بروز کمبود شنوایی و ناشنوایی در کودکان اثرات شدیدی را بر توسعه مهارت‏های زبانی و کلامی کودک خواهد داشت، که با اقدامات به موقع می‏توان این اثرات را کاهش داد. در درجۀ اول، جهت استفادۀ مفید از توانایی شنیداری باقی مانده، از سمعک‏های موجود استفاده می‏شود. در رابطه با کودکانی که باقی مانده شنوایی ندارند ویا این باقی مانده آنقدر ناچیز است که حتی با استفاده از پر قدرت‏ترین سمعک‏ها هم نمی‏توان کمکی به آن‏ها کرد، با استفاده از کاشت الکترود در حلزون (Cochlear Implant) توانایی شنیداری جهت این دسته از کودکان فراهم می‏گردد. کاشت الکترود در حلزون نتیجۀ بررسی‏ها و تحقیقات فراوان مراکز متعدد طی دو دهۀ اخیر است، اگرچه تلاش به‏منظور ایجاد شنوایی توسط تحریک الکتریکی سیستم شنیداری تاریخچه‏ای بس طولانی دارد. در حال حاضر، کاربرد کاشت حلزون در کودکان از تحقیقات صرف خارج شده و جنبۀ بالینی وسیعی پیدا کرده است به‏طوری که در حدود 1000 کودک در سراسر جهان انواع کاشت حلزون را که شامل تک کاناله وچند کاناله می‏شود، دریافت می‏کنند. البته در ابتدا کاربرد کاشت‏های حلزون به‏دلیل عوارض ناشناخته و طولانی مدت تحریک الکتریکی و قراردادن الکترودها در حلزون سؤال برانگیز بود، ولی اثرات منفی که بروز سریع ناشنوایی در سنین پایین بر توسعۀ درک گفتار، تولید آن و توانش زبانی دارد، ضرورت استفاده از کاشت حلزون را کاملاً ایجاب می‏کند. در بخثی که پیش رو خواهید داشت، در مورد تیم کاشت حلزون، معیار انتخاب بیمار، ارزیابی‏های پیش عمل جراحی و در نهایت برنامه‏ریزی یا فیتینگ این وسیله در کودکان مطلبی ارائه می‏گردد.