقاله علمی به رشته تحریر درآمده است.1
امروزه دلایل بسیار زیادی از جمله توسعه دانش، حل مشکلات، توسعهبخش، سازمان و یا دانشگاه محل خدمت نویسنده برای چاپ و نگارش مقالات علمی وجود دارد2 که دو عامل اول بسیار مهم و عامل توسعه آموزش در هر کشوری است چرا که هرگاه نویسندهای نقطه نظر نوینی درباره یک موضوع دارد و یا هنگامی که فرد راه حل برخی مشکلات مربوط به سلامت را کشف کند، ضروری است تا راه حل مشکل را از طریق یک مقاله پژوهشی در اختیار همگان قرار دهد.2
مراحل نگارش یک مقاله مستلزم صرف وقت زیادی میباشد، بر اساس شواهد معمولا از زمان نوشتن نسخه اولیه یک مقاله تا زمانی که نسخه نهایی آن آماده میگردد، مقاله بین پنج تا حداکثر 20 بار مورد بازنویسی قرار میگیرد3 گرچه رشد روزافزون نگارش مقالات علمی توسعه بهداشت و سلامت را به دنبال خواهد داشت اما بررسیهای دقیق نشاندهنده این موضوع است که تعداد کمی از این مقالات به یافتهها و اکتشافات بسیار نوین میپردازند و بهعبارت دیگر بسیاری از این مقالات یا تکرار شده نتایج پیشین هستند که تنها به روز شدهاند و یا کاربرد این مقالات در عمل بسیار سخت بوده و تنها هدف چاپ یک مقاله بوده است.1
حال سوال این است که چرا با چنین سرگردانی در چاپ و نگارش مقالات مواجه هستیم؟ امروزه هنگامی که یک نویسنده با مشکل مواجه میشود و یا یک ایده در زمینه توسعه علم را در نظر دارد، با تمام توان و با انگیزه بالا اقدام به نگارش مقاله میکند و همانگونه که گفته شد این اقدام بسیار زمان بر بوده و فرسایشی است، در نهایت پس از اینکه پژوهشگر این رنجها را تحمل کرده و مقاله آماده ارسال به مجله میشود، نویسنده وارد مرحله اصلی چاپ مقاله و هفت خان آن شده است، چرا که در بدترین حالت ممکن است مقاله در مرحله اولیه رد شود، گرچه رد یک مقاله توسط یک مجله به معنای خاتمه حیات آن نیست3 اما هنگامی که بدون دلیل کافی، در مرحله اولیه رد میشود، اولین ضربه را به نویسنده مقاله وارد میکند، آیا مقاله بیارزش است؟ چرا مقاله رد شده است؟ اشکال کار کجاست؟ اینها سوالاتی هستند که فکر نویسنده را پر میکنند.
کاش مشکل به همینجا پایان میگرفت، اما مشکل بعدی هنگامی است که سردبیر، مقاله را مورد لطف و عنایت خود قرار داده و آن را شایسته ارسال به مرحله داوری میکند، مشکل فرآیند طولانیمدت و فرسایشی داوری مقالات است که داوران آن را مورد بیمهری خود قرار میدهند.
بیشتر داوران مجلات علمی، اساتید و مسئولان دانشگاهی بوده و معمولا بسیار گرفتار هستند، اما هنگامی که یک استاد یا یک مسئول خود را بهعنوان داور یک مجله معرفی میکند آیا نباید خود را متعهد بداند و وظیفه خود را بهخوبی انجام دهد، مشکل اینجاست که یک مقاله به روز، با فرآیند طولانی داوری که گاهی به بیش از یک سال میانجامد، قدیمی شده و ارزش آن کاهش مییابد، در این حال کاش آن مقاله پس از یکسال فرآیند داوری به چاپ برسد و کابوس تمام شود.
اما وای به زمانی که مقاله پس از یکسال رد شود، آنگاه مقاله به مجله دیگری فرستاده میشود و مقاله به دلیل قدیمی بودن هرگز امکان چاپ پیدا نخواهد کرد، در این صورت است که نویسندگان امید خود را برای نگارش مقالات از دست داده و تنها به مقالاتی روی میآورند که پیشتر چاپ شدهاند، از این رو بهجای تولید علم و حل مشکلات، اقدام به نوشتن مقالاتی خواهند کرد که همانند مقالات چاپ شده نگارش یافتهاند و تنها به تغییر زمان آن مبادرت میکنند.
حال وظیفه مدیر مسئولان و سردبیران مجلات علمی است که تیم تحت رهبری خود را اعم از هیئت تحریره و داوران مجلات، مورد ارزیابی قرار دهند تا وظایف خود را بهخوبی انجام داده و در انجام آن کوتاهی نکنند و حتی اگر قرار است یک مقاله رد شود این فرآیند را تسریع بخشند، همچنین مجلات علمی میتوانند حوزههای مورد نظری را که در آن زمینه مقالات را به چاپ میرسانند و داورانی متناسب با آن دارند (سرعت بخشیدن به فرایند داوری) را مشخص نمایند و آشکارا بیان کنند که چه نوع مقالاتی و با چه ویژگیهایی به چاپ میرسانند تا از سردرگمی و اتلاف وقت مجله و نویسندگان نیز جلوگیری نمایند.
زمینه و هدف: برای تبادل دادههای با کیفیت بین فراهمکنندگان مراقبت سلامت و نیز سازمانهای حرفهای درگیر در امر سلامت، نیاز به گردآوری و ثبت یکسان دادهها وجود دارد. طراحی مجموعه دادههای اصلی مورد نیاز بهصورت نظاممند، در این راستا بسیار کمککننده است و موجب ایجاد خاصیت تعاملپذیری بین سیستمهای سلامت میشود. هدف این مطالعه طراحی مجموعه دادههای اصلی برای ثبت اطلاعات مورد نیاز سرطان کولورکتال در ایران بود.
روش بررسی: در این مطالعه، ترکیبی از مرور متون و توافق متخصصان استفاده شد. در مرحله اول پیشنویس پیشنهادی بر اساس نتیجه حاصل از مطالعات تطبیقی طراحی شد. در مرحله دوم این مجموعه داده، مورد ارزیابی متخصصان قرار گرفت و نظرات و پیشنهادات آنها اخذ شد. در مرحله سوم، بار دیگر مجموعه داده اصلاح شده، مورد ارزیابی متخصصان قرار گرفت.
یافتهها: بر اساس مرور متون، پیشنویس این مجموعه داده با 85 عنصر اطلاعاتی طراحی شد. در مرحله دوم دادههای تکمیلی توسط متخصصان پیشنهاد شد که در مجموع تعداد آیتمهای اطلاعاتی را به 93 مورد رساند. در مرحله سوم بار دیگر ارزیابی توسط متخصصین انجام شد و در نهایت مجموعه داده اصلی در پنج دسته کلی "اطلاعات دموگرافیک"، "تشخیصی"، "درمانی"، "ارزیابی وضعیت بالینی" و "کارآزمایی بالینی" جمعآوری شد.
نتیجهگیری: مجموعه داده اصلی میتواند در مبحث جمعآوری اطلاعات در سرطانهای کولورکتال راهگشای تبادل اطلاعات سلامت باشد. طراحی چنین مجموعههایی برای بیماریهای مشابه میتواند مسئولین امر را در جمعآوری استاندارد اطلاعات بیماران یاری کند و بازیابی آن را از سیستمهای ذخیرهساز تسریع نماید.
|
صفحه 1 از 1 |
نشانی: بلوار کشاورز، خیابان قدس، خیابان ایتالیا، پلاک ۴۹، طبقه هفتم، مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تلفکس ۳-۴۲۹۱۰۷۰۲
کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.
طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق
© 2025 , Tehran University of Medical Sciences, CC BY-NC 4.0
Designed & Developed by : Yektaweb