روش بررسی: 15 نوزاد 5 تا 8 ماهه سالم به صورت تصادفی از مرکز شیرخوارگاه آمنه شهر تهران انتخاب شدند و به صورت همگن از نظر سنی در گروه های تمرین(8 نفر، با میانگین سنی2±5/6 ماه)و بی تمرین(7 نفر، با میانگین سنی2±5/6 ماه) قرار گرفتند. نوزادان گروه آزمایش به مدت 36 جلسه (3 جلسه در هفته) و هر جلسه یک ساعت  در محیط غنی شده اداراکی-حرکتی(شامل  در دسترس بودن ابزار متنوع دستکاری و جابجایی) قرار گرفتند. پس از پایان 36 جلسه، در مرحله اول اندازه‌گیری، مهارت‌های حرکتی ظریف نوزادان با استفاده از مقیاس رشد حرکتی پی بادی ارزیابی شد. سه ماه بعدی کلیه نوزادان در شرایط یکسان و عادی نگهداری شدند. در مرحله دوم، پس از گذشت این سه ماه،  مهارت‌های حرکتی ظریف نوزادان با استفاده از مقیاس رشد حرکتی پی بادی ارزیابی شدند. داده‌های حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس عاملی مرکب (زمان)2×(گروه)2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان داد، در متغیر معادل سنی حرکات ظریف، اثر اصلی گروه( 53/10= _10و1F و 009/0P=)  و اثر اصلی مراحل اندازه‌گیری (33/96= _10و1F و 001/0P=) معنادار بود. تعامل میان گروه و مراحل اندازه‌گیری (58/2= _10و1F و 13/0P=) معنادار نبود. همچنین در متغیر نمره مقیاس بندی شده حرکات ظریف، اثر اصلی گروه (65/6= _10و1F و 02/0P= ) و اثر اصلی مراحل اندازه‌گیری( 93/32= _10و1F و 001/0P=) معنادار بود. تعامل میان گروه و مراحل اندازه‌گیری( 24/0= _10و1F و 63/0P=) معنادار نبود.

نتیجه گیری: به طور کلی، نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد، تجربه ادراکی-حرکتی اولیه  بر رشد حرکات ظریف  بعدی نوزادان تاثیر مثبتی دارد.