1- 1- دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران
2- 2- گروه آموزش تربیت بدنی، دانشگاه فرهنگیان، صندوق پستی 889-14665 تهران، ایران ،ha.alizadeh@cfu.ac.ir
3- 3- گروه علوم ورزشی، مؤسسه‌ی آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
2- 2- گروه آموزش تربیت بدنی، دانشگاه فرهنگیان، صندوق پستی 889-14665 تهران، ایران ،
3- 3- گروه علوم ورزشی، مؤسسه‌ی آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
چکیده: (69 مشاهده)
مقدمه: دیابت نوع 1 با هیپرگلیسمی پایدار مشخص می‌شود و منجر به اختلال سنتز پروتئین عضلانی و در نهایت تحلیل و کاهش عملکرد عضلانی می‌شود. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی تأثیر تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) بر میزان 4EBP1 در عضله دوقلو رت‌های دیابتی نوع 1 انجام شد.
روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی-بنیادی است که در آن 12 رت نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ‌داولی با میانگین وزن 30±280 گرم شرکت داشتند. برای ایجاد دیابت نوع 1، محلول استرپتوزوتوسین (STZ) به‌صورت داخل صفاقی با دوز 65 mg/kg تزریق شد. سه روز پس از تزریق، قند خون بالای 300 mg/dl به‌عنوان شاخص دیابتی شدن نوع 1 در نظر گرفته شد. پس از القای دیابت، رت‌ها به روش تصادفی به دو گروه تمرین دیابتی (6 سر) و کنترل دیابتی (6 سر) تقسیم شدند. برنامه تمرین تداومی (32 دقیقه با شدت 50-70 درصد حداکثر سرعت) 8 هفته و هر هفته 3 جلسه بود. تحلیل داده‌ها از طریق آزمون‌های آماری t-مستقل انجام شد. بررسی داده‌ها، با استفاده از نرم‌افزار گراف‌پد پریسم نسخه 2/2/10 انجام گرفت. سطح معناداری پژوهش حاضر، 05/0P≤ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: در گروه تمرین پس از 8 هفته MICT، محتوای درون سلولی فسفوریله (0001/0P=)، تام (0001/0P=) و نسبت فسفوریله به تام (002/0P=) پروتئین 4EBP1، تغییر معنی‌داری را نسبت به گروه کنترل در بافت عضله دوقلو نشان داد.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد پروتئین 4EBP1 از طریق 8 هفته MICT افزایش می‌یابند و این مکانیسم می‌تواند سنتز عضله را در بافت دوقلو افزایش دهد.
روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی-بنیادی است که در آن 12 رت نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ‌داولی با میانگین وزن 30±280 گرم شرکت داشتند. برای ایجاد دیابت نوع 1، محلول استرپتوزوتوسین (STZ) به‌صورت داخل صفاقی با دوز 65 mg/kg تزریق شد. سه روز پس از تزریق، قند خون بالای 300 mg/dl به‌عنوان شاخص دیابتی شدن نوع 1 در نظر گرفته شد. پس از القای دیابت، رت‌ها به روش تصادفی به دو گروه تمرین دیابتی (6 سر) و کنترل دیابتی (6 سر) تقسیم شدند. برنامه تمرین تداومی (32 دقیقه با شدت 50-70 درصد حداکثر سرعت) 8 هفته و هر هفته 3 جلسه بود. تحلیل داده‌ها از طریق آزمون‌های آماری t-مستقل انجام شد. بررسی داده‌ها، با استفاده از نرم‌افزار گراف‌پد پریسم نسخه 2/2/10 انجام گرفت. سطح معناداری پژوهش حاضر، 05/0P≤ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: در گروه تمرین پس از 8 هفته MICT، محتوای درون سلولی فسفوریله (0001/0P=)، تام (0001/0P=) و نسبت فسفوریله به تام (002/0P=) پروتئین 4EBP1، تغییر معنی‌داری را نسبت به گروه کنترل در بافت عضله دوقلو نشان داد.
نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد پروتئین 4EBP1 از طریق 8 هفته MICT افزایش می‌یابند و این مکانیسم می‌تواند سنتز عضله را در بافت دوقلو افزایش دهد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
