مجله دندانپزشکی

در طی چند دهه اخیردامنه روش های درمانی  اندودنتیکس توسعه و گسترش جشمگیری یافته است و حدود اثرات اینگونه درمان های اصولی بسیار بیشتر از آنچه که بر درمان ساده کانال ریشه محدود باشد فراگیر شده است.  به نحوی که امروزه با کمک گرفتن از این درمان ها و با اتکا بر نتایج موفقیت آمیز آنها میتوان بر انجام انواعی از روش ها دست یازید که در گذشته کاربرد آنها غیر ممکن و یا لااقل بسیار مشکل مینموده است که از این جمله میتوان از ساختن پروتزهای ثابت یا متحرک پیشرفته، اعمال جراحی نظیر دو نیمه کردن دندان، دوباره کاشتن عمدی و یا غیر عمدی دندان ، قطع یک ریشه دندان و حفظ تاج و سایر ریشه ها ، خفظ و نگهداری دندان های قدامی که دچار انواع شکستگی های افقی شده اند، آپکس جنزیس، آپکسیفیکیشن، و بالاخره درمان دندان های مبتلا به ضایع های اندو-پریو نام برد. با گذشت زمان و پیشرفت دانش و روش های پاراکلینیکال روشن شد که تعداد کثیری از مطالعات و تحقیقات انجام شده قبلی بر روی دندان های کشیده شده که با اتکا بر آگاهی های باکتریولوژیک و رنتگنولوژیک آن زمان انجام یافته بودند، تمامی آنها سعی در اثبات و پشتیبانی تئوری عفونت موضعی داشتند  نارسا و همراه با خطاها و اشتباهات چشمگیر بوده است.  محققی به نام دکتر فیش در 1930 بوسیله تجربیات خود تا حدود زیادی ابهامات را روشن نمود. او قبل از کشیدن دندان لثه و سالکوس مربوطه را به وسیله کوتر سوزاند و بدیت نرتیب تمامی میکروارگانیسم ها را از بین برد سپس دندان های کشیده شده را در محیط کشت قرار داد و تمامی نتایج منفی بود. بدین ترتیب ثابت شد که آلودگی میکروبی سطح ریشه از کجا ناشی میشده است. مطالع فیشر عینا قابل انطباق با مشی و طبیعت بیماری است که در نواحی استخوانی اطراف پیش می آید و در عین حال نمایانگر ترمیمی است که در تعقیب درمان های اندودنتیک در استخوان حاصل میگردد. هسته اصلی عفونت و تحریک در داخل کانال ریشه دندان قرار دارد. نسج پری آپیکال با وجود در ارتباط بودن با چنین کانال عفونی ذاتا استریل است. از دیدگاه عملی روش های ذکر شده این حقیقت را آشکار می نماید که منشا عفونت همواره در داخل کانال ریشه بوده و منطقه آلودگی یا تحریک همراه با تخریب و درهم شکستن استخوان وجود خواهد داشت و توسعه خواهد یافت.

 

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA