دوره 5، شماره 1 و 2 - ( 2-1383 )
جلد 5 شماره 1 و 2 صفحات 20-17 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
رفیعی فر شهرام. توسعه ارتباطات و آموزش سلامت راهی به سوی ارتقای سلامت در جمهوری اسلامی ایران. بیمارستان. 1383; 5 (1 و 2) :17-20
چکیده: (7735 مشاهده)
افراد در همکاری با یکدیگر می توانند سلامت فردی را بهبود بخشیده و جوامع سلام تری را خلق کنند. سلامت جوامع نه فقط به سلامت افراد بلکه به این مساله بستگی دارد که جنبه های فیزیکی و اجتماعی جوامع، مردم را قادر سازد که سالم زندگی کنند. سلامت و کیفیت زندگی به بسیاری از عوامل و کیفیت زندگی به بسیاری از عوامل و سیستم های اجتماعی وابسته است و فقط به یک سیستم مراقبت پزشکی و بهداشتی مناسب وابسته نیست. ایجاد تغییرات در برخی سیستم های بیرون از بخش سلامت (نظیر مدارس) ، می تواند به طور موثر و کارآمدی منجر به بهبود سلامت بخش عظیمی از جامعه گردد. جوامعی که « مشتاق بهبود سلامت گروه های خاص در معرض خطر» هستتند. متوجه شده اند که با توسعه همکاری ها در جوامع خود و افزایش حمایت محیط های اجتماعی و فیزیکی از تغییرات سلامت، موفق تر خواهند بود. اکثر مشکلات سلامت با بیش از یک عامل پر خطر رفتاری روبرو بوده و بطور همزمان با عوامل محیطی و اجتماعی نیز مرتبط می باشند. جوامع برخوردار از برنامه های موثر بهبود سلامت باید برای مقابله با تعیین کننده های متعدد هر یک از مشکلات سلامت آماده شوند. توسعه درگیری سایر سیستم های اجتماعی در تغییرات سلامت نیازمند اجرای مداخلات جامع با راه کارهای متعدد مداخله ای مانند مداخله های آموزشی، سیاسی و محیطی در موقعیت های مختلف مانند جامعه. مراکز ارایه خدمات بهداشتی درمانی، مدارس، دانشگاه ها و در محیط های کار می باشد. راه کارهای آموزشی شامل تلاش هایی برای افزایش آگاهی بهداشتی، برقراری ارتباط و ایجاد مهارت می باشد. راه کارهای سیاسی شامل ایجاد قوانین، مقررات، آیین نامه های رسمی و غیر رسمی هستند که به عنوان راهنمای رفتاری فردی و گروهی، اتخاذ و پذیرفته می شوند. راه کارهای محیطی نیز بیانگر معیارهایی برای حساس سازی یا کنترل محیط قانونی، اجتماعی، اقتصادی و فیزیکی می باشد که محیطی حمایتی تر برای سلامت و تندرستی فراهم می سازند. راه کارهای آموزشی، سیاسی و محیطی هنگجامی موثرند که در اکثر موقعیت های مربوطه بکار روند. « موقعیت ها» ، « کانال هایی» برای دسترسی به مخاطبین مورد نظر و هم « راه کارهایی» برای پوشش بیشترین جمعیت ممکن هستند. چنین موقعیت هایی، عمده ترین ساختار های مداخله در سطوح سیاسی برای تسهیل، انتخاب های سلامت بخش هستند. « خروج از دایره بسته بخش سلامت» برای « توسعه موقعیت های تسهیل کننده انتخاب های سلامت بخش» ، دیر زمانی است که آغاز شده و بسیاری از مدیران متعهد و با تجربه بخش سلامت کشور، تشنه توسعه مشارکت پویای سایر بخش های توسعه در تامین و ارتقای سلامت و کیفیت زندگی مردم هستند.
انتشار: 1392/4/30
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
