مجله دانشکده پزشکی

اساس این مقاله در مورد بررسی عملکرد و وظایف منیسکهای زانو است. از آنجائیکه یکی از اعمال مهم منیسک جلوگیری از استئوآرتریت می باشد. فقدان کامل یا نسبی آنها سبب بروز آرتروز زانو خواهد شد. با در نظر گرفتن این موضوع، منطقی بنظر می رسد که منیسکهای پاره شده را به جای خارج نمودن، ترمیم نمائیم. به خصوص اگر پارگی در قسمت محیطی آن باشد. اینکار هم از طریق جراحی باز و هم با آرتروسکوپی صورت می گیرد ولی از طریق آرتروسکوپی عوارض کمتر و نتایج بهتر است. امروزه در مواردیکه منیسک غیرقابل ترمیم بوده و یا قبلا خارج شده باشد از پیوند منیسک و یا پروتز نیز استفاده می شود. در این مطالعه 20 بیمار - 18 مرد و 2 زن، که دچار پارگی منیسک بودند مورد بررسی قرار گرفتند. در 18 مورد که پارگی محیطی وجود داشت ترمیم انجام شد و دو مورد که پارگی مرکزی داشتند قسمت پاره شده منیسک خارج گردید. در آرتروسکوپی مجدد مشاهده گردید که محل ترمیم شده بطور کامل با بافت همبندی پر شده است و از لحاظ بالینی نیز علائم برطرف شده بودند. بنابراین قویا توصیه می شود که درمان پارگی های منیسک، بخصوص در قسمتهای محیطی از طریق ترمیم پارگی انجام شود.